پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
اشرف السادات موسوي:چندي قبل مهدي فخيم زاده فيلمساز قديمي سينماي ايران که استاد به تصوير کشيدن کاراکترهاي رواني است، در گفتگويي مفصل گفته بود که طي تمام دوران سينماي ايران، چه سينماي قبل از انقلاب و چه پس از آن، همواره «فيلمنامه»، پاشنه آشيل آثار سينمايي بوده و دقيقا به همين دليل، همواره يکي از راحت ترين راه ها براي ورود به عرصه سينماي حرفه اي، فيلمنامه نويسي بوده است. شايد همين نگاه به فيلمنامه نويسي بوده که موجب شده هيچ گاه سينماي ايران نتواند فيلمنامه نويسان متبحر و درجه يکي را که به فيلمنامه نويسي به عنوان حيطه تخصصي خويش مي نگرند، پرورش دهد.
دقيقا به همين دليل است که در برخورد با پديده اي به نام پيمان قاسم خاني، بايد با احترام کامل حرف بزنيم. سينماگري که اگرچه يکي دو سابقه بازيگري نسبتا خوب هم دارد، اما حيطه تخصصي کاري خويش را فيلمنامه نويسي قرار داده و به همين دليل هم هست که طي فعاليت بيست ساله خويش در اين حيطه، آرام آرام به يک سناريست درجه يک (و البته در معيارهاي داخلي) تبديل شده است.جالب اينجاست که مخاطبان عام سينما هم که اغلب آثار سينمايي روي پرده را به واسطه نام بازيگران آن و گاها نام کارگردان گزينش مي کنند، تا نام قاسم خاني به عنوان نويسنده فيلمنامه يک فيلم سينمايي به چشم شان مي خورد، تمام تلاش خود را مي کنند تا تماشاي اثر مذکور را از دست ندهند.در همين راستا با اطمينان خاطر مي توان گفت يکي از دلايل فروش بالاي «ورود آقايان ممنوع» طي روزهاي ابتدايي اکران آن، همين آقاي پيمان قاسم خاني است که نه فقط فيلمنامه اي شسته رفته و کاملا دکوپاژ شده را براي کار در اختيار رامبد جوان قرار داده، بلکه در زمينه انتخاب بازيگران اصلي فيلم، يعني رضا عطاران و ويشکا آسايش هم نقشي کليدي داشته است.
قاسم خاني برمبناي ايده اي ذهني داستان فيلم را در دبيرستاني دخترانه قرار داده؛ دبيرستاني که به واسطه سياست هاي خاص مديريت آن، هيچ آقايي حق ورود به آن را ندارد، اما از آنجا که در کمدي موقعيت، اصلي ترين راهکار ايجاد خنده، وقوع اتفاقاتي متناقض با فروض اوليه فيلمنامه است در «ورود آقايان ممنوع» هم با بستري شدن دبير شيمي در بيمارستان، مدير مدرسه ناچار مي شود از يک دبير مرد به عنوان مدرس شيمي استفاده کند و اينجاست که سيل اتفاقات کميک به دنبال هم رخ مي دهند.
شايد اگر ايده اصلي فيلم در اختيار يک فيلمنامه نويس تلويزيوني قرار مي گرفت، جرقه داستان به هنگام ورود دبير شيمي مرد به دبيرستان زده مي شد و روال فيلم يا سريال طوري پيش مي رفت که مدير مدرسه به ناگاه دچار استحاله شده و روشي جديد را در مديريت دبيرستان خود در پيش مي گرفت، اما منطق گرايي آميخته با طنز که تقريبا در تمامي نوشته هاي قاسم خاني به چشم مي خورد موجب شده او نه تنها در دام چنين نگاه باسمه اي نيفتد، بلکه به جاي آن بکوشد با خلق موقعيت هاي جديد در دل موقعيت اول، کاري کند که مخاطب به جزييات داستاني هم به اندازه کليت آن که مشکل مديري به نام «خانم دارابي» است، توجه کند.
