هاوکینگ زندگی‌اش را وقف اثبات مرتبط بودن دو تئوری بنیادی فیزیک، فرضیه نسبیت انیشتین و تئوری کوانتوم کرد.
استیون هاوکینگ، دانشمند و نابغه علم فیزیک، با یک ناهنجاری عصبی مادرزاد بدنیا آمد و این بیماری «ای ال اس» بود که تمام عمر او را فلج کرد.
این فیزیکدان محبوب، عشقی وافر به کیهان شناسی داشت. او را با نوابغی چون آلبرت انیشتین و اسحاق نیوتون مقایسه کرده اند. کتاب «تاریخچه زمان» او درزمان انتشاربه سال ۱۹۸۸ بیش از ۱۲ میلیون نسخه فروش داشت. استیون هاوکینگ در مقابل با فروتنی همیشگی گفته بود که تنها کار او این بود که کمک کند بشر «آینده» را بهتر ببیند.
او روزی درباره کشف کیهان شناسی‌اش در باره سیاهچاله‌ها به طنز گفته بود: «احتمالا مهمترین و شناخته شده ترین کمک من به دنیای علم، کشف این است که سیاهچاله‌های فضایی، واقعا سیاه نیستند. بلکه آنها باید همچون اجسام گداخته، بدرخشند. حالا همه این را قبول دارند که سیاهچاله‌ها تشعشعات هاوکینگی دارند.»
در سال ۱۹۷۹، هاوکینگ، وارث کرسی و صندلی استادی اسحاق نیوتون در رشته ریاضیات در دانشگاه کمبریج شد.
علیرغم تشخیص‌های اولیه پزشکی که عمر او را حداکثر دو سال پیش بینی کرده بودند، او تا سن ۷۶ سالگی به زندگیش ادامه داد. اما در سالهای پایانی عمر بیماری‌اش پیشرفته تر و سلامت او به تدریج تحلیل می‌رفت.
زندگی روزانه استیون هاوکینگ بر روی صندلی چرخدار توام بامشکلات بسیار بود. هر روز با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم می کرد. وی سال ۱۹۸۵ بعد از یک عمل جراحی، صدایش را از دست داد و برای حرف زدن بالاجبار از جعبه صدای الکتریکی معروفش استفاده می‌کرد.
برای مشاهده دیگر ویدیوهای خبری و جذاب، از سرویس «انتخاب TV» بازدید کنید
