الف: لاشی گری در دانشگاه ها زیاد شده!

مجتبی دانش طلب در سایت الف نوشت:
 
 «لاشی» هم به معنای ناچیز، و هم صفت شخصی است كه ابتذال و بی‌قیدی در ظاهر و رفتار او دیده شود، یا اینكه علنا میل به هنجارشكنی اخلاقی نشان می‌دهد. لغتنامه مجازی دهخدا نیز لاشی را اینگونه تعریف كرده است: «صفت شخصی كه فساد اخلاقی در ظاهر و رفتار او تجلی یافته باشد. شخص فاسدی كه ظاهر و رفتار زننده و مشمئز كننده دارد.»

مردم عادی صفت «لاشی» را به عنوان ناسزا استفاده می‌كنند و فرهنگ ایرانی آنقدر محافظه كار است كه سخن گفتن درباره چنین مفاهیمی هم دشوار است، و صراحت درباره آن ممكن است نادیده گرفتن محذورات اخلاقی به حساب بیاید. لاشی‌گری صفتی است كه یـا نباید درباره آن سخن گفت یا با ایما و اشاره‌ای كه تنها زشتی عمل را برساند از آن گذر كرد.

پوشیدگی و احتیاط از خصایص شرقی (به معنای فرهنگی) است و نفس وجود این صفت منفی نشاندهنده فرهنگ جامعه‌ای است كه این مفهوم در آن پیدا شده، بیشتر جوامع شرقی فارغ از دین و مسلكشان نسبت به لاشی‌گری حساس هستند. برعكس، برهنگی و آزادی
اخلاقی از خصوصیات جوامع غربی است. نگاه اصلی فرهنگ غرب به این رفتار‌ها نوعی «بی‌تفاوتی» با توجیه «حق آزاد بودن» است.

بنابراین از تفاوت‌های اساسی میان فرهنگ غرب و شرق همین لاشی‌گری است. جامعه‌ای را كه به سمت غربی شدن و نفوذ ارزش‌های برهنگی و بی‌قیدی برود را می‌توان با سنجیدن میزان لاشی‌گری در ظواهر آن جامعه تشخیص داد. اولین نتیجه ورود فناوری‌های ارتباطی (به دلیل خاستگاه غربی‌شان) نمایش لاشی‌گری و فساد است، مقاومت های مذهبی نیز واكنشی به غلبه فساد در رسانه‌های تصویری است.

از مشكلات امروز جوامع شرقی (و به خصوص اسلامی) جوانهایی هستند كه شهوت لاشی بازی پیدا می‌كنند. تحت تأثیر ماهواره و سیمانمای غربی قبح روابط آزاد شكسته می‌شود و میل به نمایش روابط آزاد (كه از خود آن مهم‌تر است) شایع می‌شود. لاشی بازی حتی خود را به صورت تصویر برداری از صحنه‌های مبتذل با گوشی‌های تلفن همراه و انتشار عمومی آن نشان می‌دهد.

روابط آزاد یك چیز است و «نمایش روابط آزاد» چیز دیگری است. در اسلام روابط آزاد و فساد اخلاقی شدیدا نكوهیده می‌شود اما به دلیل ممنوعیت تجسس كسی نمی‌تواند با روابط مخفی برخورد حقوقی داشته باشد، مجازات این گونه اعمال فردی و اخروی خواهد بود. اما لاشی‌گری به دلیل آنكه پدیده‌ای اجتماعی و تبلیغی است می‌تواند شدید‌ترین مجازات‌های قانونی را داشته باشد.

لاشی بازی نوعی اعتراض و دهن كجی به قوانین و عرف‌هایی است كه به دلیل رعایت موازین اخلاقی از نظر لاشی‌ها سختگیرانه، ظالمانه یا عقب مانده به نظر می‌آیند. لاشی‌ها دوست دارند حداكثر آزادی‌های رفتاری را داشته باشند به طوری كه اگر در ملأ عام هم مرتكب هر عملی شدند كسی حق اعتراض به آن‌ها را نداشته باشد. (و این در همه جغرافیای غرب هم جایز شمرده نمی‌شود.)

نادیده گرفتن حق نظارت اجتماعی با لاشی‌گری پیوند منطقی دارد. كسانی هستند كه آزادی فردی را دارای اولویت می‌دانند، به سلامت فضای اجتماعی اهمیتی نمی‌دهند، و برای فرار از الزامات عرفی و قانونی به «اختیار شخصی» در پوشش و رفتار استناد می‌كنند، این دسته از گویندگان و نویسندگان خواسته یا ناخواسته زمینه لاشی‌گری را مهیا می‌كنند.

دانشگاه در ایران برای عده‌ای به محل فرار از هنجارهای مسلط جامعه و تجربه نوعی لاشی بازی تبدیل شده است. بدون هیچ تعارفی دانشگاه مكانی برای روابط آزاد‌تر شمرده می‌شود و حتی این یك حق دانشجویی شمرده می‌شود كه گاهی بر حق/ تكلیف تحصیل هم مقدم به نظر می‌آید! لاشی‌گری پس از افزایش ظرفیت دانشگاه‌ها رو به افزایش گذاشته و به شهرهای كوچك نیز آسیب زده است.

لاشی‌ها هویت جامعه را تهدید می‌كنند و امنیت اخلاقی آن را به خطر می‌اندازند. بسیاری از مردم لاشی بازی را زمینه ساز جرایم علنی، و هرزه پوشی زنان و دختران را مسبب اصلی تحریك و تعرض اراذل و اوباش می‌دانند. بعضی از قضات نیز به دلیل اینكه لاشی‌گری و ابتذال شبهه نوعی از رضایت را دارد از صدور حد تجاوز به عنف در مورد لاشی‌ها اجتناب می‌كنند.