پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سقف، انگار در فوتبال ايران همان سقفي است که مدير با بازيکن مي نشيند و قراردادش را امضا مي کند. مي گويند، سقف قرارداد بزرگترين کلاهي است که فوتبالي ها سر هم مي گذارند. حالا عزيز محمدي در مورد اين سقف قراردادها حرف هايي زده که شنيدني است.
*فکر نمي کنيد به جاي سقف قرارداد، ماليات اضافه راه بهتري براي کنترل رقم ها باشد. مثلاً بازيکني که 10 ميليون تومان مي گيرد 5 درصد و همين طور تصاعدي بالاتر برود.
الان هم همين طور است اما زير نظر ما نيست. همه چيز زير نظر اداره ماليات انجام مي شود و آنها خودشان اين ارقام را بالا و پايين مي کنند.
*يک چيزي که در نقل و انتقالات ليگ برتر امسال اتفاق افتاده اين است که خيلي از تيم ها اصلاً بازيکن خارجي ندارند، تعداد ورودي بازيکنان خارجي هم به ليگ کمتر شده است. امسال تيم ها انگار پخته تر عمل کرده اند. سقف قرارداد ها و کنترل هايي که کرديد به نظر تا حدودي جواب داده است.
باشگاه ها سال به سال تجربه کسب مي کنند و پخته تر عمل مي کنند. امسال باشگاه ها در قضيه بودجه هم با مشکل روبه رو هستند. از سال آينده هم قرار است باشگاه ها پروانه باشگاه حرفه اي خورد را بگيرند. اين مسئله يعني اينکه درآمد هاي آنها بايد از خرجشان بيشتر باشد. هزينه کرد آنها در جذب بازيکن و مربي هم بايد 50 درصد باشد که سال گذشته اين اتفاق نيفتاد و 70 درصد بود. هنوز باشگاه ها خيلي از مطالباتشان را پرداخت نکرده اند و با توجه به اينکه از ادامه فعاليت 10 باشگاه هم جلوگيري شد خيلي از آنها به اين فکر افتادند که بايد خيلي از چيزها از جمله سقف قرارداد را رعايت کنند. فکر مي کنم رفته رفته داريم به سمتي مي رويم که باشگاه ها کميته هاي فني را راه بياندازند تا بازيکناني را که قرار است جذب کنند با حساب و کتاب باشد.
*براي بازيکنان خارجي چطور؟ آنها هم ملزم به رعايت کردن سقف قرارداد هستند يا اينکه...
با توجه به کنترلي که خودمان داشتيم خارجي هايي که به ليگ ما مي آيند حتماً بايد سابقه بازي کردن در ليگ هاي برتر يا دسته اول خارجي را داشته باشند. آنها هم بايد سقف قرارداد را رعايت کنند. مگر اينکه بازيکني فراتر از حد انتظار باشد و در ليگ برتر 5 کشور اول در فوتبال مثلا انگلستان و اسپانيا بازي کرده باشد. که آن هم بايد پس از بررسي هاي لازم بالاتر از سقف قرارداد را به او پرداخت کنند. در مورد مربيان هم همين طور است. مثلاً ريکارد و گاس هيدينک که با 350 ميليون تومان به ايران نمي آيند. قطعاً براي مربيان صاحب نام هم رقمي بالاتر از سقف قرارداد در نظر گرفته مي شود.
*در جريان سقف قرارداد ها بهتر نبود آن را پلکاني مي کرديد؟ مثلاً براي مربيان آنهايي که بيشترين افتخار را دارند و براي بازيکنان هم کساني که در تيم خودشان سابقه بازي و در رده ملي هم بيشترين بازي را داشته باشند. آيا آنها نبايد پول بيشتري بگيرند؟
اين حرف شما را قبول دارم. من مي گويم برنامه پلکاني را هم بايد در قالب همين سقف رعايت کنيم. من براي همه مربيان و بازيکنان ارزش قائل هستم و مي گويم که رقم واقعي برخي از آنها خيلي بالاتر از سقف قرارداد است. ولي با توجه به اينکه ما دو سال بحراني را در پيش داريم نمي توانيم طور ديگري عمل کنيم. من براي فوتبال احساس خطر مي کنم، البته نه اينکه چيز خاصي باشد اما مجلس هيچ بودجه اي را به ورزش اختصاص نداده است. از طرف ديگر باشگاه ها بايد پروانه حرفه اي کسب کنند که اين مستلزم پاک بودن بدهي ها به بازيکنان، مربيان و هر شخص حقوقي ديگر است. ما همين حالا جلوي چند باشگاه را گرفته ايم که مشکلات مالي دارند. فکر مي کنم به غير از دو باشگاه، هيچ باشگاه ديگري در ايران وجود ندارد که بتواند پروانه حرفه اي بگيرد. اگر اين اتفاق بيفتد که ديگر ليگ فوتبال ايران حرفه اي نيست. ليگ ما زماني نام حرفه اي را با خودش يدک مي کشد که 12 تيم در آن حضور داشته باشند و پروانه کار کردن در شرايط حرفه اي را هم داشته باشند. وقتي ليگ ما هم حرفه اي نباشد پروانه بازي کردن در جام باشگاه هاي آسيا را هم به ما نمي دهند و آن وقت بايد با تيم هاي خودمان بازي کنيم. ما بايد اين کنترل ها را انجام بدهيم تا بتوانيم جلو برويم. همين الان درآمد باشگاه ها، حق پخش، تبليغات، بليت فروشي، فروشگاه ها يک سوم در آمد باشگاه ها را جبران مي کند و باشگاه ها خود به خود دو سوم بدهکار مي شوند. پس بايد بازيکنان، باشگاه ها و سازمان ليگ دست در دست هم بدهند و دست از زياده خواهي بردارند و به فکر فوتبال باشند. ما مجبوريم که در فوتبال ايران سقف قرارداد بگذاريم. تازه به نظر من اين سقف قرارداد 350 ميليون توماني زياد است و بايد پايين تر از اين باشد. ولي متأسفانه دوستان ما اين سقف را کف حساب کردند.
