عباسي اولين گزينه ،سخت ترين انتخاب؛ سرخابي ها و اجبار به گذر از «موقت» ها

رضا خوشنويس
اين اولين آزمون بزرگ پيش روي عباسي است. وزير ورزش در موقعيتي ناخواسته و در بدو ورودش بر اين وزارتخانه و در حالي که از شواهد و قراين اين گونه برمي آيد چندان به تصميم هاي ضرب الاجلي معتقد نيست و خوشبختانه با وسواس دست به انتخاب مي زند بايد تکليف هيأت مديره 2 باشگاه بزرگ پايتخت را روشن کند. اين الزام قانون است.
کنفدراسيون فوتبال آسيا پي برده که ايراني ها نام گروهي را به عنوان مديران 2 باشگاه مطرح خود اعلام کرده اند که در حال حاضر هيچ کدام از آنها کوچک ترين مسؤوليتي در اين 2 باشگاه ندارند. اتفاقا AFC برخلاف ما به وجود چارت مديريتي و تعدد افکار شديدا پايبند است و باور نمي کند باشگاه هايي به اين بزرگي که گرفتاري هايشان کم از يک وزارتخانه نيست، تک نفره اداره مي شوند آن هم نه توسط يک مديرعامل که يک سرپرست موقت.
براي کنفدراسيون فوتبال آسيا سرخابي هاي ايران تافته جدا بافته نيستند که به سبک آنچه در داخل کشور ما مي گذرد براي ايشان امتياز ويژه اي قائل شده و اجازه دهد قانون نانوشته؛ قانون براي همه لازم الاجراست غير از اين دو باشگاه ، در کنفدراسيون هم عملي شود.
AFC اين بار تهديد کرده تا وضعيت مديريتي اين 2 باشگاه مشخص نشود اجازه حضور آنها در ليگ قهرمانان آسيا را نخواهد داد واين گونه ناخواسته سبب خير شده تا آنچه مدت هاست مديران بالادستي ورزش ايران پشت گوش انداخته اند به ايشان يادآوري کند.حال اين انتخاب حساس و کليدي در يد قدرت مدير تازه از راه رسيده اي است که بي اغراق هنوز با چم و خم ورزش و مناسبت ها و دست هاي فعال در آن آشنا نيست اما بي شک مي داند و يا به او گفته اند که يکي از معيارهاي اصلي در سنجش عملکرد جناب وزير ،حال و روز همين 2 باشگاه پرطرفدار است. حساسيت هاي اين انتخاب زماني خود را بيشتر نشان مي دهد که نگاهي به سرنوشت هيأت مديره هاي گذشته اين 2 باشگاه بيندازيم. گروه هايي که معمولا چند نماينده از چند طيف خاص مثل اهالي مجلس، ثروتمندان، مردان بانفوذ سياسي در بين خود داشت و اين ترکيب با چاشني حضور يک پيشکسوت از همان باشگاه براي بستن دهان منتقداني که به حضور فوتبالي ها در رأس کار اصرار داشتند، همراه مي شد.
اما ملغمه دستپخت مديران قبلي ،هرگز طعم مديريتي باثبات و متعادل را به کام اهالي فوتبال نچشاند و شوري و بي نمکي آن دل مخاطبان فوتبال را زد.
جنگ هاي فرسايشي بين تيم مديريت که هرکدام به خاطر اسم و رسم و البته توان مالي براي خود سهم بيشتري از تصميم گيري ها را مي خواست .اين گونه بود که اتاق هيأت مديره به اتاق جنگ تبديل شد تا سر آخر،به صرافت سرپرست موقت بيفتيم.
اولين انتخاب عباسي شايد مهم ترين انتخاب او باشد. در مقطعي که هواداران پرسپوليس دل خوشي از مديريت خود ندارند و استقلال با وجود اين که تيم خوبي بسته اما از درون با حاشيه هاي بسياري از جمله فساد اقتصادي در آکادمي و مشکلات کميته فني مواجه است.
در اين وانفسا عباسي انگشت روي نام چه کساني خواهد گذاشت؟ آيا او باز هم کانون بحران به راه خواهد انداخت و يا پاي افکار پويا و سازنده و مديران کارآمد به اين دو باشگاه بازخواهد شد؟