مردم با شنیدن خبر رحلت امام (ره) پابرهنه به خیابان‌ها آمدند

به گزارش انتخاب، کمال‌الدین شاهرخ یکی از عکاسان انقلاب و دفاع مقدس کشورمان است که در طول حیات امام راحل (ره) تصاویر بسیاری را از ایشان ثبت کرده است، ابتدا با اشاره به چگونگی ورودش به این حوزه از عکاسی گفت: ما در جریان انقلاب مثل سایر جوانان که مشتاق بودند سعی کردیم تا به شکلی در این مسیر قرار بگیریم و من که با عکاسی سر و کار داشتم، به این وسیله در سال 58، 59 وارد حوزه خبری و مستند اجتماعی شدم و بعد از آن به عکاسی در جبهه های دفاع مقدس پرداختم.

شاهرخ پس از این از زمان‌هایی گفت که به خانه امام (ره) می‌رفت و از ایشان عکس می گرفت.

وی در این خصوص اظهار کرد: زمانی که امام در جماران بودند، من به آنجا زیاد رفت و آمد داشتم و در زمان‌های گوناگونی از ایشان عکس می گرفتم. آن زمان برای این کار منعی وجود نداشت و ایشان همیشه با سعه صدر پذیرای ما بودند، اما تنها درخواست می‌کردند که تا جایی که ممکن است با فلش این کار را نکنیم چرا که موجب آسیب به چشمشان می شد. همچنین نگاه امام آن قدر تاثیر گذار بود که گاهی دست های من روی شاتر می‌ماند و برای لحظاتی می ماندم که دکمه را کی بزنم.

وی ادامه داد: طی برخوردهایی که با ایشان داشتیم ما به عنوان جوان انقلاب شیفته رفتار ایشان شده بودیم، و این کلام و رفتار امام بود که مسیر را به شکلی مشخص به ما نشان می داد و موجب شده بود تا همه مشتاقانه در اختیار امر ایشان باشیم؛ چرا که همه سعی می‌کردند تا در حد خودشان دینشان را به رهبرشان ادا کنند.

کمال‌الدین شاهرخ در ادامه ویژگی هایی از امام (ره) را این طور برشمرد: سادگی، صداقت واقعی در حرف و کردار از ویژگی‌های ایشان بود، صلابتی که حضرت امام (ره) به ویژه در برابر دشمنان داشتند آن قدر حقیقی بود که به سربازان روحیه عجیبی می داد. ایشان همچنین یک از خودگذشتگی ناب داشتند که موجب شده بود به محض انتشار اخبار بیماری‌شان حکومت به گونه ای تعطیل شود و همه در صدد جویا شدن احوال ایشان برآیند.

وی عنوان کرد: خود من زمانی که ایشان بیمار شدند، به عنوان یک عکاس شب و روز نداشتم و هنگامی که خبر رحلتشان منتشر شد، من به همراه عده ای دیگر هر طور که بود سریع خود را به جماران رسانیدم و آن روز شاهد بودیم که از جماران تا مرکز شهر مردم با پای برهنه و شیون کنان خودشان را به آنجا می‌رساندند، از طرفی حزن و غمی بزرگ در همه حس می‌شد و جوانان حس می کردند که امیدشان را از دست داده اند. ما هم به عنوان عکاس این را وظیفه خود می دانستیم که لحظه های موجود را ثبت کنیم اما دچار دوگانگی شده بودیم، این که بین مردم بمانیم و اندوهمان را ابراز کنیم یا از آنها جدا شویم تا بتوانیم عکس بگیریم.

این عکاس اضافه کرد: شرایط سخت و فوق العاده ای از لحاظ حضور مردم ایجاد شده بود، ما تا مرکز شهر پیاده رفتیم و نتوانستیم خودمان را به پیکر ایشان برسانیم تا اینکه بعد از ظهر آن روز که پیکر ایشان برای بار دوم به بهشت زهرا می رفت، به هر شکلی خودم را به مرقد رساندم و از سیل محافظان که برای جلوگیری از هجوم مردم دور تا دور مرقد ایشان بودند عبور کردم. فضا و حس و حال بی نظیری بود، غالب عکس ها به خاطر هجمه مردم غبار آلود می شدند و به همین خاطر جزئیات دقیق معلوم نمی شد.

شاهرخ در پایان خاطرنشان کرد: در طول این ایام زندگی‌مان دیگر برایمان مهم نبود و مدام نگران اوضاع بودیم. یکی از ویژگی های ایشان ایمان به جوانان و اعتمادی بود که ایشان در محول کردن پست های کاری به آنها داشت. امام قلب جوانان را مدیریت می‌کرد و افرادی که امروز در جامعه مسئولیتی دارند از نفس گرم ایشان و همین نگاهشان است.