نکونام: حیف از پاس تهران که نابودش کردند

بعد از این‌که از قطر آمدم، ام آر آی گرفتم و دیدم زانویم پارگی دارد. البته خیلی جدی نبوده. تا دو سه هفته دیگر می‌توانم برسم.

 

نه، تشخیص او درست بوده. سایت اوساسونا از این نظر نوشته بود مصدومیت من جدی نیست که اگر پارگی شدید باشد، دوران نقاهت طولانی می‌شود و می‌رود بالای 5-6 هفته. ولی الان پارگی شدید نیست.

 

بله دقیقه همین است. البته مشکل من حاد نیست.

 

با اسپورتینگ گیخون بازی داریم. بعد هم با بارسلونا و سویا بازی داریم.

 

احتمالش هست. بستگی به شرایط درمانی من دارد. از الان نمی‌شود گفت می‌رسم یا نه. باید دید اوضاع چطوری پیش می‌رود. اگر خوب باشد شاید بتوانم بازی کنم.

 

7 روز. طول درمان هم دو تا سه هفته است.

 

نمی‌توانم بگویم بازی با بارسا مهم نیست ولی سلامتی من از هر چیزی مهم‌تر است. بالاخره باید دید چطوری می‌شود. هنوز نمی‌توانم بگویم به این مسابقه می‌رسم یا نه.

 

خوب است. امسال در نقل و انقالات دو سه بازیکن خوب از دست دادیم و دو سه بازیکن خوب گرفتیم. ما دنبال قهرمانی نیستیم ولی تمام تلاشمان را می‌کنیم و امیدواریم نسبت به سال‌های گذشته وضعیت بهتری داشته باشیم. خوشتبخانه دو سال است اسکلت تیم حفظ شده و امیدوارم امسال نتایجی بگیریم که جزو ده تیم اول لالیگا باشیم.

 

من حدود 6 سال است در اوساسونا بازی می‌کنم. امسال ششمین سالم است. از سال اولی که آمدم سعی کردم طوری بازی کنم که بتوانم خودم را جا بیندازم. تلاش کرده‌ام از فرصتی که برای من با بازی کردن در لالیگا به وجود آمده نهایت استفاده را ببرم. خدا را شکر عملکرد خوبی داشتم و نماینده خوبی برای فوتبال ایران بودم. وقتی من آمدم اینجا، فوتبال دوستان، بازیکنان و تا حدودی رسانه‌های اسپانیا شناخت خاصی از فوتبال ایران و بازیکنان ایرانی نداشتند. ولی خوشحالم که اتفاقاتی افتاده که فوتبال ایران را تا حدودی جا انداخته‌ام. من این را مدیون لطف خدا هستم. محبتی که این باشگاه به من داشته را نادیده نمی‌گیرم. اینجا برای من تبدیل به یک باشگاه خانوادگی شده. اینجا همه دوست و رفیق من هستند. همه این شرایط باعث شده من جا بیفتم. آن‌ها هم من را با آغوش باز پذیرفته‌اند. این باعث شده من راحت‌تر کار کنم و نماینده شایسته‌ای برای فوتبال ایران باشم.

 

توی یک باشگاه بازیکن زیاد می‌رود و میاد. ولی اگر بازیکن عملکرد خوبی داشته باشد می‌تواند بین هواداران برای خودش جایگاهی داشته باشد. عاشق فوتبال هستم و همه چیز را خوب تشخیص می‌دهم. شش سال است اینجا بازی می‌کنم و رابطه خوبی با هواداران دارم.

 

*به نظر می‌رسد چیزی نمانده کاپیتان اوساسونا بشوی؟در حال حاضر کاپیتان هافبک وسط تیم ماست. او در این باشگاه بزرگ شده. در تیم‌های پایه اوساسونا رشد کرده و چندین سال است در تیم بزرگسالان بازی می‌کند. کاپیتان دوم هم دفاع وسط است. او هم همین شرایط را دارد. اتفاقا بچه همین شهر است. من هم کاپیتان سوم تیم هستم ولی برای من این مهم است که امسال بتوانم شرایط خوبی در اوساسونا داشته باشم. عملکردم را تکرار کنم و حتی بهتر از فصل‌های قبل باشم. بازوبند برای من مهم نیست. مهم موفقیت خودم و تیم است. ولی خب اگر کاپیتان شوم افتخاری است که نصیبم شده. ضمن این‌که در حال حاضر هم هر وقت آن دو نفر نباشند بازوبند به من می‌رسد.

