روسیه
از جانب غرب در معرض تحریم و فشار مضاعف قرار گیرد. این مساله باعث شده
تا روسیه از حل مشکلات کشورهایی که با غرب چالش دارند، نگران شود، چرا که
معتقد است حل‌وفصل موضوعات باعث انزوا و تنهایی مسکو خواهد شد. باز هم باید
اشاره شود که این به معنی کارشکنی روس‌ها نخواهد بود ولی استقبالی هم از
به‌نتیجه‌رسیدن نمی‌کند. روسیه خط‌قرمزش برای برنامه هسته‌ای ایران
نظامی‌شدن آن است، اما در حال حاضر بر این باور است که اگر این مساله بین
ایران و غرب حل شود، تبعات خوشایندی برای آنها نخواهد داشت. ازجمله این
تبعات می‌توان به بحث «انتقال انرژی به اروپا از سوی ایران» و «همکاری‌های
ایران و غرب در برخی مسایل منطقه‌ای و احتمال تداوم آن همکاری‌ها تا مناطق
مجاور روسیه» اشاره کرد. آنها نگران این هستند که اگر ایران و غرب به نتیجه
برسند، تهران نیاز انرژی غرب را تامین کند که در این صورت در پنج‌سال
آینده غرب می‌تواند فشار زیادی به روسیه وارد کند. نگرانی دیگر روس‌ها نسبت
به تبدیل محور ایران و روسیه در مسایل منطقه‌ای به محور ایران و غرب است.
همچنین نوع نگاه برخی محافل فکری در ایران (که نگاه به غرب مثبت‌تر از نگاه
به روسیه است) باعث شده تا روس‌ها نه نگاه مثبتی به موضوع هسته‌ای داشته
باشند و نه به نتیجه رسیدن آن، در اولویت سیاست خارجی‌شان باشد.
این نوع نگاه روس‌ها باعث نمی‌شود که آنها در مذاکرات شرکت نکنند یا نقششان را ضعیف کنند؟
روس‌ها اگر از مذاکرات کنار بکشند و غربی‌ها با ایران به توافق برسند،
نقششان در این مذاکرات را از دست می‌دهند، چرا که شرکت در مذاکراتی مانند
مذاکرات هسته‌ای از پارامترهای قدرت‌های جهانی روسیه است و همچنین
نمی‌خواهد که مذاکرات هسته‌ای به محفل ایران و کشورهای غربی تبدیل شود و
می‌خواهد نقش خود را حفظ کند. از سوی دیگر اگر شرکت نکنند، از طرف ایران
به‌عنوان یک کشور غیرقابل اعتماد شناخته می‌شوند. بنابراین مسکو این نگاه
را دارد که باید در آن جمع مذاکره‌کننده حضور داشته باشد، هرچند که ضرورتی
برای تلاش و نگاه مثبت به این ماجرا ندارند. از نظر کرملین، تداوم مذاکرات
بهترین راه موجود است؛ به طوری‌که نه مذاکرات به نتیجه برسد و نه بحران
تشدید شود.
منبع: شرق
