لورنزو باگنولی در آتلانتیک نوشت: ملاقات سالانه اعضای اتحادیه شبیه به یک رویداد عادی به نظر می رسد : اعضای حزب راست افراطی ایتالیا در شهر کوچکی با نام پونتیدا در شمال میلان گرد هم می آیند و مشغول خوردن کباب، نوشیدن آبجو و آواز خوانی می شوند. این مراسم بیشتر شبیه یک فستیوال به نظر میرسد. سیاست مداران و مقامات ارشد اتحادیه با تمام فعالان و خبرنگاران گفت و گو می کنند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: اعضای اتحادیه حتی این جشن سالانه را کریسمس دوم خود توصیف کرده اند. در طول مراسم اعضا به ترتیب جایگاه خود سخنرانی می کنند. اما همیشه نطق آخر توسط یک نفر ارائه می شود : متئو سالوینی که از سال 2013 رهبر حزب بوده است. آقای سالوینی در سخنرانی خود از یکی از اعضای مهم حزب با نام لوکا توکالینی تقدیر کرد.
لوکا توکالینی 29 ساله برای بیش از یک سال در پارلمان ایتالیا حضور داشته است. اما او از دوران نوجوانی در ملاقات های حزب راست افراطی کشور حضور پیدا می کرد. آقای توکالینی در آن دوران اهداف کوچک تری برای زندگی خود داشت. او قصد داشت که به عنوان یک صندوقدار در رستوران کوچک شهر خود در کنار دوستان آشپزش کار کند. او زمانی با اتحادیه آشنا شد که یکی از آگهی های آن ها را در خیابان مشاهده کرد. در آخرین کنفرانس اتحادیه متئو سالوینی تصمیم گرفت که آقای توکالینی را به عنوان مسئول هماهنگ کننده برای دپارتمان جوانان حزب انتخاب کند.
بدین ترتیب آقای توکالینی وظایفی همچون سازمان دهی و مدیریت کمپین های تبلیغاتی حزب را برعهده خواهد داشت. اما رابطه بین سالوینی و توکالینی یک جلوه نمادین قوی نیز دارد : در صورتی که متئو سالوینی، وزیر داخلی و معاون سابق نخست وزیر ایتالیا رهبر جریان های راست گرای افراطی در اروپا است، باید آقای توکالینی را به عنوان آینده این جنبش در نظر بگیریم.
توکالینی و دیگر افراد شبیه او نماینده گروهی از فعالان جوان در ایتالیا و سرتاسر اروپا هستند که جنبش های خود را راست افراطی یا حتی ملی گرا توصیف نمی کنند. در عوض، آن ها خود را به عنوان هواداران ایده «هویت گرایی» معرفی می کنند، یعنی کسانی که به دنبال حفظ کردن هویت های دیرینه سرزمین مادری خود هستند. آن ها از ترویج ارزش های مسیحی برای مقابله با اسلامی سازی اروپا استفاده می کنند. آن ها معتقد به ازدواج جنس های مخالف و رسوم های سنتی جامعه خود هستند. این جنبش های هویت گرا در کشورهای مختلف اروپا از جمله فرانسه، یونان و منطقه اسکاندیناوی در حال فعالیت هستند.
اما این جنبش شاید در هیچ جا به اندازه ایتالیا ریشه ندوانده باشد. آقای توکالینی وفاداری خود به حزب را اینگونه توصیف می کند : «من در داخل اتحادیه متولد شدم و در داخل اتحادیه خواهم مرد».
البته هویت گرایی به عنوان مفهوم جدیدی مسحوب نمی شود، اما این برچسب ایدئولوژیک کمتر در گفت و گوهای روزمره مورد استفاده قرار می گیرد و تعریف آن در مقایسه با مفاهیمی همچون ملی گرایی و پوپولیسم کمتر شفاف است. کاتلین پارکر، خبرنگار روزنامه واشنگتن پست اخیرا در مقاله ای در مورد هواداران این ایده می نویسد : «هویت گرایی دربرگیرنده مجموعه ای از سیاست مداران و جنبش ها است که به دنبال نمایندگی بخش به حاشیه کشیده ای از جوامع خود هستند». شعارهایی همچون «اول آمریکا»، «اول ایتالیا» و «اول منطقه بومی من» در واقع از این جنبش برگرفته شده اند.
