هر سال بخش هایی از جهان با سیل هایی فاجعه بار و ویرانگر رو به رو می شوند. شناخته شده ترین قربانی ها مناطق ساحلی هستند، اما گاهی حتی نزدیکی به یک رودخانه و دریاچه نیز می تواند خطر آفرین باشد.در واقع، سیل می تواند هر جا که باران می آید اتفاق بیفتد.
به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب، با گسترش شهرها، سیلاب ها بیشتر می شوند، زیرا زیرساخت های شهری نمی تواند نیازهای زهکشی آب در زمین هایی را که هموار شده است،پاسخگو باشد. حتی مناطق بسیار توسعه یافته ایالات متحده مانند هوستون و تگزاس نیز با مشکل کنترل آب مواجهند. شاید بر همین اساس است که گاهی طوفان هایی مثل کاترینا خساراتی باورنکردنی ایجاد می کنندو بالا آمدن سطح دریا، خیابان ها، ساختمان ها و تونل های مترو در شهرهای ساحلی مانند منهتن را به خطر می اندازد. علاوه بر این، سدهای قدیمی نیز مستعد خطراتی هستند. با همه این ها هنوز امید وجود دارد.
در کشورهایی مثل ژاپن، انگلستان و هلند مهندسان شهرسازی از تکنولوژی های امیدوار کننده ای برای کنترل سیل ها استفاده کرده اند.این موضوع کمک کرده این کشورها در امنیت قابل قبولی قرار گیرند. در ادامه نگاهی خواهیم داشت به فعالیت های برخی از این کشورها:
سد تایمز در انگلستان
در انگلستان، مهندسان سدسازی موانعی نوین و متحرک برای جلوگیری از سیل در امتداد رودخانه تایمز طراحی کرده اند. این سد متحرک از فولاد توخالی ساخته شده و ، دروازه های آب آن نیز معمولا به سمت چپ باز می شود تا کشتی ها بتوانند عبور کنند. سپس، در صورت نیاز، دروازه های آب متوقف می شود تا آب را از طریق جریان آب رودخانه کنترل کرده و سطح امنیت رودخانه تایمز را حفظ کنند.
این سد از پوسته های براق و فولادی هیدرولیک ساخته شده است که بازوهای سد و دروازه غول پیکر را باز و بسته می کند. بنابراین در یک موقعیت "کم آبی" اجازه می دهد آب در زیر سد جریان یابد. دروازه های اولیه سد تامز بین سالهای 1974 تا 1984 ساخته شد. برای جلوگیری از سیل تا کنون بیش از 100 بار بسته شده است.
واترگیت در ژاپن
ژاپن یک جزیره است و این یعنی اطرافش را آب فرا گرفته است و البته بر همین اساس است که سابقه ای طولانی در سیل دارد. مناطق ساحلی و در امتداد رودخانه های ژاپن همواره در معرض خطر هستند. برای محافظت از این مناطق، مهندسین ژاپنی سیستم پیچیده ای از کانال ها و قفل های دروازه ورودی را توسعه داده اند.
پس از سیل فاجعه بار در سال 1910، ژاپن شروع به کشف راه هایی برای حفاظت از مناطق پایین دست در بخش کیتو توکیو کرد. نقاشی Iwabuchi Floodgate، یا اکاشی مون که از سال 1924 در دست است نشان می دهد که مهمار مشهور ژاپنی آکیرا آیاما از همان زمان به دنبال راهی برای حل مشکل بوده است. معماری اولیه دروازه های سرخ ضد سیل در ژاپن در سال 1982 آغاز شد.
موتورهای "آبی-راننده" خودکار در این سد در برابر سیل احتمالی مقاومت می کند. درواقع فشار آب نیرویی ایجاد می کند که گیت ها را در صورت نیاز باز و بسته می کند. نکته شگفت انگیز در مورد این سد این است که موتورهای هیدرولیک برای اجرا نیازی به برق ندارند، بنابراین اگر سیل و طوفان برق را قطع کنند باز هم فعالیت سدها مختل نمی شود.
توربین های بادی هلند
هلند در مواجهه با سیل و دریا همیشه قوی عمل کرده است جالب است بدانید حدود 60 درصد زمین های هلند زیر سطح دریا است و در نتیجه کنترل سیلاب ها بسیار دشوار است. بین سالهای 1950 تا 1997، هلندی ها یک شبکه پیچیده از سدها، اسلایدها، قفل ها، دیوارها و موانع را برای متلاشی کردن جریان طوفان طراحی کردند.
یکی از چشمگیرترین پروژه های هلندی ها سد "Oosterschelde" است که به جای ساختن یک سد معمولی، سدی است با دروازه های متحرک.
آبراهه هوشمند هلند
هلندی ها آبراهه ای با توربین های بادی و دروازه های سفید دارند که در سال 1997، برای مقابله با طوفان طراحی شده است. هنگامی که سطح آب افزایش می یابد، دیوارهای کامپیوتری به یکدیگر نزدیک شده و آب مخازن را به شکلی تغییر می دهد که وزن آب دیواره ها را به طور قابل توجهی کاهش می دهد و از عبور آب جلوگیری می کند.
حوضچه های متحرک هلند
حوضچه های متحرک در سال 1960 تکمیل شده است. یکی از سه حوضچه متحرک یا سدها در امتداد رود راین در هلند قرار دارد. است. دو دروازه انحصاری عظیم برای کنترل آب و تولید قدرت در رودخانه لک در نزدیکی روستای Hagestein دارد. 54 متر دراز کشیده، دروازه های این حوضچه ها متناسب با سطح آب تغییر وضعیت می دهند و حجم آب را کم و زیاد می کنند.
موانع آبی در ونیز
دو مانع آبی مشهور ونیز اولین بار در سال 2013 رونمایی شدند. هدف از این دروازه ها محافظت از ونیز برابر جزر و مد و سیل است. ونیز، ایتالیا یک محیط آبی شناخته شده است. گرم شدن کره زمین از دهه 1980، مقامات ونیز را به این فکر انداخت که به فکر تغییرات اقلیمی باشند.
هم اکنون موانع آبی ونیز دارای مجموعه ای از 78 مانع است که می تواند به طور مستقل وضعیت آب را کنترل کند. ماژول الکترومکانیکی آزمایشی ونیز در سال 2003 استفاده شد.
