راستش رو بگم؟!

آورده اند که يکي ازتازه مسلمانان نزد اميرمؤمنان حضرت علي (ع) آمد و گفت: ازشما خواهشي دارم وآن اين است که مرا پندي دهيد و بدترين گناه را براي من بيان کنيد تا از آن اجتناب کنم، انصافاً محرمات دراسلام زياد است و من تازه مسلمان، حال ندارم همه آنها را مراعات کنم آن که ازهمه مهم تراست همان را بگوييد.
حضرت فرمود هيچگاه دروغ نگو! مرد تازه مسلمان محضر حضرت را ترک کرد و به راه خود رفت تا به خانه شراب فروش رسيد، با خود گفت اين را مرتکب مي شوم و رفت تا شراب بخورد اما با خود گفت اگرحضرت علي (ع) ازمن بپرسد شراب خورده اي يا نه دو حالت پيش مي آيد، يا بايد راستش را بگويم که درآن صورت حد شرعي (شلاق) مي خورم و يا بايد دروغ بگويم که با عهد وپيمان من منافات دارد و قول داده ام دروغ نگويم پس با اين استدلال راه خود را کج کرد و ازانجام آن گناه منصرف شد و هرچه جلوتر رفت و خواست گناهي را مرتکب شود ازترس اينکه مبادا به خاطراين گناه مرتکب دروغ گفتن شود، از گناه منصرف شد و پس ازگذشت مدتي ديد ديگرنمي خواهد گناه کند که همه گناه ها به دروغ منتهي مي شود و سررشته همه گناهان در دست آدم دروغگوست و اوست که به راحتي همه گناهان را مرتکب مي شود.
يکي را که عادت بود راستي
خطايي رود ، درگذارند ازاو
وگرنامورشد به قول دروغ
درگرراست باورندارند ازاو
(گلستان سعدي باب هشتم)
اين وصيت حضرت علي (ع) است، به فرزند گراميشان امام حسن(ع) که اي پسر! اگرخواستي مردمان ازتو حساب ببرند، زينهارکه ازدروغ بپرهيزي که مرد دروغگوي بي هيبت و بي شکوه است، اگرچه درگرد او هزارشمشيرباشد.
(جوامع الحکايات ص 290 )