چه کسانی «نفوذ» را مصادره به مطلوب می کنند؟/انتقاد روزنامه ایران به تلویزیون

روزنامه ایران در سرمقاله امروز خود نوشت: در فضایی که به غبار تبلیغات تندروها آغشته شد، حسن روحانی زنگ هشدار تحریف و سوء استفاده از اظهارات اخیر رهبری را به صدا در آورد. هشدار نسبت به این که مبادا مقوله« نفوذ» که به عنوان یک دغدغه ملی از سوی رهبر معظم انقلاب مطرح شده است در چنبره بهره برداری سیاسی و جناحی رنگ ببازد . سخنان رئیس جمهوری از سطح توصیه و تذکر فراتر رفت و او به موارد و مصداق هایی اشاره کرد که در آن برخی جریان های سیاسی بساط سوء استفاده از مفهوم و مقوله نفوذ را گسترده اند. مورد اول آنجا است که ایشان از رویه و خصلت یک جریان سیاسی یاد کرد که به صورت خودکار همواره مفاهیم مهم مطرح شده از سوی رهبری را برای تسویه حساب های سیاسی و تامین منویات خویش بکار می گیرند. در محور دیگر، روحانی نگاه خود را به پاره ای اتفاقات در صحنه جامعه معطوف کرد.

ساعاتی قبل از سخنان هشدار آمیز روحانی آنتن جام جم پذیرای چهره هایی از مخالفان دولت بود که با ادعای کالبدشکافی مفهوم نفوذ به روشی خام دستانه ، دامنه بحث نفوذ را به سیاست ها و تدابیر دولت و نظام در سیاست خارجی تسری دادند. پیدا بود که در برابر موج اتهامی که از آنتن جام جم به سمت دولت روانه شد، سران کابینه سکوت نخواهند کرد. تهیه کنندگان برنامه ابتدا در فراخوان های گسترده خود وعده دادند که افکار عمومی را از جزئیات بازداشت خبرنگاران آگاه خواهند کرد اما در نهایت آنچه بعد از اخبار ساعت 22 و 30 به مخاطبان عرضه شد نه اطلاعات یا جزئیات مربوط به بازداشت چند روزنامه نگار بلکه مجموعه ای از ادعاها و اتهامهایی بود که میهمان برنامه و مدیر ارشد خبری دوران دولت سابق علیه دولت مستقر کنونی ساخته و پرداخته کرد.

 رسانه اول کشور رشته تفسیر و تحلیل بحث رهبری در باب مقوله خطیر نفوذ را به فردی سپرد که طی دو سال دوره مذاکره هسته ای در صف اول مخالفان دولت اعتدال ایستاده است. بنابراین دور از انتظار نبود که از فرصت برنامه پربیننده «گفت و گوی خبری» برای اتهام زنی یا زیر سوال بردن عملکرد مدیران سیاست خارجی و تیم مذاکره کننده بهره تام ببرد. او با تعاریف عجیب و خودساخته ای که از مقوله «نفوذ» ارائه کرد مدعی شد که همه دیدارها و قرارهای اقتصادی و سیاسی و فرهنگی که دولتمردان با طرف های خارجی انجام می دهند می تواند مصداق و محملی برای نفوذ بیگانگان باشد و از این مقدمه چینی این نتیجه عجیب تر را گرفت که هر میدان مذاکره یا امضای توافق با طرف های خارجی ممکن است یک دام سیاسی باشد که قدرت های آن سوی دنیا آن را مهندسی کرده اند. پرواضح است که چنین تعریفی هیچ محلی از اعراب در دنیای دیپلماسی ندارد این که همه دیدارها و قراردادها و مذاکرات را با عینک نفوذ و دسیسه ببینیم نوعی خیالبافی است که ریشه در تئوری توطئه دارد. اما مراد و مقصود میهمان ویژه سیما از این نظریه سازی ها آنجا نمایان می شود که او انگشت اتهام را به سمت رفتار وزیر خارجه و دیگر مدیران ارشد روحانی نشانه می رود و مدعی می شود که اتفاقاتی مثل قدم زدن ظریف و جان کری یا توافقنامه همکاری وزارت علوم ایران و آلمان از مصادیق نفوذ است.

تهیه کنندگان برنامه و میهمان ویژه سیما دائم سخن از کشف زوایای تازه در باب نفوذ به میان آوردند اما آنچه در نهایت روی آنتن رفت، مونتاژ و بازنشر مطالبی بود که ظرف دو سال اخیر به صورت بی وقفه در چند بولتن و روزنامه تندروها منتشر شده است. به همین دلیل مهمترین پاسخ روحانی به این دست از تلاش ها این بود که این جریان قبل از هر چیز شأن و جایگاه سخنان رهبری در باب نفوذ را تنزل می دهند. رفتار جریان مخالف دولت در سوء استفاده از بحث نفوذ به اندازه ای شتابزده بود که حتی چهره های سرشناس اصولگرا نیز زبان به ملامت گشودند. یادداشت هشدار دهنده احمد توکلی یکی از چندین واکنش سران اصولگرا بود که نسبت به لوث شدن مباحث رهبری در نزاع های سیاسی اعلام خطر کردند.