 

نه به عنوان هافبک خارجی، بلکه به عنوان یکی از گلزن‌ترین هافبک‌های دفاعی لالیگا مطرح شده‌ام. رسانه‌های اینجا این را گفته‌اند. ولی انصافا دنبال این چیزها نیستم. از روز اولی که آمدم در اوساسونا، به این موضوع فکر هم نمی‌کردم. ولی در این 5 سال اتفاقاتی افتاده که باعث شده این‌طوری شود. باز هم تلاشم را می‌کنم که بازی‌های خوبی انجام دهم و طبیعی است اگر گل هم بزنم توانسته‌ام به تیم بیشتر خدمت کنم.

 

شکر خدا نرم دویدن را آغاز کرده و یک هفته است دارد انفرادی کار می‌کند. از یک هفته دیگر هم کنار تیم شروع به تمرین می‌کند.

 

موقعی که قراردادم تمام شد هم از تیم‌های اسپانیانیی پیشنهاد داشتم هم از تیم‌های عربی. تیم‌هایی بودند که به من پول بیشتری هم می‌دادند. ولی من همه چیز را سبک سنگین کردم و به خاطر علاقه‌ای که به باشگاه اوساسونا داشتم، جایگاهی که نزد باشگاه و مسئولان تیم داشتم و همچنین به خاطر هواداران، تصمیم گرفتم دو سال دیگر قراردادم را تمدید کنم. اینجا احساس راحتی می‌کنم. در مورد آینده هم از الان نمی‌شود صحبت کرد. ولی اگر شرایط از هر نظر برای خودم و باشگاه مناسب باشد، احتمال این‌که اینجا بمانم زیاد است. باید دید چه اتفاقاتی در آینده می‌افتد.

 

گفتم که از الان نمی‌شود در مورد آینده صحبت کرد. هر احتمالی وجود دارد.

 

اگر منظورت پاس ماست، پاسی که ما توی آن بودیم، آن‌قدر بزرگ است که هیچ اتفاقی از بزرگی‌‌اش کم نمی‌کند. ولی حیف از آن پاس که رفت شهرستان و نابودش کردند. پاس همیشه پاس است. آن تیمی که رفت همدان و در همدان بازی کرد، یک تیم دیگر بود. ان‌شاءالله که پاس تهران دوباره متولد شود و برگردد به خانه‌اش و ما هم برگردیم سر خانه‌هایمان.

 

امیدوارم که یک بازی خوب ببینیم. از الان من می‌دانم که چه انرژی‌هایی در رسانه‌ها و جامعه فوتبالی و باشگاه‌ها و بازیکنان صرف می‌شود. استرس و هیجان خرج می‌شود. حیف است که 90 دقیقه‌ای که اصل مسابقه است قشنگ و آبرومند نباشد. امیدوارم بازی قشنگی را شاهد باشیم و هر تیمی که لیاقتش بود بازی را ببرد.

 

دو سه تا از بازی‌های دو تا تیم را دیده‌ام امسال. تمرینات و بازی‌های ما با لیگ ایران تداخل دارد و فرصت نمی‌شود لیگ ایران را ببینم. ولی هر وقت فرصت شده تماشا کردم. به نظرم هر دو تیم تقویت شده‌اند و تیم‌های خوبی بسته‌اند. این را می‌دانم که قدرت استقلال و پرسپولیس هرچه بیشتر باشد به فوتبال ما کمک می‌شود.

 

وضعیت جوی برای ما مشکل بود. به شرایط آب و هوایی قطر عادت نداشتیم. ولی بازی را خوب کنترل کردیم. نیمه اول قطری‌ها موقعیت نداشتند. نیمه دوم هم بازی در اختیار ایران بود. اکثر موقعیت‌ها برای ایران بود. موقعیت‌های خوبی داشتیم که گل‌های بعدی را بزنیم ولی از دست رفت. وقتی موقعیت‌های را از دست دادیم شرایط روحی تیم پایین آمد. گل اول را که زدیم به خودباوری رسیده بودیم ولی بعد توپ‌ها توی گل نمی‌رفت. انصافا هم روی اتفاق گل خوردیم و بازی در حالی مساوی شد که ما مستحق برد بودیم.

