برنامه اتمی ژاپن نظامی است؟

جوزف ترنتو روزنامه نگار آمریکایی از همکاری هسته ای مخفی آمریکا و ژاپن و تسلیحاتی بودن برنامه اتمی ژاپن خبر داد.

به گزارش واحد مرکزی خبر به نقل از شبکه تلویزیونی اینترنتی گلوبال ریسریچ، در آستانه تلاش های صورت پذیرفته در سطح سیاسی برای کاستن از شمار تسلیحات اتمی در سراسر دنیا در نشست اتمی در کره جنوبی، تحقیقاتی یک دهه ای نشان می دهد که آمریکا به چه شکل، با زیر پا گذاشتن خطوط خود نزدیک هفتاد تن پلوتونیوم قابل استفاده در سطح سلاح اتمی در اختیار ژاپن قرار داده است تا در برنامه مخفی تسلیحات اتمی این کشور مورد استفاده قرار گیرد. جوزف ترنتو، روزنامه نگار و محقق آمریکا از سرویس خبری نشنال سکیوریتی درباره تحقیقات خود در این خصوص، اطلاعاتی شنیدنی دارد.

ترنتو گفت: ما در سرویس خبری نشنال سکیوریتی که عملکردی شبه نظامی و غیر انتفاعی به شمار می آید دانستیم که از حدود سالهای هزار و نهصد و نود و یک براساس خواست ها برای آزادی اطلاعات، تلاش کردیم تا بدانیم ماهیت روابط آمریکا و ژاپن به چه شکل بود. اتفاق هایی در زمان ریاست جمهوری ریگان روی داده بود و من با برخی منابع در این خصوص صحبت کردم. آنان به من گفتند که برخی از قوانین آمریکا در این میان نقض شده اند زیرا تلاش شده است تا فناوری هسته ای به شکلی گسترده به ژاپن منتقل شود.

وی ادامه داد: این مساله همچنین شامل احداث راکتور بریدو بود و این راکتور می باید چرخه سوخت هسته ای را تکمیل می کرد. متاسفانه نزدیک بیست میلیارد دلار برای این امر بیهوده هزینه شد؛ هزینه ای که می شد با آن به ماه رفت. آنان تلاش کردند روی برنامه ای کار کنند که در واقع قرار بود به ژاپن تحویل داده شود و این اتفاق نیز روی داد. دو چهره شاخص در این میان مطرح هستند، ریچارد تی. کندی که فردی بسیار مقید به دیوانسالاری بود و جیمز آور که بسیار علاقمند به ژاپن و از مدت ها پیش به عنوان افسر نیروی دریایی در این کشور حضور دارد. این دو نفر، تلاش های زیادی انجام دادند تا این فناوری در اختیار ژاپن قرار گیرد و امیدوار بودند تا ژاپنی ها این فناوری را که ما نتوانسته بودیم به پایان برسانیم، خود به پایان برسانند.

ترنتو تصریح کرد: دولت ژاپن همواره به سلاح اتمی علاقمند بود و حتی در دوران جنگ جهانی دوم، این برنامه افکو نام داشت که آنان نیز همراه با نازی ها، تلاش می کردند این برنامه را توسعه دهند. در عوض، آنان منابع اورانیوم را در خاک خود نداشتند ولی بعد از جنگ روشن شد که رهبران ژاپن دانستند که سلاح اتمی، بخشی اساسی از روند دفاعی آنان خواهد بود، خواه این دفاع به عهده آمریکا باشد که چتری دفاعی بر سر آنان بگیرد یا اینکه خودشان به بمب اتمی دست یابند. آنچه که کاملا روشن است، اینکه آنان به آمریکا برای حفظ چتر اتمی، اعتماد نداشتند و در نهایت، آنان از رئیس جمهور جانسون این قول را گرفتند؛ وی در نهایت بی میلی این کار را پذیرفت. ولی حتی با وجود این قول، ژاپنی ها تصمیم گرفتند که خود برنامه تسلیحاتی آماده داشته باشند، آنان در واقع یک قدرت اتمی اعلام نشده هستند. البته آنان هیچ سلاح اتمی تا کنون درست نکرده اند ولی اگر مجبور باشند، خیلی زود می توانند یک بمب را درست کنند. سیا نیز مطالعاتی را در ژاپن انجام داده و به این نتیجه رسیده است که دولت ژاپن می تواند تا نود روز، یک بمب اتمی درست کند و این نتیجه گیری، به هزار و نهصد و هشتاد باز می گردد؛ از این رو کاملا روشن است که آنان این اکنون این توان را دارند که این بمب ها را، مستقر کنند.

