رهاورد‌های آتش بس برای محور مقاومت چه بود؟

رهاورد طبیعی شکست «اسرائیل» در این جنگ آن بود که طرفی که از جنگ علیه غزه نمی ‌تواند، پیروز و سربلند بیرون آید، جرات جنگ با طرف‌ های دیگر منطقه ‌ای مانند لبنان و سوريه و ايران که بسیار قدرتمندتر از غزه و مقاومت فلسطینی آن هستند، را نخواهد داشت

 ناصر قندیل، تحلیلگر برجسته لبنانی در تحلیلی درباره توافقنامه آتش ‌بسی که میان رژیم صهیونیستی و جنبش حماس به میانجی گری مصر امضا شد، می ‌نویسد:

- پس از گذشت بیست سال از رویای «شیمون پرز»، رئیس سابق رژیم صهیونیستی که به لطف تحولات عارض بر عرصه بین المللی پس از جنگ سرد و تبدیل آمریکا به تنها ابر قدرت عرصه بین الملل از «اسرائیل» به عنوان قدرتی نظامی وامنیتی و دارای نقشی مرکزی در اقتصاد منطقه ‌ای و رهبری منطقه خاورمیانه سخن می‌ گفت، امروز شاهد هستیم که «اسرائیل» به عنوان یک قدرت نظامی شدید ترین و بزرگ ترین شکست تاریخ خود را متحمل شده است و با این سقوط افول ستاره اقبال رژیم صهیونیستی که برای بیش از نیم قرن خود را قدرت بلا منازع منطقه می‌ دید، آغاز شد.

- «اسرائیل»، دژ نظامی مستحکم مملو از سلاح‌ های پیشرفته و مدرن و مجهز به اراده قتل و کشتار بی‌ محابا و عزم جدی در تعیین و رقم زدن سریع سرنوشت جنگ‌ ها و تحقق پیروزی ‌های قاطع و بلا منازع، از جنگ فرسایشی فرار می کند که در آن پیش رویش هیچ افق روشن یا امید به موفقیت و پیروزی وجود نداشت.

- «اسرائیل»، دژ نظامی مستحکمی که بنا شده بود تا مازاد نیرو و قدرتش پایه و اساس عملکرد سیاسی و اقتصادیش را تشکیل دهد و در آن قدرت نظامی حرف اول و آخر را می زد، هم اکنون تمام این ویژگی ‌ها و خصوصیات خود را یک باره از دست داده و غرق در جنگی می شود که نقشه و برنامه ‌ای دیگر برای آن ترسیم کرده و نهایت و نتیجه ‌ای دیگر برای آن در نظر گرفته بود و هم اکنون این دشمن است که پایان جنگ را هرگونه که بخواهد و بر وفق خویش ترسیم می‌ کند.



از زمانی که «اسرائیل» مجبور شد، به عنوان یک رژیم اشغالگر و بدون گفت ‌وگو و مذاکره و تحمیل شرایط مورد نظرش و کسب دستاوردهایی که خواهان آن بود، از جنوب لبنان خارج شود (سال 2000 میلادی)، شکست‌ های پی درپی و جنگ های ناکام «اسرائیل» آغاز شدند، از تجاوز ژوئیه 2006 علیه لبنان گرفته و دو تجاوز 2008 و 2012 علیه نوار غزه تا جنگ کنونی که همه و همه موجب شدند، «اسرائیل» وارد محاسبات سیاسی و نظامی جدیدی شود و هر بار که خواسته از شکست ‌های پیشین درس عبرت بگیرد و از تکرار آنها جلوگیری کند، شکستی تلخ ‌تر و بزرگ تر را متحمل شده است.

- نکته‌ ای که در این جنگ تازگی داشت، آن بود که «اسرائیل» یاد گرفت و دریافت که دوره آزمودن و تست کردن آنچه تدارک دیده و برسر آن شرط بندی کرده، به پایان رسیده و دیگر آنگونه که متداول بوده، نمی‌ تواند بر متغییرات میدان‌ های جنگ حاکم باشد. اوضاع جهان عرب تحت تاثیر انقلاب های جهان عرب که به انقلاب ‌های «بهار عربی» معروف شدند و آشکار شد که «اسرائیل» در آنها بی ‌نقش نبوده، تغییر کرده است.

