پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : عرفان قانعي فرد در شرق نوشت: سرانجام ديدار نچيروان بارزاني از تهران، ديدار با مقام هاي سياسي و امنيتي بود كه حزب دموكرات كردستان عراق، تصميم گرفت از چشم رسانه ها به دور باشد؛ هرچند گروه كرد را هياتي سياسي به نمايندگي از مقامات محلي اقليم كردستان عراق توصيف كردند اما در واقع بيشتر اعضا را افراد حزب هاي غالب تشكيل دادند. اينكه ناگهان درها را به روي مطبوعات بستند نشانه اي بر حزبي بودن هيات سياسي است.
رسانه هاي كردستان عراق هم پس از اعلام محدود رسانه هاي ايراني، خبر سفر هيات كردستان به ايران را منتشر كردند. خود نچيروان بارزاني، شغلي رسمي در دولت فعلي يا اقليم ندارد و برخي منتقدان هم وي را دولت سايه و موازي «برهم صالح» مي شناسند.
شايد گفتار منتقدان درست باشد كه اگر سخنگوي گروه دكتر «خسرو گل محمدي» بود كه داراي تحصيلات آكادميك و تجريه امنيتي است يا برهم صالح يا نمايندگان ديگر احزاب عرصه سياسي كردستان هم حضور مي يافتند، اين ديدار تاثير بيشتر و قوي تري مي داشت.
در ديدار نچيروان بارزاني با رياست جمهوري اسلامي ايران بيشتر بر ضرورت تحكيم و تقويت روابط سياسي، امنيتي و اقتصادي ايران و اقليم سخن رفت و عرفا از نظر تشريفاتي بر وجود روابط تاريخي و اشتراكات فرهنگي انگشت گذاشتند و نشست را هم مثبت و دوستانه ناميدند، اما بخش حايزاهميت ديدار بارزاني با دبير شوراي عالي امنيت ملي بود كه طرفين در مورد ناامني هاي اخير و مشكلات امنيتي مرزي و چگونگي جلوگيري از ايجاد ناامني در مرزها گفت وگو كردند. اما گاهي مقامات محلي اقليم مواضع متفاوت و دوگانه اي دارند كه عملابه تخريب موقعيت سياسي كردها در موزاييك قدرت منطقه منجر مي شود؛ با توجه به اينكه كردهاي عراق در ساختار قدرت عراق، مشاركت قابل توجهي داشته اما برخي عملكردهاي دوگانه مانع توسعه سياسي آنان شده.
شايد قوم گرايي صوري، يكي از عواملي است كه موجب اعمال ضرر و تزلزل موقعيت كردهاي عراق مي شود كه مثلابه طور علني به نيروهاي كرد مخالف ايران، كمك هاي مالي و نظامي مي دهند و در مذاكرات پشت پرده مقامات امنيتي ايران، اعلام داشته اند كه بنا به حفظ افكار عمومي و عدم تحريك آنان، نمي توانند عملاعليه سياست اين گروه ها و سازمان هاي سياسي موضع گيري كنند؛ مساله اي كه درباره پ.ك.ك هم صادق است.
در گفت وگوهاي امنيتي اقليم با كشورهاي همسايه، تركيه و ايران همواره اظهار داشته اند كه سعي در آرام نگه داشتن پ.ك.ك و پژاك دارند، اما گاه سياست كردستان عراق را دوگانه و غيرشفاف توصيف كرده اند، زيرا صرفا بيان اين نكته كه حضور نيروهاي پ.ك.ك امري مسبوق به سابقه است و نمي توانند مناطق صعب العبور قنديل را پاكسازي كنند، منطقي نيست. البته حكومت خودگردان محلي اقليم، از حكومت مركزي عراق خواسته است كه با ارتش خود در امور كردستان، دخالت نكند، اين موضوع نيز در درازمدت، مورد پذيرش حكومت عراق نخواهد بود و با خروج نيروهاي آمريكايي و دوران بعد از دولت مالكي و طالباني، موقعيت كردها دستخوش تغييرات خواهد شد.
بنابراين ديپلماسي حكومت اقليم، اگر غيرشفاف باشد موجب تحميل ضرر و زيان هاي زيادي مي شود كه از نظر مطالعات امنيتي، موقعيت اقليم را لرزان و بي ثبات مي كند و از نظر دو كشور همسايه مهم – ايران و تركيه – روابط اش تحت تاثير قرار خواهد گرفت و به ناچار يا بايد انحراف افكار عمومي و مردم عامي كردستان را رها كند و به نيروهاي دو كشور مزبور در پاكسازي نيروهاي پ.ك.ك كمك كند يا اينكه نمي تواند افكار عمومي خود را راضي نگه دارد كه زندگي عادي شان مختل شده، در آن صورت، بازهم فلسفه وجودي اقليم چه خواهد بود كه قادر به كنترل خاك و امنيت خود نيست؟ در جلسه نچيروان با دبير شوراي عالي امنيت ملي، دوباره بر اين نكته ها اشاره رفت تا راهي بيابند كه بمباران ها باعث تحميل خسارت به مردم عادي نشود؛ خسارتي كه حضور پ.ك.ك بر اقليم و زيست مردمانش، تحميل كرده است.
از روز نخست اوجالان، بزرگ ترين تهديد براي امنيت كردستان بود، زيرا باوري به تمرين ديپلماسي آنان نداشته و ندارد و خود را رهبر كردستان مي داند و حتي در رسانه هايش به طور توهم آميزي خود را «مسيح كرد» مي نامد. در شرايط فعلي بنا بر حضور پ.ك.ك و تحمل غيرضروري اقليم، شايد بنا به توافق پشت پرده با مقام هاي امنيتي ديگر كشورها، وضع امنيتي اقليم مناسب نباشد و آسايش و امنيت بر مناطق مرزي، رمز بقاي اقليم است، زيرا حفظ تماميت ارضي عراق و لاجرم رعايت حسن همجواري از وظايف اقليم مي باشد.
شايد حضور اين گروه در ايران، موجب توقف بمباران نوار مرزي شود، اما با احضار سفير تركيه در عراق براي توقف بمباران؛ آيا اين ديدارها براي برگرداندن منافع اقتصادي و حفظ امنيت اقليم و تعامل پايدار و ثبات است يا دخالت در عدم اضمحلال پ.ك.ك توسط ايران و تركيه كه با هم قرارداد امنيتي مشترك دارند؟ اما سود كردها در شيوه اي عقلاني و داراي برنامه درست استراتژيك براي گرداندن حكومت اقليم كردستان است و شايد در همين راستا بود كه مسعود بارزاني و پارلمان كردستان عراق، هم در تازه ترين موضع گيري خود خواهان خروج پ.ك.ك و پژاك از خاك اين سرزمين شده اند.