کافي است نگاهي بيندازيم به زندگي شخصي يکي از دانش آموزان اين دبيرستان که به علت فوت مادرش، با پدرش زندگي مي کند. قاسم خاني در مرور زندگي اين دختر نوجوان تلاش کرده همان قدر که شيطنت هاي اين دختر را به نمايش بگذارد، بر خلاء وجود مادر به عنوان يکي از ارکان تشکيل دهنده يک زندگي سالم هم اشاره کند و به گونه اي غيرمحسوس، برخي رفتارهاي عجيب اين دختر را به کمبودهاي عاطفي ناشي از مرگ مادرش نسبت دهد.
همين نگاه در تصويرگري زندگي دبير ادبيات دبيرستان (با بازي بهاره رهنما) هم وجود دارد. اين دبير اگرچه به لحاظ روحي آدم عاشق پيشه و سرزنده اي است اما چون به دلايل مختلف نتوانسته گزينه موردنظر خود براي ازدواج را پيدا کند عليرغم شروشور بيروني، باطني آرام و گاه تا حدي گوشه گير دارد.«ورود آقايان ممنوع» به مانند ديگر کمدي هاي قاسم خاني، شخصيت پردازي دقيقي هم دارد. فيلمنامه نه تنها به خوبي هرچه تمامتر ويژگي هاي دو شخصيت اصلي اثر يعني «خانم دارابي» و «آقاي جبلي» که اولي مدير مدرسه است و دومي دبير شيمي تازه استخدام شده را توصيف کرده، بلکه کوشيده تا مي تواند اغراق در تصويرگري اين دو کاراکتر را کم کرده و به اين ترتيب راهي بيابد براي افزايش همذات پنداري مخاطب با اين دو شخصيت. اين وضعيت درباره شخصيت هاي مکمل فيلم و از جمله شخصيت دانش آموزان المپياد شيمي، ناظم دبيرستان، ساير دبيران دبيرستان و آقاي دکتر که اولياي يکي از دانش آموزان است هم وجود دارد. شخصيت پردازي هاي فيلم آن قدر جا افتاده است که حتي بازي بازيگري به نام فلامک جنيدي که نقشي فرعي داشته و کل حضورش در فيلم بيش از يک ربع نيست هم به شدت به چشم مي آيد و به اين ترتيب است که معناي حقيقي حضور شخصيت مکمل در فيلم معنا مي شود.
درباره انتخاب بازيگران فيلم هم تا حد ممکن سعي شده از نگاه کليشه اي فيلم هاي طنز اجتناب شده و خوشبختانه در اين فيلم نه خنده هاي دندان نماي جواد رضويان را مي بينيم و نه چشم هاي از حدقه بيرون زده شفيعي جم را! به جاي آن محوري ترين نقش فيلم به ويشکا آسايش سپرده شده که هيچ سابقه جدي در عرصه طنز ندارد ولي چنان نقش «خانم دارابي» را خوب ايفا کرده که حتي هيات داوران جشنواره فيلم فجر هم زبان به تحسين وي گشوده و سيمرغ بهترين بازيگر اول زن را به وي اعطا کردند. به جز رضا عطاران، بهاره رهنما، پگاه آهنگراني و فلامک جنيدي که به خوبي به قطعاتي از يک فيلمنامه پازل گونه تبديل شده اند نبايد از بازي خوب «ماني حقيقي» آسان گذشت. سينماگري جدي که به دليل ويژگي هاي شخصيتي اش، هيچ کس فکر نمي کرد توانايي بازي در يک کمدي را داشته باشد اما ماني حقيقي که پيش از اين، جلوه اي از نقش آفريني اش را در «درباره الي» ديده بوديم با شناخت درست کاراکترش، وجهي جديد از توانايي هايش را نه فقط به مخاطبان که به کارگردانان سينماي ايران ارائه کرده است.
معلومه شما تا حالا توی عمرتون فیلم کمدی ندیدین که ازاین فیلم که فقط به درد عقب افتاده هایی مثل ویشکا اسایش میخوره دفاع میکنین