پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : به گزارش خبرگزاری فارس، مصطفی محدثی خراسانی شاعر و کارشناس حوزه شعر و ادبیات در گفت‌وگو با پایگاه خبری حوزه هنری، درباره مضمون ماه مبارک رمضان و به‌کارگیری این موضوع در ادبیات فارسی، گفت: شاعران ما در طول تاریخ حیات شعر پارسی بارها به رمضان، روزه‌داری و ستایش این ماه اشاره کرده‌اند و یکی از پرطرفدار ترین موضوعات است. در گذشته، بعد از افطار و زمان سحر اوقاتی بوده است که مورد توجه شعرا قرار می‌گرفته و اشعار بسیاری پیرامون آن سروده شده است.
محدثی خراسانی ادامه داد: رمضان در سروده شاعران بزرگ تنها یک ماه نیست که عبادتی خاص در آن انجام می شود بلکه شور و شعفی عرفانی را برای بندگان به ارمغان می آورد و به عنوان یک مسئله بسیار مهم در حوزه عرفان و اخلاق به آن نگاه می شود. شعر رمضان گاهی به شکل مستقیم به خود رمضان و موضوع روزه‌داری در آن اشاره دارد و گاهی هم به موضوع روزه به عنوان یک عبادت و تحت عنوان یک واژه برای تصریح و بسط موضوعات دیگر استفاده می‌شود.
این شاعر اضافه کرد: مولانا یکی از شاعران بزرگی است که به موضوع رمضان و روزه‌داری به شکل مفصل پرداخته است؛ به طوری که وی در زندگی شخصی خودش نیز پیش از رسیدن ماه رمضان، ماه رجب و شعبان را به روزه‌داری می‌پرداخته و حال و هوای این عبارت را به طور مشخص و ویژه بازگو کرده است.
محدثی خراسانی درباره رمضان در اشعار حافظ نیز گفت: حافظ همیشه مسائل و موضوعات شعری خودش را به شکل کنایه‌آمیز بیان می‌کند. از همین رو عده‌ای اعتقاد دارند که این شاعر بزرگ در رد روزه‌داری و مذمت آن شعر گفته است. در حالی در بررسی اشعار مرتبط با رمضان دو نوع محتوا وجود دارد؛ نخست پرداختن به خود موضوع رمضان و دوم تفسیر یک موضوع با اشاره و کنایه به روزه‌داری. از همین رو حافظ در بسیاری از ابیات خود به روزه‌داری و رمضان اشاره کرده که گاهی برای تشریح یک مسئله و یا گاهی برای پرداختن به موضوع رمضان از این واژگان بهره برده است.
وی در ادامه تصریح کرد: در شعرای معاصر نیز رمضان و روزه‌داری جایگاه ارزنده‌ای دارد؛ به طوری که در شعرای پس از انقلاب می توان علیرضا قزوه و مرتضی امیری اسفندقه را پیشرو و پیشگام شعر با موضوع رمضان دانست. آن‌ها نیز در به‌کارگیری موضوع رمضان به هر دو جنبه شعری آن پرداخته‌اند.
این کارشناس حوزه ادبیات در پایان تاکید کرد: ماه مبارک رمضان بالذاته ماهی لطیف و روحانی است و این فضای ملکوتی و الهی قطعا با طبع لطیف شاعری سنخیتی دوچندان دارد. از همین رو شعرا توجه ویژه‌ای به این ماه مبارک و بحث روزه‌داری دارند که می‌توان آن را یکی از ظرفیت‌های مطلوب شعر پارسی دانست.
انتهای پیام/
