هیلاری کلینتون چگونه توافق هسته ای با ایران را به باد خواهد داد؟

سرویس بین الملل «انتخاب»؛ نشریه ویک نوشت: هفته گذشته، اوباما اولین رئیس جمهور آمریکا شد که در زمان مسئولیتش از هیروشیما بازدید کرد؛ شهری در ژاپن که 71 سال قبل با بمب هسته ای آمریکا کاملا با خاک یکسان شد. پس از آنکه اوباما سخنرانی خود درباره اخلاق و علم را ارائه کرد، عکاسی از نیویورک تایمز عکسی توجه برانگیز را ثبت کرد: یک رئیس جمهور آمریکایی که یکی از بازماندگان سالخورده بمباران هسته ای را به آغوش می کشد.

به گزارش «انتخاب»، این نشریه در ادامه آورده است: شاید عجیب باشد، اما این عکس رئیس جمهور احتمالی بعدی آمریکا، هیلاری کلینتون و رویکرد او در قبال یکی از دشمنان قدیمی آمریکا در منطقه خاورمیانه، ایران، را به یادم انداخت. پیشتر گفته بودیم که معامله هسته ای با این کشور می تواند وعده دهنده بهترین موقعیت برای کشورهای غربی باشد تا در مسیر هم زیستی مسالمت آمیز با کشورهای مسلمان قرار بگیرند. 

اما شک بسیاری دارم که هیلاری کلینتون بخواهد از این فرصت بهره ای ببرد. او راهی درست خلاف این را پیش می گیرد.

همان طور که درک دیویدسون، تحلیلگر سیاست خارجی در مصاحبه اخیرش گفته، بعید است او به طور کامل از این توافق شانه خالی کند. این یکی از بزرگترین دستاوردهای اوباما بوده که محبوبیتش به خصوص میان دموکرات ها بسیار بیشتر از هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ است. علاوه بر این حجم زیادی از تلاش های دیپلماتیک و سیاسی، خصوصا از سوی کشورهای اروپایی که معاملات تجاری زیادی با ایران دارند، در پس این توافق قرار گرفته است. 

اما بدون شک او این توافق را مبنای همکاری های بیشتر با ایران قرار نمی دهد و قصد ندارد بگذارد ایران به طور کامل عضو جامعه بین المللی شود.

یکی از قوی ترین شواهد این نظر را می توان در سابقه طولانی جنگ طلبی تردید برانگیز کلینتون یافت که علاقه بسیاری به استفاده از نیروی نظامی از خود نشان داده است. او به دفعات نگرانی های خود درباره توافق با ایران را بیان کرده، روابط بسیار نزدیکی با نتانیاهو دارد، و مدت مدیدی از روابط نزدیک با عربستان حمایت کرده که ایران را تهدیدی منطقه ای برای خود می بیند. او زمانی که وزیر خارجه بود اقدام به فروش تعداد بسیار زیادی هواپیمای جنگنده به عربستان کرد، و بنیاد کلینتون هم 10 میلیون دلار کمک مالی از این کشور دریافت کرد.

اما احتمالا از آن مهم تر این است که نظام سیاست خارجی واشنگتن به شدت با افزایش حضور ایران در جامعه بین المللی مخالف است. گزارش فراحزبی تازه ای از سوی مرکز امنیت آمریکایی جدید ، گروهی تشکیل شده از لیبرال های طرفدار مداخله و نئومحافظه کارانی که پشت کلینتون جمع شده اند، به روشنی بر این ادعا صحه می گذارد:

ایران، یکی از آزادترین و دموکراتیک ترین کشورهای خاورمیانه است، بسیار فراتراز عربستان و اسرائیلی که هیچ حقی برای میلیون ها فلسطینی که تحت حکومتش زندگی می کنند، قائل نیست.

به مدت صدها سال ایران از سوی کشورهای غربی مورد سوءاستفاده و اعمال نفوذ قرار گرفته، و به دفعات منافع آمریکا را مورد حمله قرار داده است. اما اگر این دو کشور بتوانند از مسائل و کینه های کهنه خود گذر کنند، ایران می تواند تبدیل به کشوری قوی و بسیارمرفه اسلامی شود و با نهادها و هنجارهای بین المللی موافقت کند. این می تواند باعث ترویج نسخه ی خلاف جهادی ها (و همین طور تندروهای آمریکایی) شود، که معتقدند اسلام با دموکراسی و آزادی سازگاری ندارد. بهتر از آن این است که می تواند الگوی سیاسی برای دیگر کشورهای خاورمیانه فراهم کند تا به آرامی از آشوب به جا مانده از چندین دهه مداخله غربی ها خلاصی بیابند.

اگر ترس های من به واقعیت بپوندد، شاهد از دست رفتن فرصتی بسیار بزرگ خواهیم بود. وزیر دفاع اسبق آمریکا، رابرت مک نامارا زمانی گفته بود: «جنگ آمریکا و ژاپن یکی از خشونت بارترین جنگ ها در طول تاریخ بشری بود». حتی اگر بمباران هسته را هم به حساب نیاوریم، هر کسی که نبردهای سنگین در جزایر واقع شده در اقیانوس آرام – یا حملات و بمباران های ژنرال کوتریس – را به یاد داشته باشد، احتمالا با این نظر موافق است. اما بیایید یک بار دیگر به آن عکس نگاه کنیم. در آن، رهبر کشوری که محل تولدش جایی است که این جنگ شنیع از آن آغاز شد، مردی را در آغوش می گیرد که یکی از خشونت بارترین جنگ های تاریخ با آن را پشت سر گذاشته است. اگر آن دو کشور بتوانند شرکای تجاری و چه بسا دوستانی نزدیک شوند، پس من نمی پذیرم که ایران نمی تواند دست کم یکی از کشورهای عادی میان بقیه باشد.

نویسنده: رایان کوپر

ترجمه: محمد صفری