اکنون در جنگ‌ های «اسرائیل» نه آنچه گنبد آهنین نامیده می ‌شود و میلیاردها دلار برای آن هزینه شده و نه لشگرهای زمینی که در جنگ لبنان با شکست مواجه شدند و نه ده‌ ها رزمایش برگزار شده که هدف از برگزاری آنها آمادگی هرچه بیشتر ارتش «اسرائیل» برای تحقق پیروزهای آتی عنوان شده بود، هیچ یک از آنها نتوانستند، مانع شکست «اسرائیل» در جنگ‌ های بعدی شوند، چراکه مقاومت با وجود محدودیت‌ ها و اوضاع ناآرام حاکم بر جهان عرب و توطئه، توطئه ‌گران عربی علیه آن باز آماده و مهیای مقابله با هر تجاوز صهیونیستی بود، چراکه می‌ دانست، آنچه گنبد آهنین خوانده می‌ شود، فریبی بیش نیست و آنچه که به گردان‌ های نخبه ارتش «اسرائیل» معروف شده ‌اند و در راس آنها «گردان گولانی» قرار دارد، «ببرهای کاعذی»‌ بیش نیستند که در جنگ اخیر در همان روزهای اول از رده خارج شدند.



- اما در عرصه سیاسی و نظامی آنچه در این جنگ تازگی داشت، آن بود که این اولین جنگ فرسایشی بود که مقاومت وارد آن شد و از اولین تجربه خود در این عرصه پیروز و سربلند بیرون آمد.

اگرچه رژیم صهیونیستی تمام تلاش خود را به کار برد، تا با تحت فشار گذاشتن ملت در محاصره فلسطین در نوار غزه و قتل و کشتار آنها در میان سکوت مستمر و مداوم عرصه بین المللی، مقاومت فلسطینی را در ابتدا و سپس ملت فلسطین را به ستوه آورد و آنها را وادار به چشم پوشی از خواسته‌ ها ومطالباتشان کند یا موجب پایان یافتن ذخایر تسلیحاتی به خصوص موشکی مقاومت شود، اما مقاومت و ملت فلسطین در حماسه 51 روز، طولانی ‌ترین جنگ اعراب و «اسرائیل» پس از جنگ فرسایشی که هدایت آن را مصر و سوریه به رهبری جمال عبد الناصر و حافظ اسد، علیه این رژیم برعهده داشتند، از این جنگ موفق و سربلند بیرون آمد و این اسرائیلی ‌ها بودند که فریاد خستگی و بی‌ صبری سر دادند، مشابه همین رخ داد در عرصه سیاسی و پای میز مذاکرات نیز تکرار شد تا تلاش برخی که در صدد بودند، از خودگذشتگی ‌ها و فداکاری ‌ها فلسطینیان و خون شهدایشان را قربانی بازی‌ های منطقه‌ای و رقابت‌ های خویش در عرصه منطقه کنند و هر یک به دنبال برگ برنده‌ ای جهت اعمال فشار بر مقاومت فلسطینی بودند، با شکست و ناکامی مواجه شدند.



- رهاورد طبیعی شکست «اسرائیل» در این جنگ آن بود که طرفی که از جنگ علیه غزه نمی ‌تواند، پیروز و سربلند بیرون آید، جرات جنگ با طرف‌ های دیگر منطقه ‌ای مانند لبنان و سوريه و ايران که بسیار قدرتمندتر از غزه و مقاومت فلسطینی آن هستند، را نخواهد داشت و به این ترتیب «اسرائیل» به طرفی خارج از رده در جنگ‌ ها تبدیل شده و از این پس خارج از معادله نظامی قرار داده می ‌شود.

- به این ترتیب معادله جدیدی در منطقه شکل می‌ گیرد، «اسرائیل» در طولانی ‌ترین جنگ‌هایش و چه بسا آخرین جنگش شکست می‌ خورد.

منبع: مشرق