خبرنگار آمریکایی تصریح کرد روشن است که این کار را با حمایت آمریکا انجام داده اند؛ تصمیم این بود که تا زمانی که آنان مواد اولیه لازم برای ساخت بمب اتم را نداشته باشند، می باید برای حفظ خود به آمریکا متکی باشند. روشن است که خروج هر گونه مواد اولیه برای ساخت بمب اتمی، می بایست روند خاص خود را طی کند ولی زمانی که صحبت از دادن این مواد به ژاپن می شود، همه این رویه ها کنار گذاشته می شوند. تصمیم بر این شد که ژاپن می تواند سوخت پایه پلوتونیومی را دریافت کند؛ البته دولت کارتر تلاش هایی جدی برای جلوگیری از اشاعه از این دست گرفت ولی بعد از روی کار آمدن دولت ریگان، همه این تلاش ها کنار گذاشته شد.

ترنتو با اشاره به مشکلاتی که دولت های آمریکا در ارزیابی محموله های ارسال شده به ژاپن دارند، گفت: یکی از حرف هایی که فعالان صلح سبز می گویند این است که هر کدام از محموله هایی که کشتی های ژاپنی از آمریکا یا اروپا به این کشور منتقل می کنند، مواد هسته ای لازم برای ساخت دهها بمب اتمی را در خود دارند و اینکه تروریست ها به این کشتی ها حمله و تلاش کنند آن را به دست گیرند، یک نگرانی جدی است. به هر روی این حقیقت است که ژاپنی ها نیز به اندازه روس ها یا آمریکا پلوتونیوم در اختیار دارند و کاملا قادر ند سلاح اتمی را در اختیار داشته باشند.

وی افزود: مشکل اینجاست که ژاپنی ها نیز در همانجایی که آمریکایی ها در چرخه سوخت به مشکل خوردند، به مشکل خورده و حتی سوانحی جدی در تاسیسات بریدو روی داده است که رسانه های این کشور نیز علاقه ای به بازتاب دادن آن ندارند. من در حضوری چندین ساله که در میان رسانه های ژاپنی داشتم، تلاش کردم که آنان را ترغیب به این کار بکنم. در هزار و نهصد و نود و نه در واشنگتن، سفرای هند، ژاپن و پاکستان درباره مسائل اتمی منطقه ای به گفتگو نشستند و سفیر ژاپن نیز از اینکه ما چنین نشستی را برگزار کرده ایم، بسیار عصبانی بود زیرا باور داشت که ما به صورتی ناعادلانه، ژاپن را هدف قرار داده ایم زیرا کشورهای دیگری نیز بودند. حال با توجه به اینکه ایران می خواهد سلاح اتمی به دست آورد، آیا آمریکا می تواند از این کشور بخواهد که چنین کاری نکند. این امر، مشکلاتی جدی را در خصوص اعتبار آمریکا برای جلوگیری تسلیحات اتمی ایجاد می کند.

