نامه دوم زن خانه دار به احمدی نژاد

«نامه دوم مادر خانه دار؛ چرا برخی زنان خانه دار را باور نمی كنند؟»عنوان یادداشت روزنامه‌ خراسان به قلم محمد سعید احدیان است كه در آن می‌خوانید:

چندی پیش بخش عمده یكی از یادداشت هایم را اختصاص دادم به نامه خانم كمالی مادر خانه داری كه دغدغه هایش را طی نامه ای به رئیس جمهور مطرح كرده بود واز روزنامه خواسته بود با چاپ آن، دغدغه هایش را به گوش رئیس جمهور برسانیم. تا نامه را خواندم تفاوتش را با دیگر نامه ها تشخیص دادم. این نامه به صادقانه ترین شكل و صرفا از سر دلسوزی برای نظام و حتی آقای احمدی نژاد كه به تعبیر نامه « او را حامی قشر محروم » می داند، تصویری كاملا "عینی و ملموس" و بسیار "خالصانه" از آنچه میان توده مردم مطرح است ارائه كرده بود، كه به دلیل ویژگی هایی كه ذكر شدهیچ استاد دانشگاه یا روزنامه نگار یا نویسنده زبردستی نمی توانست و نمی تواند چنین تصویر تاثیرگذاری را در نوشته ای ارائه كند.

با آن درگیری های سیاسی كه بین مسئولین كشور وجود داشت، و دغدغه های فرعی كه ذهن نخبگان اجرایی، سیاسی و فكری را به دلیل دورشدن از فضای واقعی جامعه به خود مشغول كرده بود، وظیفه دیدیم كه مطالبه اصلی مردم كه همان مسائل معیشتی شان بعد از اجرایی شدن هدفمندی یارانه ها است را از همه مسئولان دست اندركار طلب كنیم و چه بهتر از اینكه نوشته فردی باورمند به نظام و رئیس جمهور را كه می توانست بهترین تلنگر برای مسئولان باشد را منتشر كنیم .برای وزن دادن و افزایش قدرت نفوذ، این نامه را ذیل كلیشه یادداشت سردبیر و بعنوان یادداشت اصلی روزنامه به چاپ رساندیم. و البته تفاوت دیدگاه ها یا تكمیل مباحث را با ذكر نكاتی بعد از نامه تبیین كردیم.

خوشبختانه صداقت و اخلاص نویسنده نامه باعث شد این نامه انعكاس بسیار گسترده ای در بسیاری سایت ها و روزنامه ها داشته باشد و طبیعی بودكه این بازنشر وسیع در سطح ملی، عده ای- كه دربین خوانندگان همیشگی روزنامه اندك بودند- را برانگیخت كه یا به دلیل سوگیری سیاسی، یا اختلاف سلیقه و یا برداشتی نادرست، این نامه را متعلق به مادر خانه دار ندانند. این واكنش ها نویسنده نامه یعنی خانم كمالی را برآن داشت كه نامه دومی را به روزنامه ارسال و توضیحاتی را ارائه كند كه خواندن آن همانند نامه اول بسیار مفید است مخصوصا بخش اول نامه وقتی ایشان از مادران خانه دار دفاع می كند كه عملا به همه نشان می دهد كه برخلاف نگاه اسلام آسیبی جدی در بینش جامعه امروز ما نسبت به مادران وجود دارد. متن كامل این نامه را بخوانید:

با سلام من همان زن خانه داری هستم كه خطاب به رئیس جمهور نامه نوشتم. متاسفانه ما مردم ایران آن قدر وقت خود را صرف حاشیه ها می كنیم كه از متن غافل می شویم. میزان تحصیلات و خانه دار بودن یا نبودن من آن قدر برای همه مهم شد كه فراموش كردند این نامه برای چه و به چه منظوری نوشته شده است. بعضی آن را از اساس دروغ دانسته و بعضی آن را كار یك نویسنده زبردست یا یك روزنامه نگار دانستند تا یك خانم خانه دار. در ظاهر و به زبان همه اقرار می كنند كه اگر امروز فرزندانمان دكتر و مهندس و دارای بالاترین درجات علمی می باشند، از دامن ما زنان است كه به چنین مقام و درجه ای رسیده اند. زیرا این ما بودیم كه برای اولین بار قلم در دست آنان گذاشتیم. این ما بودیم كه كنارشان نشستیم و به آنان یاد دادیم بابا نان داد.

این ما بودیم كه كلمه به كلمه درس زندگی را برایشان معنا كردیم اما وقتی خودمان قلم در دست می گیریم و می نویسیم هیچ كس باورمان نمی كند. این باعث تعجب است كه همه از یك خانم خانه دار توقع بهترین آشپزی، خیاطی و خانه داری را دارند اما وقتی نامه ای می نویسد كه به قول همین مردم زیبا و شیوا نوشته شده، برایشان عجیب و غیرقابل باور است. آیا یك زن باید دارای پست و مقام و مدارك علمی بالا باشد تا او را باور داشته باشیم؟ و آیا این توهین به مقام والای همه زنان خانه دار نیست كه فقط از او آشپزی و خانه داری و بچه داری را بخواهیم؟ این جانب معصومه كمالی، اصالتا اهل یكی از روستاهای اطراف نیشابور، ساكن شهر...، خانه دار و دیپلمه می باشم و اگر در نامه ام از كلمه كم سواد استفاده كرده ام تنها به این دلیل بوده كه می خواستم به مقام اول كشور كه دارای سواد بالایی نیز می باشد، نامه بنویسم تا اگر كم و كاستی در نامه ام بود آن را به حساب كم سوادی بنده بگذارند (البته اگر نامه ام را بخوانند) و اصلا فكر نمی كردم میزان سواد من این قدر مهم باشد.

من چه بی سواد باشم و چه دارای بالاترین مدارج و مدارك علمی عضوی از اعضای این جامعه ام و به عنوان عضوی از این كشور از مسئولان خواسته هایی دارم كه باید به آن گوش دهند و آن را برآورده سازند. هدف من از این نامه تلنگری بود به همه مدیران، مسئولان، نمایندگان مجلس و همه كسانی كه دستی در اداره این كشور دارند.

شاید دست از كشمكش های سیاسی و جناحی بردارند و به فكر برطرف كردن مشكلات مردم برآیند. كاری نكنند دغدغه زندگی آن قدر به این مردم فشار آورد كه خدای ناكرده از این انقلاب و نظام روی گردان شده و به سمت و سویی روی آورند كه باعث پایمال شدن خون شهدای عزیزمان گردد و شادی دشمنان این ملت را در پی داشته باشد.

قصد من از نوشتن این نامه كمك خواستن از مردم نبود كه آن برادر یا خواهر عزیز گفته بود، آدرسش را بدهید تا از خیران بخواهیم به ایشان كمك كنند. آیا واقعا از این نامه كمك و خیرخواهی استنباط می شود؟ و آیا بهتر نبود این همه تعمق و تفكر درباره نویسنده نامه را صرف محتوای خود نامه می كردند تا دچار چنین برداشت غلطی نمی شدند؟ این جوابیه هم پاسخ كسانی را می دهد كه از من خواسته بودند از خودم دفاع كنم و هم روزنامه خراسان را از هر نوع دروغ گویی و ریاكاری مبرا می سازد. روزنامه خراسان نامه مرا تمام و كمال چاپ كرد كه واقعا جای تشكر و سپاسگزاری دارد.

در پایان موفقیت، سربلندی و اعتلای كشور و مردم عزیزمان را از خداوند منان خواستارم. با تشكر فراوان معصومه كمالی