با حفظ جايگاه، پست بگيريد ؛ کجاييد اي مديران فدايي؟!

ستاره مهرآور: چند سال پيش که تنور مديران چند شغله دولتي داغ شده بود، يک مدير چند شغله دولتي در دفاع از موقعيتش با




تأکيد بر قانوني بودن آن، گفته بود که براي خدمت بيشتر، اين همه پست و مديريت قبول کرده است. او در سخني تاريخي پشت تريبون، چشم در برابر چشم رسانه ها اعلام کرد: «يک کار را بچسبيد، چرا که من هم اکنون گله، تهمت و فحاشي مي شنوم و جرمم اين است که مي خواهم خدمت بيشتر بکنم و البته در هيچ کدام از اين عناوين من خودم داوطلب نبوده ام.»
البته اين مدير فدايي و خادم ملت، در ادامه دفاعياتش آورده بود که خيلي ها مثل من هستند و چند تا شغل دارند، نمي دانم چرا همه روي من حساس شده اند! اشاره اين مسوؤل دولتي، به آن دليل بجا بود که رسانه ها وقتي از قد و قواره يکي خوششان نمي آيند، گير سه پيچ مي دهند که فلاني! قد و قواره تو به اين مسؤوليتها نمي آيد! آقاي مسوؤل هم براي اينکه انگشت اتهام به سمت او نباشد، مسأله قد و قواره ديگران را پيش مي کشد. مسأله قد و قواره هم چنان جدي مي شود که اوضاع کشور به شرايط کنوني مي رسد.
حال چه کارهايي در شرايط کنوني ايران، شغل هست و چه کارهايي شغل نيست! در شرايط کنوني، بيکاري هم شغل است، زيرا تعداد دانش آموختگان جوان بيکار ما چنان زياد شده که براي بالا بردن نرخ اشتغال و تحقق اهداف و برنامه هاي پيشرفت و توليد ثروت و تبديل علم به فناوري و مقولاتي از اين دست که زير نظر مديراني جامع الفن و چند شغله با درايت و ذکاوت، هدايت و نظارت مي شود، راهي جز افزودن تعداد بيکاران به تعداد شاغلان و چند شغله ها نيست. درباره نرخ چند شغلگي در شرايط کنوني هم بايد گفت، مديران کشور ما، به دليل روحيه خدمتگزاري شان، فقط خدمت مي کنند، آن هم در سايه قانون، و براي اينکه اين روحيه غيرقانوني نشود، شغل هاي پيش پا افتاده اي چون عضو هيأت مديره فلان سازمان، معاون آموزشي فلان وزارتخانه، عضو هيأت امناي فلان مؤسسه پژوهشي، سخنگوي فلان دستگاه، رياست و مديريت عامل فلان دانشگاه و بيمارستان، وزير فلان وزارتخانه و ساير موارد را شغل محسوب نمي کنند.
نکته مهم ديگر در وصف «مديريت» در شرايط کنوني، وابسته نبودن مديران به ميز و صندلي است.
مديران زحمتکشي که با حفظ جايگاه، پست هاي اندک و ناچيز ديگري را براي ارضاي روحيه خدمتگزاري شان، با اصرار قبول مي کنند و نه تنها با افزايش شغل بيکاري در بين جوانان، نرخ اشتغال را بالا برده و با بالا رفتن اين نرخ، توليد کشور رشد مي کند و ما پيشرفته مي شويم، که دل به ميز و صندلي هم نبسته اند. در وصفشان بايد گفت، کجاييد اي مديران فدايي؟!