رسول ملاقلي پور؛ مردي که خاطره هايش را دوست مي داشت

رسول ملاقلي پور يکي از معدود کارگردانان صاحب سبک در زمينه آثار دفاع مقدس بود که تعهدي خاص به جنگ و فيلمسازي و کار در اين زمينه داشت. او عکاسي را به صورت آماتوري با حوادث انقلاب آغاز کرد و در جنگ تحميلي به صورت حرفه اي به آن پرداخت و در آن ميانه به ساخت فيلمهاي 16ميلي متري نيز دست زد و با ساخت «نينوا»(1363) وارد سينماي حرفه اي شد.

او در ادامه باز هم به موضوع دفاع مقدس پرداخت و با «پرواز در شب»(1365) سيمرغ بلورين بهترين فيلم جشنواره فيلم فجر را به دست آورد. «پناهنده»(1372) فيلمي خوش ساخت بود که از سوي منتقدان بسيار مورد استقبال قرار گرفت. دو سال بعد ملاقلي پور يکي از بهترين آثار خود را ساخت: «سفر به چزابه» (1374) که به نوعي مي توان آن را قابل توجه ترين فيلم او به شمار آورد، هر چند اين فيلم در اکران شکست خورد و فيلم بعدي او نيز توقيف شد تا وي به دليل جبران ضررهاي اين دو اثر مجبور به ساخت بدترين فيلم خود يعني «کمکم کن»(1376) شود، اما پس از «کمکم کن» بود که باز هم به همان موتيف هاي رايج سينماي خود بازگشت و «هيوا»(1377) را ساخت.

از «هيوا» به بعد بود که دغدغه هاي ديگري نيز وارد آثار ملاقلي پور چون فيلم سه اپيزودي «نسل سوخته» (1378) شد که اين مسائل در کنار ديگر علايق سينمايي او پيش رفت. «قارچ سمي»(1380) فيلمي خوش ساخت با شخصيت ها و نگاهي آشفته و روان پريش بود که تمام ضعفهاي «کمکم کن» و تمام قوتهاي «نسل سوخته» را يکجا با خود داشت. آخرين فيلم اکران شده وي «ميم مثل مادر»(1385) بود که از سوي مخاطبان با استقبال خوبي مواجه گرديد. از ديگر ساخته هاي او مي توان «بلمي به سوي ساحل» (1364)، «افق» (1367)، «مجنون» (1369)، «خسوف» (1371) و «مزرعه پدري» (1381) را نام برد.