محمد علی فرحات در الحیات نوشت: ائتلاف روسی - ترکی - ایرانی نظر ویژه ای به عراق و سوریه و در ادامه به لبنان، اردن، فلسطین و به طور کلی به کشورهای عربی دارد. هر یک از این سه دولت دیدگاه خاص خود را برای بازسازی صحنه سیاسی و حتی جغرافیایی کشورهای عربی یاد شده دارد. در این میان، دو دولت ترکیه بعنوان یک دولت قدرتمند سنی و ایران، بعنوان یک دولت قدرتمند شیعه در منطقه،هر یک سياستهاي پراگماتیستی خاص خود را دارند. اما مسکو شرایط متفاوتی دارد و در منطقه، گام به گام همراه ترکیه و ایران بوده و علاوه بر این، دشمن ایالات متحده محسوب می شود که حضور خود در بغداد را گسترش داده است.
به گزارش «انتخاب»، این رسانه عرب زبان ادامه داد: نتیجه نشست مهم مسکو بین اردوغان و پوتین در مورد اوضاع فعلی سوریه هر چه باشد، در نهایت دو طرف به یک مبادله بین خود پناه میبرند. به احتمال زیاد در چارچوب این مبادله، در راستای موافقت پیشین آمریکا و تاثیر گذاری ایران، مرزهای ترکیه و سوریه مطابق خواسته اردوغان امن خواهد شد و حداقل حق بازرسی مرزها و اشراف دائم بر آن به دولت ترکیه داده می شود. در ادامه، پوتین قول خود به اسد مبنی بر واگذاری تمام منطقه شمال سوریه به دست ارتش این کشور را فراموش می کند. اما در مقابل، توسط ترکیه به جولانی، رهبر النصره دست پیدا می کند.
در واقع، دیدارهای سه گانه بین ایران، ترکیه و روسیه، به جای حکمرانی در مناطق مشخص، به جلساتی برای طرح و تطبیق مبادلات در زمینه مسایل مهم در سوریه و عراق تبدیل شده است.
اما در خارج از عراق و سوریه، در اردن و لبنان نیز، سه دولت ایران، ترکیه و روسیه به اجرای مبادلات متوسل شده اند، با این تفاوت که بازی مبادلات در این دو کشور پیچیده تر است. جایی که به نظر می رسد ترکیه و روسیه از حاشیه بیشتری برای مانور دادن برخوردارند، به این دلیل که با اسراییل رابطه دیپلماتیک دارند.