 

صد در صد همین طور است. تمام بازی‌ها سخت است. در فوتبال امروز بازی آسان وجود ندارد. هیچ کسی نمی‌تواند بگوید فلان بازی را راحت می‌بریم. شما دیدید در بازی با مالدیو و اندونزی شرایط چطوری بود. ما باید برنامه‌ریزی کنیم برای فوتبالمان تا موفقیت‌هایمان را دوباره تکرار کنیم.

 

تیم ملی همیشه نظم و انضباط خارج از زمین را داشته. منظور من انضباط فنی بود که تیم توی زمین سازماندهی داشته باشد. با آمدن کروش این موضوع خیلی بهتر شده.

 

من هم اینجا در اسپانیا، هم در ایران با این سیستم کار کرده‌ام. یک سیستم تهاجمی است. ما باید تلاش کنیم تا تبدیل به یکی از تیم‌های قدرتمند آسیا شویم. در حال حاضر بدون تعارف سطح ژاپن و کره و استرالیا بالاتر از ماست و ما باید قوی و گردن کلفت‌تر ظاهر شویم.

 

بالاخره ما باید قبول کنیم که آن‌ها تیم‌های برتر آسیا هستند. وقتی آن‌ها می‌روند جام جهانی و ما نمی‌رویم قطعا یک فاصله‌ای هست. وقتی در جام جهانی به مرحله بعد صعود می‌کنند و ما حتی به جام جهانی نمی‌رویم یعنی فاصله‌ای هست. و این فاصله باید کم شود. در وهله اول باید کاری کنیم که به جام جهانی برویم و نگذاریم که فاصله‌مان روز به روز بیشتر شود. چند سال بود که در فوتبال ایران اتفاقات خوبی رخ می‌داد. توانستیم در جام ملت‌ها تیم‌هایی مثل کره را ببریم. به جام جهانی هم رفتیم. اما در دوره قبل به جام جهانی نرفتیم. باید کاری کنیم که قدرت فوتبال ایران بیشتر شود.

 

همین است. مربی است که تصمیم می‌گیرد. اول و آخر مربی است که باید پاسخگو باشد. این مهم نیست که من بازوبند را ببندم یا نه. مهم این است که تیم ملی موفق باشد. باید بگویم همیشه به همه احترام می‌گذارم، چه در تیم ملی، چه در باشگاه. من احترام همه را دارم. در آینده هم این‌طوری خواهم بود. ولی بعضی وقت‌ها مربی تصمیم‌گیرنده است. الان مهم این است که دست به دست بدهیم تا تیم ملی برود جام جهانی. بعد از ناکامی‌هایی که داشتیم باید از تیم ملی حمایت شود که تفکر بردن در تیم ملی بیشتر شود. بحث کاپیتانی هم موضوعی بود که گذشت و مشکلی بین من و علی کریمی و کروش نبود. چون مربی حرفه‌ای است و این تصمیم را گرفته. ما هم حرفه‌ای هستیم و ادعای حرفه‌ای بودن داریم و مشکلی هم در این قضیه وجود نداشت.

 

از روزی که فوتبال بازی کردم به این چیزها فکر نکردم و نمی‌کنم. روزی که اولین بازی را برای تیم ملی انجام می‌دادم به این فکر می‌کردم از این فرصت استفاده کنم و بازیکن موثری باشم. برای آدم سلامتی و زندگی مهم است ولی در تیم ملی دو دقیقه بازی کردن هم افتخاری است که نصیب آدم می‌شود. برای من نکونام هم این مهم است که در تیم ملی عملکرد خوبی داشته باشم. به این فکر نمی‌کنم که تعداد بازی ملی‌ام چند تا باشد، چند تا نباشد. دایی هم نیازی به توصیف بنده ندارد. همه او را می‌شناسند که از بزرگان فوتبال ایران و آسیاست. موفقیت‌های جهانی داشته. ایشان الان در تیم سابق من، راه‌آهن سرمربی است. قلبا آرزوی موفقیت دارم برای دایی و تیم راه‌آهن. دایی برای فوتبال ایران زحمت کشیده و من دنبال رکورد او نیستم.