arrow-right-square Created with Sketch Beta.
کد خبر: ۴۷۹۰۶
تاریخ انتشار: ۲۲ : ۱۶ - ۳۰ آذر ۱۳۹۰

قسیم جنت و نار در سینمای ایران

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
فرج ا... سلحشور بتازگی گفتگویی کرده و طبق معمول، جملات قصار فراوانی گفته که نگارنده سر کنکاش در آنها را ندارد. اما نکته ای در تمام این مصاحبه هست که نمی توان بسادگی از کنار آن گذشت و آن همانا قایل شدن نقش «قسیم جنت و نار» برای خویش است!

 مثلاً ایشان گفته: «سالم بودن بازیگران را بر اساس ظاهر تشخیص می دهیم.» سپس نوعی تقسیم بندی ارائه کرده و فهرست خوبان و بدان را برشمرده است. گفته اند: «بچه های مذهبی سینما آدمهای سالمی هستند. در میان آنها آقای شورجه، بحرانی، مجتبی راعی و آقای حاتمی کیا و مجید مجیدی هستند.» نیز اضافه کرده اند: «من باید آقای ده نمکی را استثنا کنم. آقای ده نمکی جزو آنها نیستند.» و دلیل هم آورده اند: «ده نمکی هوای دو طرف را می خواهد داشته باشد و این درست نیست.»

به همین ترتیب این بزرگوار به طور صریح یا تلویحی درباره نفرات دیگری از چهره های امروز سینمای ایران اظهارنظر کرده و نسبتهایی به آنها داده است. به گمان نگارنده این نگاه که افزون بر سینما در دوره هایی توسط بزرگوارانی دیگر و در برخی عرصه های مختلف به کار گرفته شد و شاید می شود، مناسب عزیزانی که خود مدافع اخلاق اسلامی اند، نیست. اگر چه شاید عده ای با برخی از این نظرات، مثلاً آنچه درباره مسعود ده نمکی گفته شده هم موافق باشند، اما هیچ کدام به خود این اجازه را نمی دهند که در مقام تشخیص صالحان از مفسدان قرار گرفته و فهرست تنظیم کنند و تحویل خلق ا... بدهند.

سینماگر اگر حرف و ادعایی هم دارد، باید آن را بر پرده سینما نمایش دهد و از این راه مخاطبانش را مجاب کند که دیدگاه او درست است، نه آنکه اثری را در چند ماه بسازد و نمایش دهد و بعد چند سال در مورد آن حرف بزند و به سبب موقعیت احتمالی اش، به خود اجازه داوری درباره تمام کائنات را بدهد. این رویه، هم سبب مخدوش شدن سخن، جایگاه و شخصیت چنین فردی می شود و هم سبب آسیب رسیدن به اعتقاد و ایمانی که منتسب به اوست. حتی دوستان و اطرافیان چنین فردی نیز بناچار و نزد افکار عمومی، غرامت سنگین این برخورد غلط او را خواهند پرداخت.به عبارت ساده تر، با این رفتار خودپسندانه و فراتر از حد و حدود خود، چنین چهره ای، نه تنها از باورهایش دفاع نمی کند، بلکه افکار عمومی را به آن باورها مردد ساخته و از این راه لطمه جدی به آن شعارها وارد می سازد.

ما از تاریخ اسلام و سنت پیامبر و ائمه اطهار(ع) آموخته ایم که بسادگی اجازه قضاوت در مورد دیگران را - حتی نزد خویش و در گمانه های ذهنی خود هم- ندهیم، چه رسد به بلندگو برداشتن و اعلام عمومی آن در آن رسانه و این رسانه. باری این دفاع از شعائر نیست، بلکه نوعی خود پسندگی و خود شیفتگی مسری است که بدبختانه هم ایشان و هم برخی چهره هایی که به آنها اشاره کرده را در برمی گیرد. همه ما باید باورهایمان را بر خودمان مقدم بداریم.
نظرات بینندگان