پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : عضو کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای شهر تهران اسامی برخی صنایع و مشاغل مزاحم شهر تهران را در صحن علنی شورای شهر اعلام کرد.
معصومه آباد در نطق پیش از دستور خود در هفتاد و یکمین جلسه علنی شورای شهر تهران با اشاره به اینکه سالهاست در شهر پرجمعیت تهران مردم با معضلی چون صنایع و مشاغل مزاحم و آلاینده در محل سکونت خویش مواجهند، اظهارکرد: از این جمله می‌توان به فعالیت کارخانه دخانیات در محله‌ای تحت عنوان سلامت اشاره کرد که سالیان مدیدی است موجب انتشار بخارات سمی ناشی از فرایند تولید موجب آلودگی محیط زیست و سلب آسایش شهروندان شده است.
وی افزود: بخارات سمی برخاسته از مراحل خشکسازی توتون و تنباکو و نیز انتشارات ناشی از واکنش‌های جانبی فرایند تولید با حضور مواد سرطانزا علاوه بر محله "سلامت" ساکنین محلات "هلال احمر" و "مخصوص" را طعمه خود ساخته است و عدم رسیدگی در دراز مدت بیماریهای دستگاه تنفسی، بروز عفونت گوش میانی، بیماریهای انسداد دستگاه تنفسی و سرطان ریه را به همراه خواهد داشت.
عضو کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای شهر تهران با اشاره به فعالیت بی‌رحمانه کارخانه سیمان با بیش از 10 هکتار در دل بافت‌های مسکونی محله طوس (مشیریه سابق) گفت: انتشار بسیاری از ریزگردها و آلودگی صوتی و بصری در شهر از عمده مسائل مرتبط با این کارخانه است که دیوار به دیوار واحدهای مسکونی در حال برپا کردن زبانه‌های گرد و خاک در هوای بی پناه شهر تهران است که موجب بروز سرطان می‌شود.
آباد همچنین با بیان اینکه کارگاه‌های استوک در محله خاورشهر از طریق سوزاندن کابل ماشین‌های اوراقی برای استخراج رویه و مس به انتشار آلاینده‌های خطرناک در هوا منجر شده است، تصریح کرد: علاوه بر این کارگاه‌های صنعتی مسگرآباد برای ساکنین محله مسعودیه مشکلات عدیده‌ای از جمله آلودگی محیط زیست ناشی از پساب‌ها و پسماندهای آلوده، کم آبی و قطعی مکرر برق به وجود آورده است.
وی با تاکید بر اینکه در روزهای اخیر واژه جدیدی به فهرست قاتلان خاموش به نام ریزگردها در شهر اضافه شده، این واژه برای شهروندان ساکن در حاشیه‌های جنوبی شهر واژه غریبی نیست چرا که کوره‌های آجرپزی محله دولتخواه، اسماعیل آباد و خاورشهر با بیش از 1000 هکتار که اطراف بافت‌های مسکونی را محاصره کرده‌اند، علاوه بر آسیب‌های اجتماعی و از بین بردن سیما و منظر شهر به عنوان منشا انتشار ریزگردها و آلاینده‌های محیطی در سطح محلات شهر تهران است.
این عضو کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای شهر افزود: این قاتل خاموش با میانگین سالانه افزایش 10 میکروگرم در مترمکعب می‌تواند میزان مرگ و میر را یک درصد افزایش دهد و علاوه بر این شاهد هجوم ریزگردهای عربی هستیم که به کشور وارد شده و یک نهاد و سازمان نمی‌تواند آن را کنترل کند در حالی که پیش از ما هم کشورهای بسیاری هجوم ریزگردها را تجربه کرده و برای آن چاره جویی کرده‌اند. حال این سوال مطرح است که آیا انتشار ریزگردها و آلاینده‌های انسان ساخت منتج از فعالیت غیرمجاز صنایع داخل حریم شهری تهران توسط هیچ نهاد و سازمانی مقابل کنترل نیست؟
آباد ادامه داد: چگونه با وجود قانون متقن مجلس شورای اسلامی در زمینه ممنوعیت فعالیت صنایع و مشاغل مزاحم در حریم شهری و همچنین بند 20 ماده 55 قانون شهرداری در راستای حمایت معنوی از مسکن و محل سکونت و نیز حفظ آرامش ساکنین مبنی بر جلوگیری از ایجاد و تاسیس کلیه اماکن به نحوی از امحاء موجب بروز مزاحمت برای ساکنین یا مخالف اصول بهداشت در شهر بازهم شاهد اینگونه فعالیت‌ها در تهران هستیم؟
به گفته وی قانون صراحتا اعلام کرده است شهرداری مکلف است از تاسیس کارخانه‌ها، کارگاه‌ها، گاراژهای عمومی،تعمیرگاه‌ها، دکان‌ها، مراکز سازنده مواد محترقه، اصطبل چهارپایان، مراکز دامداری و به طور کلی تمام مشاغل و کسب‌هایی که ایجاد مزاحمت و سر و صدا می‌کنند یا سبب تولید دود، عفونت و یا تجمع حشرات و جانوران می‌شود جلوگیری کنند.
وی با اشاره به اینکه در قانون صراحتا اعلام شده است که شهرداری مکلف است که در تخریب کوره‌های آجر، گچ، آهک پزی و خزینه گرمابه‌های عمومی که مخالف بهداشت است، اقدام نماید، گفت: شهرداری باید با نظارت و مراقبت در وضع دودکش‌های اماکن و کارخانه‌ها و وسایط نقلیه که کار کردن آنها سبب ایجاد دود می‌شود از آلوده شدن هوای شهر جلوگیری کند و هرگاه تاسیسات مذکور قبل از تصویب این قانون به وجود آمده باشد آنها را تعطیل کرده و اگر لازم است به خارج از شهر منتقل کند.
وی همچنین به گزارش سازمان بازیافت اشاره و اظهار کرد: بر اساس این گزارش میزان پلاستیک موجود در زباله‌ها حدود 10 درصد برآورد شده است. به عبارت دیگر با احتساب تولید روزانه 7500 تن زباله در تهران 70 تن زباله پلاستیکی تولید می‌شود که معادل 30 میلیون و 250 هزار دلار است و در آینده‌ای نه چندان دور به عنوان یک بحران‌های ملی پای میزهای رنگارنگ مذاکره می‌نشیند.