* شما اظهار نامه هايي را تهيه کرده ايد و از برخي بازيکنان و مربيان خاص دعوت کرده ايد به سازمان ليگ بيايند، مثل امير قلعه نويي. اين يعني اينکه شما مي دانيد که او بالاي سقف قرارداد با تراکتور سازي امضا کرده است.
ما با توجه به استنباط ها و گزارش هايي که رسيده است اين حرف را مي زنيم. يک جور هايي روي حدس و گمان است. ما از آنها دعوت مي کنيم که به سازمان ليگ بيايند و اين فرم را پر کنند. اگر هفته هاي آينده خلاف اظهاراتي که کرده اند ثابت شود آنها را يک سال محروم مي کنيم.
*شما در گفتگويي اعلام کرديد که اگر خود مديران باشگاه ها بخواهند قانون سقف قرارداد را لغو مي کنيد. آيا واقعاً چنين کاري را انجام مي دهيد؟
ما براي باشگاه ها داريم اين کارها را انجام مي دهيم. اگر دو سوم از مديران از ما بخواهند، اين قانون را حذف مي کنيم اما خودشان بايد جوابگوي همه عواقب آن باشند. خيلي از دوستان در راستاي اين سقف قراردادها به ما پيشنهاد کرده اند که به جاي سقف قرارداد سقف بودجه براي باشگاه ها تعيين کنيم. اما حتي اگر اين اتفاق بيفتد دوباره وضعيتي مشابه وضعيت کنوني بر فوتبال ما حاکم مي شود. يک بازيکن يک ميليارد تومان مي گيرد و بازيکن ديگر 50 ميليون تومان. فکر مي کنيد چرا مجلس اختصاص يک درصد بودجه به ورزش را تصويب نکرد. ما اسم حرفه اي روي فوتبالمان است و در همه جاي دنيا حرفه اي ها خودشان خرج خودشان را در مي آورند. الان بودجه اي که در باشگاه هاي ما هزينه مي شود بالاي 50 درصد آن را دولت تأمين مي کند. وقتي يک فوتباليست ميلياردي پول بگيرد جو عمومي اين اقدام را نمي پسندد.
*جريان حق پخش به کجا رسيد. شما قبلاً گفته بوديد که سر اين جريان هرگز کوتاه نمي آييد.
به هر حال ما روي رقم 90 ميليارد تومان براي سه سال به توافق رسيديم که نسبت به سال هاي گذشته پيشرفت قابل قبولي داشته است.
*به نظر شما سقف قراردادها لطف به کشورهاي همسايه نيست؟ آنها به راحتي بازيکنان خوب ما را جذب مي کنند.
مگر آن زمان که يازده بازيکن ما را از امارات ديپورت کردند ما سقف قرارداد داشتيم؟ مگر آن موقع که آقاي عابديني بازيکنان را ترانسفر مي کرد ما سقف قرارداد داشتيم؟ مسأله اصلاً اين نيست من مي گويم سقف قرارداد نباشد اما بازيکني که دنبال پول بيشتر باشد حتماً به خارج از کشور مي رود. مگر ما حضور مهاجم و مدافع را در ليگ برتر ممنوع کرده بوديم که عقيلي و خلعتبري به کشور هاي حوزه خليج فارس رفتند؟
*مشکل ديگري که در ليگ ايران وجود دارد قرارداد هاي يک ساله بازيکنان است. در هيچ کجاي جهان حتي ستاره هاي تيم ها هم قرارداد يک ساله امضا نمي کنند.
ما همين الان قراردادها را دو ساله کرديم باشگاه ها يک طور ديگر قرارداد مي بندند. آنها دو ساله امضا مي کنند اما در پايان سال اول رضايت نامه را صادر مي کنند. همه اين ها به خود باشگاه ها بر مي گردد. ما نمي توانيم همه چيز را اجبار کنيم.
