از زمان ظهور انسان بر روی زمین تا حدود ۴۰۰ سال پیش، هرآنچه درباره جهان هستی می‌دانستیم تنها با مشاهده آسمان، آن هم با چشمانی غیرمسلح به دست می‌آمد تا وقتی که گالیله در سال ۱۶۱۰ میلادی، تلسکوپ خود را به سمت آسمان گرفت. در قرن‌های بعد، تلسکوپ‌ها بزرگتر شد و قدرت و پیچیدگی‌شان افزایش یافت. «اِدوین هابِل» در سال‌های۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ با استفاده از «رصدخانه مونت ویلسون» (Mount Wilson) که بزرگترین تلسکوپ آن دوران در این رصدخانه قرار داشت، به بررسی کهکشان‌ها می‌پرداخت. ناسا به سبب تلاش‌های این ستاره‌شناس آمریکایی در پیشرفت علم نجوم، نخستین تلسکوپ فضایی نوری جهان را «هابل» نامید.
