فوزي بن يونس بن حديد در رای الیوم نوشت: تحرکات قدرتمند طالبان واشنگتن را مجبور به نشستن پای میز مذاکره با آن کرد. پس از سرنگونی هواپیمای آمریکایی در افغانستان و کشته شدن سرنشینان آن، معادله به نفع طالبان تغییر کرد و این جنبش توانست نقاط قدرت جدید خود را به آمریکا نشان دهد. در ادامه، آمریکا برای سیطره بر اوضاع، به مذاکره با طالبان روی آورد؛ اما این مذاکره در چه زمینه ای است؟ آیا به خلع سلاح طالبان در مقابل افزایش نفوذ آن مربوط می شود یا به امضای توافق عدم تجاوز بین آمریکا و طالبان؟
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: نشستن ایالات متحده در کنار طالبان پای میز مذاکره، تنها برای تحقق اهداف داخلی یا خارجی آمریکاست؛ در داخل افغانستان، آمریکا به دنبال کاستن از حملات رعب آور این جنبش علیه نیروهای آمریکایی و جلوگیری از وارد آمدن خسارت های سنگین است و در ادامه، ایالات متحده در صدد تحقق اهداف استراتژیک خود از جمله بهره بردن از ثروتهای عظیم افغانستان است؛ که در همین راستا، تلاش می کند اینگونه وانمود کند که قصد دارد افغانستان را آباد کند.
اما در خارج، آمریکا می خواهد خود را بعنوان یک کشور طرفدار صلح نشان دهد؛ حال انکه در واقعیت، ایالات متحده در باتلاقی در افغانستان گرفتار شده است که خروج از ان برایش دشوار است و تلاش می کند به جهان ثابت کند که خواهان ادامه جنگ نیست.
به نظر می رسد آمریکا برای نشستن پای میز مذاکره، جز زبان زور، چیزی نمی شناسد؛ همانطور که اگر قدرتنمایی طالبان نبود، مذاکره ای صورت نمی گرفت.
این سناریوی مذاکره در تعامل با ایران، تا کنون تا اندازه ای با مخالفت آمریکا مواجه شده است و چه بسا پس از حمله ایران به عین الاسد، آرام آرام امریکا مجبور به ارائه درخواست مذاکره با ایران شود؛ بویژه پس از آنکه قدرت ایران در دفاع از خود مشخص شده و آمریکا را بر آن داشت تا در محاسبات خود در تعامل با ایران تجدید نظر کند.
علاوه بر اینکه آمریکا در ایجاد شکاف در دیوار ایرانی دشواری زیادی در برابر خود می بیند؛ در حالی که طالبان را روزنه ای برای رسیدن به خواسته های خود در افغانستان یافته است.
| 
