پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سریال تکراری ترس از فناوری همواره ۳ پرده داشته است:
پرده‌ی ۱: ممنوعیت فناوری و
ابتدا با فناوری (چه سخت، چه نرم) مقابله می‌شود. رادیو، ویدئو، ماهواره، وبلاگ‌ها و شبکه‌ی اجتماعی ممنوع شده!
پرده‌ی ۲: ورود خارجی‌ها
در فقدان بازیگران داخلی، عرصه برای خارجی‌ها باز می‌شود. رادیو BBC به پخش برنامه در ایران مشغول می‌شود؛ فیلم‌های خارجی بازار ویدئو و شبکه‌های اجتماعی مانند وایبر وفیس‌بوک جامعه‌ی ایران را تصاحب می‌کنند؛ یا ۸۵ درصد مردم برنامه‌ی ماهواره می‌بینند.
داستان پیام‌رسان
خبرها از فیلترینگ تلگرام حکایت دارد و پیام‌رسان‌های داخلی هم مورد اعتماد مردم نیستند.
اما دولت بیش از هر چیز نیاز دارد تا اعتماد ایجاد کند. مردم از فناوری‌ها پرسش ندارند؛ بلکه سازوکاری می‌خواهند تا اعتماد را به آنان برگرداند.
برای خروج از این چالش نیاز به سیاست دیگری هست؛ این رویه تنها تردیدها را بیشتر کرده:
چرا کشور از این ۵ پیام‌رسان (و نه دیگری) حمایت می‌کند؟
سیاست پیشنهادی
اگر قرار است که حمایت باشد؛ این حمایت‌ها باید ۳ ویژگی اصلی داشته باشد:
شفافیت معیارهای انتخاب حمایت
کاهش موانع ورود
بهبود اکوسیستم
درست همان ویژگی‌هایی که اکنون مشاهده نمی‌شود. پیشنهاد می‌شود برای اعطاء حمایت دولتی ۲ شرط گذارده شود:
پیام‌رسان‌هایی که از تسهیلات داخلی استفاده می‌کنند، متعهد شوند که کل برنامه خود را "متن‌باز" (Open Source) نمایند. بر این اساس ۱)امکان ارزیابی امنیتی آن‌ها وجود دارد و ۲)امکان استفاده از "نوآوری باز" (Open Innovation) برای توسعه‌ی نرم‌افزار و جلوگیری از انحصار فراهم می‌شود.
یک بنیاد غیردولتی با یک سازوکار دموکراتیک و رای‌گیری از میان توسعه‌دهندگان داوطلب آن پلت‌فرم آزاد (اعم از ایرانی و خارجی)، نظارت عمومی و زمینه‌های توسعه را فراهم نماید.
و هر پیام‌رسانی که پذیرفت بر حسب رشد و به صورت مرحله‌ای حمایت صورت گیرد. هرکس هم دوست نداشت روی حمایت مالی دولت حساب نکند!
این سیاست هم اعتمادافزاست، هم مشوق نوآوری و هم ما را از آن سرگذشت تکراری رها می‌کند!
