فرضيه «فرار از واقعيت» رد شد

اميرحسين کريمان: اشتياق به بازي هاي ويديويي براي فرار از واقعيت نيست.

يافته هاي جديدترين پژوهشها نشان مي دهد، گرايش مردم به بازي هاي ويديويي براي رسيدن به «خود آرماني» است و اين موضوع ارتباطي به فرار آنها از واقعيت ندارد.

دانشمندان بر اين باورند، لذت بخش بودن بازي هاي رايانه اي مشهور و محبوبي مانند « The Sims » و « Call of Duty » به آن دليل است که به بازيگران اجازه مي دهند براي خود هويت تازه اي انتخاب و اختيار کرده و ابرقدرتي را تجربه کنند.

بازيگران با درگير شدن در اين بازي ها، شخصيت هايي را مي آزمايند که بسياري از ما در خيال و پندار مي خواهيم جاي آنها باشيم؛ مثلاً مي خواهيم پرواز کنيم يا نامرئي شويم يا اينکه تنها مي خواهيم اعتماد به نفس بيشتري داشته و خوش برخوردتر باشيم.

پژوهشگران دانشگاه «اسيکس» دريافتند هويت جديدي که بازيگران در جريان يک بازي به دست مي آورند(مانند يک قهرمان يا يک آدم شرور) موجب مي شود احساس بهتري داشته باشند.

محققان تأکيد مي کنند، بازي هاي رايانه اي بيشتر از آنکه تنها وسيله اي باشند براي گريختن از واقعيت يکنواخت و ملالت آور زندگي روزمره، در واقع وسيله اي براي حرکت به سوي «خود آرماني» هستند.

دکتر اندي شيبيلسکي که راهبري اين طرح مطالعاتي را بر عهده دارد با ابراز خرسندي از يافته هاي خود مي گويد: از نتايج اين پژوهش خوشحال شدم زيرا نشان مي دهد مردم از خويش گريزان نيستند بلکه تنها به سوي آرزوها و آرمان هاي خود مي شتابند.
بر پايه يافته هاي دانشمندان، بازيگران از بازي هايي بيشتر لذت مي برند که به طريقي مي توانند با شخصيتي که نقاب آن را به چهره مي زنند، همدلي کنند.
در اين طرح پژوهشي، دامنه جامعه آماري مورد مطالعه از يک سو صدها کاربر بازي هاي رايانه اي را در شرايط آزمايشگاهي در بر مي گرفت و از ديگر سو، هزاران نفر را در جريان زندگي عادي روزانه شامل مي شد و همه اين افراد به گستره گوناگوني از بازي ها علاقه داشتند؛ از بازي هايي مانند « The Sims » گرفته-که واقعيتهاي زندگي را شبيه سازي مي کند-تا شليک در بازي « Call of Duty » يا بازي استراتژيک « War of Warcraft ».

از بازيگران پرسيده شد درباره ويژگي هاي آن دسته از شخصيتهاي بازي که بيشتر دوست دارند جاي آنها باشند، چه احساسي دارند. پژوهشگران با مطالعه پاسخها دريافتند مردم از ايفاي نقش به جاي شخصيت هايي لذت مي برند که دوست دارند ويژگي هاي آنها را داشته و مثلاً همانند آنها خوش معاشرت و گشاده رو باشند.

به گفته دکتر شيبيلسکي، مردم 3 ميليارد ساعت در هفته را صرف بازي هاي ويديويي مي کنند اما به لحاظ علمي چندان مشخص نيست چرا اين بازي ها در وهله نخست وسيله تفريح و سرگرمي به شمار مي آيند. بخش عمده پژوهش هاي انجام شده درباره بازي هاي ويديويي روي آسيب هاي احتمالي آنها متمرکز بوده و هميشه اين پرسش ساده که «براستي چرا مردم دوست دارند بازي کنند»، ناديده گرفته شده است. يک بازي هنگامي بيشتر مايه سرخوشي و تفريح مي شود که بتوان در آن به «خود آرماني» شباهت پيدا کرد و نزديک شد.

به باور پژوهشگران، دليل جذابيت بازي هاي ويديويي و جنبه سرگرم کنندگي آنها را بايد در اين واقعيت جستجو کرد که از اين طريق مردم مجالي مي يابند به نقش هايي بينديشند که آرزوي ايفاي آنها را داشته اند و در نهايت بازي هاي ويديويي زمينه را براي ايفاي اين نقش ها-هرچند به صورت مجازي- هموار مي کنند.