بنیاد فکری جنبش هویت گرایی بر اساس نظریه «جایگزینی بزرگ » ریناد کاموس، فیلسوف فرانسوی پایه گذاری شده است. این نظریه توطئه ادعا می کند که اروپایی هایی سفید پوست در کشورهای بومی خود در حال جایگزین شدن توسط اتباع خارجی بی ریشه هستند. هواداران ایدئولوژی هویت گرایی معتقدند که کشورهای اروپایی باید به دنبال حفظ کردن رسوم و هویت تاریخی خود باشند.
در طول سال های اخیر شاهد افزایش محبوبیت حزب راست گرای افراطی ایتالیا بوده ایم و حتی در تعدادی از نظرسنجی ها به عنوان محبوب ترین حزب ایتالیا انتخاب شده است. این حزب با تغییر استراتژی پیام رسانی خود و انتخاب یک رهبر قوی توانست تعداد بیشتری از جوانان را به سمت خود جذب کند. ایتالیا از زمان سقوط سیلویو برلوسکونی دارای یک حزب راست میانه رو نبوده است. این خلاء فرصت ایده آلی برای ظهور حزب راست گرای جدید در این کشور فراهم کرد.
در آخرین انتخابات محلی ایتالیا در ماه اکتبر ائتلافی به رهبری حزب راست گرای جدید توانستند 57 درصد آرا در منطقه مرکزی اومبریا را کسب کند. این منطقه در طول چند دهه گذشته همیشه دارای یک حاکم چپ گرا بوده است. حزب در کمپین پیام رسانی خود تلاش کرد ارزش های سنتی را ترویج دهد و از اتحادیه اروپا انتقاد کند.
شاید در حال حاضر بتوان موفقیت حزب را صرفا به رهبری سالوینی نسبت داد. حزب پیش از او جایگاه مهمی در صحنه سیاسی کشور نداشت و به نظر می رسد که آقای سالوینی در آینده نزدیک همچنان مسئولیت هدایت حزب را بر عهده خواهد داشت. این موضوع برای مجموعه ای از رهبران جنبش های مشابه در کشورهای دیگر از جمله جاراسلاو کاژینسکی در لهستان و جائیر بولسانارو در برزیل نیز صحیح است.
اما هم زمان با آنکه حزب پیام های هویت گرایانه را برای جلب حمایت اکثریت مردم کشور اتخاذ می کند، بقای جنبش وابسته به جوانانی همون توکالینی خواهد بود. ملاقات اخیر در شهر پونتیدا نشان داد که او می توان جانشین قابل اطمینانی باشد.
توکالینی از دوران کودکی با مسائل سیاسی آشنایی پیدا کرد. پدربزرگ او برای مدتی بعد از جنگ جهانی دوم شهردار باسیگلیو بود. اما او در مصاحبه با ما اعتراف کرد که سالوینی بیشتر الهام بخش ورود او به سیاست بوده است. او گفت که حزب راست گرای جدید را خانه دوم خود میداند. سالوینی گفت که چپ گراها شبیه کمونیست ها صحبت می کنند، اما در زمینه سیاست های اقتصادی و حقوق کارگری بیشتر شبیه راست گراها عمل می کنند. رهبر حزب نیز در گذشته چندین بار همین دیدگاه را بیان کرده است.
البته آقای سالوینی در شرایط کنونی ستاره بی چون و چرای حزب و شناخته شده ترین سیاستمدار در ایتالیا است. این موضوع به طور آشکار در مراسم پونتیدا نمایان بود. مخاطبان مراسم در طول سخنرانی با او همچون یک ستاره موسیقی راک برخورد می کردند. انتقادات او علیه رهبران اروپایی از جمله امانوئل ماکرون و آنجلا مرکل باعث تهییج اعضای جوان حزب میشد. او همچنین به سیاست مداران حامی مهاجرت حمله کرد.
اما آقای توکالینی نیز استعداد خود را به خوبی نشان داد. هم زمان با آنکه او به عنوان مسئول جدید دپارتمان جوانان حزب شروع به سخنرانی کرد، جمعیت فریاد زدند : «لوکا یکی از ماست !»