وی درباره تغییر سیاست آمریکا دهه هشتاد میلادی و فروش راکتورهای اتمی به چین و تغییر سیاسی آمریکا در خصوص شرق آسیا گفت: در آن زمان، مبادلات زیادی با چین وجود داشت که نزدیک به ده میلیارد دلار، راکتور به این کشور فروخته شد. مساله حیرت آور در آن زمان این بود که چنین طرحی تصویب شد زیرا موضوع کار در آمریکا مساله ای بسیار جدی به شمار می آید و در زمان ریگان نیز، رکودی وحشتناکی در آمریکا وجود داشت و از همین رو، با این اقدام موافقت شد. این کار به ژاپنی ها امکان داد تا فشار هر چه بیشتری را بر آمریکا وارد کنند زیرا وقتی چنین فناوری در اختیار چین قرار می گیرد که دشمن بالقوه ژاپن به شمار می آید، انتظار ژاپنی ها این است که کاری هم برای آنان صورت گیرد. در این زمان بود که آمریکا در موقعیتی سخت قرار گرفت ولی آمریکا می توانست در آن زمان پاسخ منفی بدهد. همین پاسخ منفی را می توانستیم به چینی ها نیز بدهیم ولی واقعیت این است که حفظ رشد فناوری هسته ای مستلزم حمایت دولت بود و این بدان معناست که اگر برنامه تسلیحات اتمی نباشد، نمی توان یک صنعت انرژی اتمی را نیز داشت. از این رو، هر کشوری که صنعت انرژی اتمی را داشته باشد تلاش می کند احتمالا یک صنعت تسلیحاتی را نیز در اختیار بگیرد زیرا از نظر مالی، هیچ مفهومی ندارد که یک برنامه انرژی اتمی بدون برنامه تسلیحات اتمی وجود داشته باشد. هیچ دلیلی برای وجودش نیست، از نظر اقتصادی صرفه ای ندارد و از این روست که برخی کشورهای دیگر مانند عربستان سعودی و دیگر کشورها تلاش می کنند به دنبال انرژی اتمی بروند. آنان می گویند این کار را برای تولید آب شیرین می خواهند زیرا برق زیادی مصرف می کند ولی واقعیت این است که قلب هر برنامه اتمی، یک برنامه تسلیحاتی است. هیچ کشوری، بجز چند کشور انگشت شمار اروپایی که راکتور و سوخت آن را خریداری کرده اند، تا زمانی که منابع آن در داخل این کشور نباشد، نمی توانند آن را اداره کنند که درباره ژاپن می بینیم که این منابع در داخل این کشور وجود نداشت؛ مگر اینکه یک برنامه مخفی تسلیحات اتمی وجود داشته باشد که می بینیم، چنین برنامه ای در ژاپن وجود داشت.

وی تصریح کرد: جالب تر اینکه همانطور که بعد از حادثه فوکوشیما دیدیم، شرکت های تولید برق در ژاپن به صورتی انحصاری در اختیار دولت ژاپن قرار دارند. این سوخت تنها بخشی کوچک میزان دریافتی ژاپن را به خود اختصاص می دهد ولی وقتی که سوخت مصرف شده از راکتور خارج شد و وارد چرخه سوخت شد، بیش از هر سوخت عادی راکتورها خطر دارد. این سوخت بیشتر می سوزد و رادیواکتیو بیشتری تشعشع می دهد و از این رو خطرناک تر است. از همین روست که سوخت مصرف شده در مراکز نظامی نگهداری می شود. دولت فرانسه پیشتر درباره میله های سوخت مصرف شده با ژاپنی ها توافقی امضا کرده بود و ژاپنی ها نیز با این مساله مشکلی نداشتند ولی واقعیت این است که رهبران ژاپنی به پلوتونیوم به چشم منبعی مناسب نگاه می کردند زیرا قابل بازیافت و از نظر اندازه نیز می شد آن را کوچک تر کرد. از دیگر سو آنان هرگز در این فناوری نتوانستند تبحر یابند و از این رو، صدها تن از این ماده را انبار کردند. حالا انبار کردن این مواد دشوار تر از هر چیز دیگری است و مشکل آنان نیز در حال حاضر همین است.

ترنتو گفت: تنها کشوری که در این مسیر، احمق تر از همه رفتار می کند، آمریکاست. دولت بوش اجازه ساخت یک مرکز سوخت با طرح فرانسه را با نام شرکت ماکس داد که پایه آن نیز می تواند تا حدودی بر اساس فعالیت های ژاپنی ها باشد. این مرکز تا کنون شش میلیارد دلار هزینه برده است که هیچ مشتری نیز ندارد و سالها نیز از برنامه خود برای تولید عقب است. اکنون بزرگترین بخش در وزارت انرژی آمریکا، اداره امنیت ملی هسته ای است که کار آنان نیز ساخت سلاح اتمی و انبار کردن آنان است. علت اینکه گفته می شود از در سراسر دنیا، باید بمب های اتمی برای سوخت نیروگاه های اتمی ایجاد شود این است که دیگر آنان بودجه کافی برای تولید این سوخت را ندارند. مشکلی که ژاپنی ها نیز دارند این است که نگهداری پلوتونیوم بسیار دشوار است و رها شدن از شر مواد زایدی هم که از سوختن آن ایجاد می شود، بسیار دشوار است.

