شب زنده‌داری خیلی از ورزشکاران در شبکه‌های مجازی به معضل بزرگی تبدیل شده است.آنها که لقب حرفه‌ای را با خودشان یدک می‌کشند این‌روزها خیلی هم حرفه‌ای ورزش نمی‌کنند.
اینجا اندونزی.به هر سالنی که برای تماشای مسابقات می رویم قبل از مسابقات بچه های خبرنگار که در رشته های خودشان کارشناسان هستند از پیش بینی هایشان می گویند.از اینکه فلان ورزشکار مدال طلا می گیرد و دیگری نقره.
اما آنها انگشت روی ورزشکارانی خاص می گذارند و با قاطعیت می گویند: « شب زنده داری، فضای مجازی، اینستاگرام و فالوئر امان ورزشکاران را بریده است. بعید است این دختر خانم و آن آقا پسر ورزشکار مدال بگیرند.»
همین طور هم می شود.در همین بازی های آسیایی بوده اند ورزشکارانی که به مدال نرسیده اند در حالی که در رشته خودشان شانس نخست مدال بوده اند.
یا حتی مدال طلا را با نقره عوض کرده اند فقط به این دلیل که شب قبل از مسابقه تا دیر وقت بیدار بوده اند!دل آدم می سوزد. خیلی از ورزشکاران تا همین چند وقت پیش نه در اینستاگرام صفحه داشتند، نه دنبال فالوئر بودند و نه مدام استوری از خودشان می گذاشتند، البته هیچ اشکالی وجود ندارد که در هر شبکه اجتماعی که می خواهند عضو باشند اما آنها که ادعای حرفه ای بودن می کنند و به موقع اش طلب پاداش از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش می کنند بهتر است در شرایط نزدیک به مسابقه دور خیلی از چیزها را خط بکشند و برای چند روز هم که شده حرفه ای زندگی کنند.
