واکنش امام موسی صدر به رقاصی دریک رستوران

با دایی ام در شهر فرانکفورت قدم می زدیم. من پیشنهاد کردم قهوه ای با هم صرف کنیم. بعد از آنکه نشستیم، چشمم به گروهی که مشغول رقص و پایکوبی بودند افتاد.

از اینکه وارد چنان مکانی شده بودم دستپاچه شدم و فکر کردم مبادا دایی‌ ام نسبت به رفتار من دچار شک و تردید شود.

ایشان متوجه دستپاچگی من شد و گفت معنای عصمت و تقوا در این است که به این طرف و آن طرف بروی و با مسائل مختلف روبرو شوی و سپس خودت انتخاب کنی. به اعمالی که اینها انجام می دهند فکر کن آیا می توانی از طریق چنین رفتارهایی زندگی را درک کرد؟ اگر چنین رفتارهایی تو را راضی نمی کند و خود تعیین کننده آنچه برای خود مجاز می دانی هستی، بدان که در افقی بالاتر از آفاق اینان زندگی می کنی.

سخنان دایی ام برای کاهش نگرانی و دستپاچگی من نبود بلکه به منزله قاعده و قانون و مقیاسی برای رویدادهایی بود که با آن رویا رو هستیم.

به همین سبب من از نتیجه ورودمان به آن رستوران خیلی خوشحال شدم. در واقع از ایشان شیوه و روشی برای مراقبت نفس آموختم.