خبرنگار آمریکایی درباره توان ژاپنی ها برای ایجاد وسیله حمل برای سلاح های اتمی گفت ژاپنی ها دانشمندان و افراد فنی بسیار خوبی در سطح دنیا دارد ولی مشکلات زیادی در برنامه فضایی خود دارد. مشکلاتی که ژاپنی ها در حال حاضر با موشک های خود دارند، همان هایی هستند که آمریکا در ابتدا داشتند ولی ژاپنی ها برای تکمیل برنامه خود، تصمیم گرفتند با استفاده از روش های اطلاعاتی، از موشک های میان برد روسی استفاده کنند. آنچه که آنان به دست آورده اند، بسیار جالب است زیرا نوع موشکی که آنان به دست آورده اند، به شکلی است که حتی با حمله به کره شمالی نیز همخوانی دارد و می توان با آن چندین هدف مختلف را زد. این مهم ژاپن را بسیار بیشتر از آنچه که ما سامانه انتقال بمب می خوانیم، منتقل کرد. حدس من این است که ژاپنی ها در حال حاضر شکلی از موشک های کروز را مستقر کرده اند که الزاما آن را از آمریکا به دست نیاورده اند.

وی درباره پیامدهای طولانی مدت پنهان کاری مقامات ژاپنی برای مردم این کشور در خصوص برنامه اتمی گفت: دست کم، مردم ژاپن در دراز مدت خواستار اطلاعات بیشتری خواهند بود. مردم زیادی از ژاپن با من تماس می گیرند و اطلاعات بیشتری را در این خصوص خواستار می شوند. مساله جالب در اینجاست که از رسانه های ژاپن در این خصوص چیزی نشنیده ام. یکی از کارکنان ان اچ کی (شبکه تلویزیونی ژاپن) با من تماس گرفته بود و با لحنی عصبانی درباره صحت و سقم مسائلی که طرح کرده ام پرسید و پاسخ من نیز این بود که من ده سال پیش این مسائل را با ان اچ کی در میان گذاشته بودم ولی این شبکه علاقه ای به طرح آن از خود نشان نداده بود. نه فقط تلویزیون، بلکه تقریبا همه رسانه های ژاپنی علاقه ای به طرح این گونه مسائل از خود نشان نمی دهند. از دیگر سو، حزب لیبرال دمکرات در ژاپن و به طور خاص، شاخه نظامی آن به مدت دهها سال به مردم این کشور دروغ گفته بود و اکنون این چیزی است که باید با آن روبرو شوند. این را نیز باید در نظر داشته باشیم که حکومتی که در ژاپن روی کار است، مانند ایران یا پاکستان نیست یا حتی مانند عربستان سعودی هم نیست که از یک سو با ما متحد و خواستار رسیدن به بمب اتمی است و از دیگر سو، بودجه ای را برای مجاهدین اختصاص می دهد تا در روسیه بمب گذاری کنند.

وی ادامه داد از دیگر سو ما سابقه ای نیز برای این کار داریم، برای نمونه هندی ها برای رسیدن به بمب با اسرائیل همکاری کردند که در ابتدا با نام تلاش برای رساندن نیروی برق و اتمی برای همه کشورها شروع و در نهایت به یک مرکز ساخت سلاح اتمی ختم شد. این باور که ژاپن تنها کشور قربانی سلاح های اتمی است، باعث شده است تا دولت های حاکم بر این کشور، چنین کاری را بکنند.

ترنتو درباره بازتاب خبرش در آمریکا گفت: در آمریکا نیز هیچ علاقه ای به بازتاب این مساله به چشم نمی خورد. اگر چه در رسانه های اجتماعی مانند فیس بوک یا تویتر این مساله طرح شد ولی در رسانه های عمده هیچ علاقه ای به طرح آن دیده نشد. جمهوری خواهان در آمریکا، درباره شرکت تولید کننده سلول های خورشیدی که با پانصد میلیون دلار بودجه و هزینه، ورشکست شد صحبت می کنند ولی سخنی از شرکت اتمی ماکس که بیست درصد از این بودجه را هدر داد به میان نمی آید.

وی افزود: اکنون نوبت ژاپنی هاست که تصمیم بگیرند درباره برنامه اتمی خود که تا این اندازه روی آن سرمایه گذاری کرده اند، چه باید بکنند زیرا این کشور به اندازه ای کوچک است که در صورت بروز حادثه ای دیگر، ممکن است این کشور نابود شود. پیشتر دیدگاه بر این بود که ژاپنی ها دقیقا می دانند چگونه اوضاع را کنترل کنند، این دیدگاه پیش از آنچه که برای چلنجر روی داد، درباره برنامه فضایی آمریکا وجود داشت ولی اکنون صحبت هایی متفاوت به میان می آید. از این رو باید پرسید آیا واقعا این کشور واقعا می خواهد به کار با چنین فناوری که به صورت بالقوه بسیار خطرناک است، ادامه دهد؟