چرا به «ابتکار» حمله می‌کنند؟

دوشنبه هفته گذشته برای چندمین بار طی ماه‌های اخیر، شاهد حمله سازمان‌یافته برخی از اصولگرایان و منسوبان به جبهه پایداری علیه معصومه ابتکار بودیم. چهل تن از کارکنان سازمان حفاظت ‌محیط‌زیست جهت اعتراض به وضعیت معیشتی خود جلوی پارک پردیسان در سایه امنیت و آزادی برآمده از مدیریت ابتکار، تجمعی صنفی برگزار کردند اما ظاهراً این ابتدای داستان بود!

«مردمسالاری» با انتشار یادداشتی با این مقدمه ادامه داد: رسانه‌های وابسته به مخالفین دولت به طوری هدفمند، این تجمع صنفی را برجسته کردند و با اغراض سیاسی خواهان کناره‌گیری ابتکار از معاونت ریاست جمهوری شدند. ظرف 24 ساعت از برگزاری تجمع، دم خروس نمایان گردید و صدای افرادی خاص هم در حمایت از ‌محیط‌زیست و در مخالفت با ابتکار بلند شد!

آیا برای افکار عمومی قابل باور است که برخی از افرادی که در طول هشت سال سوء مدیریت دولت سابق به خصوص در حوزه محیط‌زیست‌، کوچک‌ترین اعتراضی نداشتند‌، حالا یک‌باره دغدغه حل بحران‌های زیست‌محیطی کشور را در سر داشته باشند؟! به راستی چه کسانی پشت پروژه‌های مخرب زیست‌محیطی از جمله سدسازی‌ها نشسته‌اند؟! چه کسانی سال گذشته به عبور جاده از جنگل‌های باستانی ابر، اصرار داشته‌اند؟! کدامین لابی‌های پرقدرت در پس‌زمینه بهره‌برداری از معادن مجاور رودها و شهرهای کشور قابل ردگیری هستند؟! به‌راستی آلودگی هوای تهران در زمان کدامین دولت به حد بحران رسید و حامیان دولت سابق در مجلس در برابر آن چه کردند؟! آن زمان که هورالعظیم را برای استخراج نفت، خشک نمودند چرا اهالی پارلمان در دفاع از مردم نجیب خوزستان، کلامی بر زبان نیاوردند؟! وقتی ملاحظات زیست‌محیطی برنامه چهارم و پنجم توسعه توسط دولت‌های نهم و دهم نادیده گرفته شد ناظران قوه تقنین کجا بودند؟!

برای دوستداران ‌محیط‌زیست ملال‌آور است که مسببین وضعیت موجود، امروز در جایگاه مدعی بنشینند! افراد منتسب به یک گروه سیاسی خاص در مجلس، اگر دغدغه مشکلات معیشتی کارمندان پردیسان را در سر دارند ابتدا برادری خود را ثابت کنند و با تصویب لایحه هوای پاک، مزایای تبصره 3 ماده 35 این لایحه را بر سر سفره حافظان ‌محیط‌زیست بیاورند.

خوب یا بدِ ابتکار، اینچنین است که او امروز تنها پایگاه حمایت و صیانت از ‌محیط‌زیست ایران است اما اینک زمان ایثار فرا رسیده و او باید با شجاعت در برابر لابی‌های پر قدرت سدسازی کشور و تخریب طبیعت ایران بر اثر بهره‌برداری‌های نامطلوب از معادن، ایستادگی کند و لابی قدرت را به زانو در آورد تا شاید اینچنین، ادعای روحانی نیز در ‌محیط‌زیستی خواندن دولتش، راستی‌آزمایی شود.

نمایندگانی که با پیشنهاد ادغام سازمان حفاظت ‌محیط‌زیست در وزارت جهاد کشاورزی، سودای تسلط بر آن را داشتند، نمی‌توانند ادعا کنند که دوستدار ‌محیط‌زیست هستند. همین که جنگل‌ها و مراتع کشور ذیل مدیریت این وزارتخانه بهره‌بردار، بیمار شده است می‌تواند صدق ادعای این افراد را نمایان سازد که در غیر اینصورت راه نجات منابع طبیعی و ‌محیط‌زیست ایران را در تشکیل وزارتخانه‌ای مستقل برای این بخش می‌دیدند نه آنکه آن دیگری را نیز وابسته به بخش کشاورزی گردانند!

امروز در مقطعی از تاریخ ایران قرار داریم که به گواهی بسیاری از کارشناسان شاید آخرین نسلی باشیم که بتوانیم منابع طبیعی و ‌محیط‌زیست ایران را نجات دهیم. به همین جهت دوستداران ‌محیط‌زیست نباید اجازه دهند که اصحاب قدرت از موضع حفاظت از ‌محیط‌زیست، بهره‌برداری سیاسی کنند و مدیریت این بخش را به آزمون و خطا واگذارند. ابتکار با تمامی‌کاستی‌هایی که ممکن است در مدیریتش یافت شود، تنها فردی است که می‌تواند در آستانه تدوین نهایی برنامه ششم توسعه در کنارمان باشد و امیدها را زنده نگه دارد. بهتر است حافظه تاریخی‌مان را از دست ندهیم و یادمان نرود که تا پیش‌ از بازگشت ابتکار، ‌محیط‌زیست کشور را به چه روزی انداخته بودند!