نگاهي به سريال «سه دونگ، سه دونگ»؛ بازيگران تکراري در دل داستاني تکراري

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

باران باستاني: شاهد احمدلو کارگردان سريال سه دونگ، سه دونگ در گفتگويي عنوان کرده که مردمي را در سريال خود بهتصويرکشيده است که آن ها را مي شناسد و در نزديکي آن ها زندگي کرده است.اين شناخت باعث شده تا او بتواند تصويري واقعي از اين افراد را به نمايش بگذارد!

اگر اين گفته را قبول کنيم و به احمدلو براي اين نزديکي به مردم جامعه اش و طبقه اي که در پايين شهر زندگي مي کنند و آداب و مرام خاص خود را در زندگي دارند، احترام بگذاريم، مي توانيم اين پرسش را از او بپرسيم که آيا شاهد احمدلو به همان اندازه که مردم اطرافش را مي شناسد، مخاطب امروزي تلويزيون را هم مي شناسد؟ مخاطبي که شبانه روز در معرض سريال هاي ايراني و خارجي است که از شبکه هاي داخلي و خارجي پخش مي شوند و در ميان آن ها آثار بسيار خوب کمدي هم ديده مي شود که سطح سليقه مخاطب را بالا برده است و به او ياد داده که حق انتخاب دارد و قرار نيست هر اثري را که روي آنتن مي رود، تماشا کند.

از طرفي تلويزيون ما طي يکي، دو دهه اخير با ساخت سريال هاي کمدي مختلف دوره آزمون و خطا را طي کرده و امروزه در توليد اين گونه آثار به جايي رسيده که ديگر نمي توان خطاهاي توليدات آن را قبول کرد و مثلاً گفت اين کار مخاطبان خاص خود را دارد و حتما گروهي از مردم را راضي مي کند.حالا ديگر اين آثار حداقل از لحاظ ساختار و کارگرداني بايد مخاطبان را راضي کند.کارگردان سکاندار يک اثر است.او مي تواند بر همه جزئيات اثر نظارت داشته باشد و بر آن ها اعمال نظر کند.

او مي تواند با طراح صحنه و لباس، طراح گريم و ...وارد مذاکره شود و آن چيزي را که در نظر دارد از آن ها بخواهد.انتخاب بازيگران و نحوه بازيگري و انتخاب مناسب ترين زاويه دوربين و حرکت دوربين و حتي تدوين فيلم هم به امضاي کارگردان به روي آنتن مي رود؛ همه اين ها باعث مي شود يک سريال نمايشي مخاطب را جذب کند.
داستان يک سريال و انتخاب آن از سوي مخاطب را مي توان سليقه اي دانست.برخي از مردم با بعضي از داستان ها همراه نمي شوند و گاهي حتي جنس آن ها را نمي شناسند، اما يک اثر خوش ساخت وخوش آب و رنگ را همه مردم مي پسندند و مثلاً اگر با داستان سريال ارتباط برقرار نکنند، اما براي ديدن بازي مثلاً فلان بازيگر سريال را پيگيري مي کنند.

جاي دوري نمي رويم و سريال «ساختمان پزشکان» را مثال مي زنيم که تا قبل از ماه رمضان از شبکه 3 به روي آنتن مي رفت.برخي از مردم با داستان و شخصيت هاي اين سريال ارتباط برقرار نکردند، چون اصلاً آدم هاي اين طبقه را نمي شناختند، اما بازيگراني مانند بهنام تشکر، هومن برق نورد، شقايق دهقان و ... آنقدر خوب بازي کردند که خيلي از مردم براي ديدن بازي آن ها، ساختمان پزشکان را در فهرست برنامه هايي گذاشتند که بايد مي ديدند، يا طراحي صحنه و لباس اين سريال آنقدر با سليقه انجام شده بود که به چشم بيننده مي نشست و به او آرامش مي داد.

همه اين ها را گفتيم تا به سريال سه دونگ،سه دونگ برسيم و دليل بياوريم که شاهد احمدلو هرچند که سال هاست کارگرداني در تلويزيون و سينما را تجربه مي کند، اما مخاطب تلويزيون را کمتر مي شناسد و کمتر به اين نکته توجه مي کند که سريال هاي کمدي مانند ساختمان پزشکان،مرد هزار چهره،مسافران ،چهارديواري و ... سليقه مخاطب را بالا برده اند.

