محمد علي فرحات در الحیات نوشت: لبنان و عراق در زمینه مشاوره هایی که برای تشکیل دولت پس از انتخابات پارلمانی انجام می شود، با یکدیگر مشترک هستند؛ از این جهت که بیروت و بغداد هر دو برای جمع کردن اب و اتش بر سر یک میز واحد اصرار دارند، بدون انکه به کنار گذاشتن یکی از آنها فکر کنند. در واقع حاکمان دو کشور ناچارند بین ایالات متحده و ایران در اداره دولت خود به لحاظ اقتصادی، سیاسی، نظامی و اجتماعی جمع کنند. تجربه ای غیر طبیعی که لبنانی ها و عراقی ها به دنبال آن هستند؛ این در حالی است که ایران و آمریکا اختلاف نظرهای زیادی دارند.
به گزارش «انتخاب»، این رسانه عرب زبان ادامه داد: این شرایط ضرورتا منعکس کننده شکست در اداره دولت است؛ دولت موقت حتی اگر ادامه داشته باشد، از وضع یک برنامه مشخص برای کشور عاجز است و این مساله موجب اختلافات زیادی بین دولتمردان می شود؛ آنچه که باعث نوساناتی در رفتارها و تصمیم گیریهای سیاستمداران در لبنان و عراق می شود؛ بویژه زمانی که پای واشنگتن و تهران در آن واحد در میان است.
در عراق، جمع آب و اتش را می بینیم؛ خصوصا در شرایط حاضر که احتمالا دولتی تشکیل می شود که به صورت رسمی خواستار خروج نیروهای آمریکایی نمی شود؛ با استناد به اینکه سیاستمداران عراقی نزدیک به تهران، مانند نوری مالکی، عمار الحکیم و عبادی، تا کنون درخواستی مبنی بر خروج آمریکایی ها از عراق نداشته اند.
لبنان نیز از این حیث شرایط مشابهی دارد و روزانه لبنانی ها از شنیدن اختلافات بین قوای سیاسی آزار می بینند. دولت لبنان همواره دغدغه های خاص خود را دارد که اولین انها ثقل وجود نظامی حزب الله و تصویر منفی منطقه ای، اروپایی و آمریکایی آن است. مشکلات اقتصادی زیادی در لبنان وجود دارد اما مسئولان دولتی از گفتن واقعیت در این مورد سرباز می زنند. علاوه بر اینکه اختلافات جدی بین لبنان و اسرائیل در مرزهای دریایی، زمینی و نیز فشارهایی به دلیل مهاجران سوری وجود دارد، که مشکلات اقتصادی، سیاسی و انسانی زیادی را برای لبنان ایجاد کرده؛ با این وجود، ضمانتهای عربی و بین المللی (بویژه خواست ایران و آمریکا) حداقلِ استقرار و ثبات سیاسی را در لبنان بوجود آورده است.
