روز ١٢ ژوئن (۲۲ خرداد) خبرگزاری
های جهان گزارش کردند که ٣ جوان اسرائیلی از ساکنین شهرک های یهودی نشین ربوده شده
و احتمالا کشته شده اند. ١٨ روز بعد دولت اسرائیل از کشف اجساد سه جوان، که با
شلیک گلوله کشته شده بودند، خبر داد.
در این مدت مطبوعات
اسرائیل، با همکاری دولت، فضائی هیستریک ایجاد کردند. کمپین "پسران ما را باز
گردانید" شکل گرفت و جستجوی خانه به خانه منازل مسکونی فلسطینی ها در هبرون
آغاز و صد ها نفر دستگیر شدند.
اما ناگهان با علنی شدن
یک نوار تلفنی حقایق دیگری برملا شد. ظاهرا یکی از سه نوجوان بلافاصله پس از گرفته
شدن توسط دو عرب دگمه اضطراری تلفنی دستی اش را فشار می دهد. آنچه که ضبط شده صدای
شلیک چند گلوله و صدای مردی به زبان عربی است که می گوید همه آنها را کشتیم. خبر
به سرعت در اسرائیل پیچید و اهل عقل و استدلال را به واکنش واداشت. واقعیت این است
که مقامات اسرائیلی و ارتش اسرائیل از جریان نوار اطلاع داشتند اما به دلائلی
موضوع را از افکار عمومی پنهان کردند.
شلومی الدار، روزنامه
نگار اسرائیلی می نویسد: "از
لحظه آدم ربائی سه نو جوان مشخص بود که دستگاه سیاسی و نظامی در پی کتمان حقیقت
است. در حالی کمپین "پسران ما را بازگردانید" به راه انداختند که همین
اسم عملیات نشان می داد که ارتش اسرائیل با گمراه کردن افکار عمومی این مجوز را
برای خود کسب کرده که به خانه های (فلسطینی ها) در منطقه هبرون هجوم بیاورد،
به بهانه اینکه در جستجوی نوجوانان گم شده است. اما کسانی که نوار تلفن اضطراری را
همراه با صدای گلوله ها شنیده بودند به خوبی می دانستند که حداکثر امید این است که
جسد جوانان برای آرمیدن در منزل ابدی شان بازگردانده شود."
ظرف ١٨ روزی که از اعلام
خبر تا اعلام کشف اجساد سپری شد ماجرا تیتر اول خبرگزاری های جهان بود. دولت
اسرائیل در این قضیه ۴ هدف را دنبال می کرد:
1- استفاده از خبر ربوده
شدن جوانان شهرک نشین برای جستجوی خانه به خانه فلسطینی ها در هبرون و دستگیری صد
ها نفر از فلسطینی ها
2- دامن زدن به خشم عمومی
در داخل اسرائیل و آماده کردن افکار عمومی برای ورود به یک ماجراجوئی جدید و حمله
به نوار غزه
3- از آنجا که اسرائیل بطور
بی سابقه ای در سطح بین المللی به انزوا کشیده شده و از سوی بسیاری از مراکز
آکادمیک و دانشگاهی، گروه های مذهبی، سازمان های غیردولتی (NGOs) محکوم و حتی
تحریم شده، دولت اسرائیل تلاش کرد که یک فضای احساسی پیرامون این مسئله، با کمک
رسانه های حامی خود در غرب، ایجاد کند، با این هدف که به روند منزوی شدن خود پایان
دهد. اگر حقیقت ماجرا بلافاصله اعلام می شد این فرصت برای فضاسازی وجود نداشت.
4- با فضاسازی، ظرف تقریبا
٣ هفته، هدف دولت اسرائیل این بود که جهان را برای حمله به نوار غزه متقاعد کند.
هدف از این حمله، همانگونه که نماینده اسرائیل در سازمان ملل اظهار داشته، ادامه
جنگ تا از هم پاشیدن سیستم موشکی حماس است که در گوشه و کنار غزه پراکنده و مخفی
است.