اگر روزي مخاطب سريال «سه در چهار» را مي ديد و از آن لذت مي برد به خاطر داستان تازه و بازي هاي بازيگرانش بود که هنوز تکراري نشده بودند و اگر همين بيننده با سريال«زن بابا» ارتباط برقرار مي کرد بازهم به خاطر فضاي جديدي بود که داستان در آن روايت مي شد، اما حالا ديگر همين مخاطب با سريال سه دونگ، سه دونگ ارتباط برقرار نمي کند، چون هم داستانش تکراري است، هم بازيگرانش تکراري شده اند و تکراري بازي مي کنند و هم فضا سازي سريال نشان مي دهد که سازندگان آن از دم دستي ترين ابزار براي کار خود استفاده کرده اند.

مثلاً طراح صحنه و لباس مي توانست با انتخاب لوازم صحنه و لباس هايي بهتر و خوش رنگ تر سريال را تميزتر و ديدني تر کند.درست است که داستان سه دونگ، سه دونگ در جنوب شهر اتفاق مي افتد، اما نبايد از واقعيت اين منطقه دور باشد.مثلاً در کجاي شهر و در کدام منطقه آن زنان در خانه هم روسري بر سر مي گذارند و هدبند هم مي گذارند و بعد يک شال روي همه اين ها مي اندازند و جالب اين جاست که بين اين سه پوشش سر هيچ هماهنگي رنگي هم وجود ندارد.
صحنه و لوازم آن شلوغ است، آنقدر که شخصيت ها بين آن ها گم مي شوند.درست است که خانه هاي جنوب شهر کوچک هستند و بيشتر وسايل مردم اين منطقه در اتاق ها آن ها را احاطه کرده اند. اما در يک سريال نمايشي که طراح صحنه دارد، مي توان کمي با رنگ و نور تمايز بين اشيا و آدم ها را به وجود آورد.
در نمابندي و ميزانسن هم احمدلو مي توانست از تجربيات سينمايي خود بيشتر استفاده کند و به اين نکته بسنده نکند که تلويزيون يعني «نماي باز»! و گنجاندن همه و يا بيشتر آن ها در يک نماي بسيار باز و اجازه دادن به آن ها که هر کاري که دوست داريد بکنيد و از همه تجربيات گذشته خود در سريال هاي قبلي استفاده کنيد و به اصطلاح خود را براي بيننده تکرار کنيد. سيروس گرجستاني، محمد کاسبي ومرجانه گلچين هيچ چيز تازه اي را با خود به سريال احمدلو نياورده اند و تجربيات خود را در سريال هاي سه در چهار، زن بابا، راه در ر و...به سريال سه دونگ سه دونگ آورده اند.

جواد عزتي مي توانست با تجربه کار در سريال قهوه تلخ باب جديدي از بازي خود را در سريال سه دونگ،سه دونگ به نمايش بگذارد، اما واقعيت اين است که او در اين سريال به اصطلاح نان « بابا اِتي» قهوه تلخ را مي خورد و مردم به خاطر بازي خوب او در سريال قهوه تلخ، بازي او را در سه دونگ،سه دونگ پيگيري مي کنند، شايد حتي يک تکه از بازي هاي خوب او را شاهد باشند، اما خب اين اتفاق رخ نمي دهد.

در سه دونگ،سه دونگ بازهم شاهد تحقير دختراني هستيم که در آستانه ازدواج هستند. معلوم نيست قرار است تا کي اين رسم بسيار بد در سريال هاي کمدي ادامه يابد که دختران همه کار و زندگي خود را در جستجو و يا نگه داشتن خواستگاري که پيدا کرده اند، صرف مي کنند.

شاهد احمدلو با سه دونگ، سه دونگ نشان داد که با اين که جوان است، اما تمايلي به نوآوري و خلاقيت در روايت و کارگرداني آثار کمدي ندارد و بيشتر دوست دارد قدم خود را در جاي پاي کساني بگذارد که قبلا اين راه را آنقدر رفته اند که ديگر کهنه و نخ نما شده است.

لینک کوتاه

ارسال به تلگرام