چرا «زندگی با چشمان بسته» مجوز اکران در شهرستان ندارد؟

در حالی که اکران تازه‌ترین فیلم رسول صدرعاملی از چهارشنبه در تهران آغاز شد، اما مسئله اینجاست که مجوز اکران این فیلم فقط و فقط برای سینماهای تهران صادر شده و پخش کننده این فیلم اجازه این کار را ندارد که آن را در شهرستان‌ها اکران کند!

در سینماهای دنیا مرسوم است که برای فیلمهای مختلف درجه نمایش تعیین کرده و مثلا تماشای فیلمی را برای افراد زیر سیزده سال بدون همراهی والدین آن‌ها ممنوع میکنند وگرنه سابقه نداشته که اجازه نمایش فیلمی را در یک شهر خاص صادر کرده و برای شهری دیگر آن را غیرقابل نمایش بدانند.

اینکه «زندگی با چشمان بسته» بعد از دو سال توقیفی اجازه نمایش پیدا می‌کند، هرچند از حسن نیت مسئولان اداره نظارت و ارزشیابی و به ویژه جناب علیرضا سجادپور حکایت دارد، اما اینکه برای فیلم تنها مجوز پخش در تهران صادر میشود هم از آن عجایبی است که احتمالا فقط در ایران روی می دهد.

به هر حال فیلمی که در داخل اکران می شود چه اکرانش سراسری باشد چه محدود بعد از مدتی رایت ویدیویی خود را به یکی از شرکتهای شبکه خانگی فروخته و دی‌وی‌دی باکیفیت آن در اختیار مخاطبان قرار میگیرد و در اینجاست که تمام مخاطبان فارغ از اینکه در کدام شهر یا روستا زندگی میکنند قادر خواهند بود به تماشای فیلم بنشینند!

پس اینکه مجوز اکران فیلمی را محدود به شهرستان کنیم نه تنها باعث کاهش مخاطبان آن نخواهد شد که احتمالا حساسیت‌ها را نسبت به آن بالاتر برده و باعث میشود نه فقط هنگام اکران فیلم در تهران ساکنان بسیاری از شهرهای دیگر برای تماشای آن به تهران بیایند که به نوبه خود موجب این می‌شود که استقبال مخاطبان از آن در هنگام پخش در شبکه نمایش خانگی نیز فوق‌العاده باشد!

تازه در روزگار اخیر تهران به کلانشهری تبدیل شده که تنها درصد پایینی از ساکنان آن تهرانیان اصیل هستند و مابقی مهاجرانی هستند که از شهرهای دیگر به تهران آمده و در آن ساکن شده اند؛ چطور است که نمایش فیلمی برای ساکنان شهری بجز تهران ممنوع است اما آن دسته از مهاجرانی که از شهری دیگر برای کار یا تفریح به تهران آمده اند، می‌توانند این فیلم را ببینند؟!