اما هدف راهبردی اسرائیل در این مقطع در هم شکستن توافق و آشتی
الفتح و حماس است که درماه آوریل، یعنی حدود دو ماه پیش شکل گرفت. دولت اسرائیل حماس
را متهم به قتل سه جوان اسرائیلی می کند. ضمن اینکه هیچ عقل سلیمی با این عمل موافقت
نمی کند با اندکی تامل می توان دریافت که حماس از دست زدن به چنین عملی هیچ سودی نمی
توانسته ببرد جز اینکه به دولت نتانیاهو کمک کند که در سطح داخلی و بین المللی افکار
عمومی را علیه فلسطین بسیج کند.
روز پنج شنبه ١٠ ژوئیه (19
تیر) در حالی که ران پراسور نماینده اسرائیل در سازمان ملل مشغول سخنرانی بود
ناگهان طنین آژیر قرمز در سالن محل اجتماع به صدا درآمد. صدای آژیر ١۵ ثانیه طول
کشید درحالی که حاضرین مات و مبهوت مانده بودند که جریان از چه قرار است. صدای
آژیر از تلفن دستی پراسور، که وی آن را در برابر میکروفون قرار داده بود، پخش می
شد. پس از قطع صدای آژیر پرآسور به حاضرین گفت این ١۵ ثانیه زمانی است که مردم
اسرائیل فرصت دارند جان خود را از خطر موشک های حماس نجات دهند! پس از خاتمه جلسه
وی در حالی که در راهرو های سازمان ملل قدم می زد صدای آژیر را از تلفن دستی اش
پخش می کرد.
دولت اسرائیل، به رهبری
نتانیاهو، حتی پیش از توافق آشتی فلسطینی ها در آوریل از مذاکره صلح با تشکیلات
خود گردان فلسطینی طفره می رفت به این بهانه که تشکیلات مزبور همه فلسطین را
نمایندگی نمی کند. جالب اینکه پس از توافق حماس با الفتح، نتانیاهو اعلام کرد که با وجود حماس دولت او حاضر به مذاکره برای رسیدن به صلح
نیست.
در پی وقایع اخیر،
گیدئون لوی، روزنامه نگار سرشناس اسرائیلی در روزنامه هاآرتص چاپ اسرائیل نوشت
(مقاله از روی وبسایت هاآرتص حذف شده اما در بسیاری از سایت های دیگر قابل دسترسی
است): " اسرائيل خواهان صلح نيست.
از میان چیز هائی که نوشته ام در هیچ موردی تا این حد دلم نمی خواست که نظرم
اشتباه باشد. امّا قرائن و شواهد روی هم تلنبار می‌شوند. در واقع، می‌توان گفت که اسرائيل
هيچ وقت خواهان صلح نبوده است؛ منظور يک صلح عادلانه است، صلح بر اساس سازشی عادلانه
برای هر دو طرف .... تقريبا همۀ اسرائيلی‌ها مدام تکرار می‌کنند که خواهان صلح‌اند،
و البته که چنين می خواهند. امّا منظور آنها چنان صلحی نيست که با عدالت همراه باشد
.... اسرائيلی‌ها خواهان صلح‌اند، نه عدالت".
جهان غرب که سیاست حمایت
بدون قید و شرط از اسرائیل را سیاست راهبردی خود قرار داده باید چشمانش را بر این
حقیقت باز کند که روند تحولات خاورمیانه در ۶٠ سال گذشته نشان می دهد که نه تنها
منطقه بلکه جهان به آرامش نخواهد رسید مگر اینکه مسئله فلسطین و مردم مظلوم آن به
نحوی عادلانه حل شود. ظرف سال های اخیر صد ها کودک بیگناه فلسطینی بر اثر حملات
اسرائیل به خون غلطیده اند، آب و غذا را بر روی آن ها بسته اند، اما فلسطین در اعماق این فاحعه انسانی باز هم مقاومت
می کند. پشت فلسطین زیر فشار خم شده اما هرگز نخواهد شکست.
*شهیر شهیدثالث
