نیویورک تایمز در انتقاد از وضعیت دورکاری کرونایی: اینترنت ما برای ویروس کرونا آماده نیست / بسیاری از افراد مجبور به دورکاری و یادگیری از خانه هستند / پهنای باند مناطق مسکونی ممکن است قادر به ادامه کار نباشند

جوزفین ولف استادیار دانشگاه تافتز در مقاله‌ای برای نیویورک تایمز نوشت: «صبح که دانشگاه من اعلام کرد که کلاس‌ها به دلیل وجود ویروس کرونا به صورت آنلاین منتقل می‌شوند، برق محوطه دانشگاه برای ساعاتی قطع شد. قطع برق (هرچند موقتی) یاداور این مسئله بود که ما چقدر به زیرساخت‌های برقی و آنلاین خود وابسته هستیم؛ زیرا هرچه بیشتر به یادگیری و کار از راه دور نیاز داریم.»

به گزارش سرویس خواندنی‌های «انتخاب»، دکتر ولف در ادامه می‌نویسد: «درست همانطور که به نظر می‌رسد سیستم بهداشت عمومی ما قادر به مقابله با گسترش ویروس کرونا نیست، پهنای باند مناطق مسکونی ما، سیستم عامل‌های کنفرانس ویدیویی و وی پی ان‌ها در معرض فشار‌های بی سابقه‌ای هستند. این فشار نه تنها برای عملکرد شبکه‌های پهنای باند ما بلکه برای دسترسی دانش آموزان به آموزش و امنیت داده‌ها و شبکه‌های شرکت‌ها عواقب جدی خواهد داشت.
بسیاری از سازمان‌ها و افراد از جمله خود من، روی ابزار کنفرانس ویدیویی برای جایگزین کردن تعاملات حضوری حساب می‌کنند. شرکت‌هایی که نگران اطلاعات مربوط به مشاغل اختصاصی هستند نیز برای محافظت از فعالیت‌های کاری از راه دور کارکنان خود، به شبکه‌های خصوصی مجازی متکی خواهند بود، به این معنی که سرور‌های وی پی ان افزایش قابل توجهی در ترافیک خواهند داشت و همه ما که در عرصه آموزش از راه دور فعالیت می‌کنیم، مجبوریم برای دسترسی به این ابزار‌ها و خدمات، به شبکه‌های پهنای  باند مسکونی اعتماد کنیم.
ایالات متحده نسبت به سایر کشور‌ها در این زمینه بسیار بهتر عمل می‌کند. در سال ۲۰۱۱، کمیسیون ارتباطات فدرال شروع به جمع آوری داده‌های گسترده در مورد عملکرد شبکه‌های پهنای باند کرد و دریافت که بیشتر ارائه دهندگان خدمات معمولاً سرعت تبلیغاتی (همان سرعتی که در تبلیغات مطرح می‌کنند) را در اختیار مشتریان قرار می‌دهند. مطمئناً، بیشتر ارائه دهندگان خدمات که بررسی شده اند، از ساعت ۷ بعد از ظهر. تا ساعت ۱۱ بعد از ظهر (وقتی که ترافیک آنلاین به طور معمول به بیشترین حجم خود در مناطق مسکونی افزایش می‌یابد) افت شدید عملکرد در ساعات اوج را نمی‌بینید.
اما این نتایج اثرات اتکا به شبکه‌های بی‌سیم (داده‌های مذکور مستقیماً از اتصالات سیمی، مسکونی  به شکل فیزیکی جمع آوری می‌شود) یا هدایت ترافیک از طریق وی پی ان‌ ای شرکتی را در نظر نمی‌گیرند و ما هنوز نمی‌دانیم که میزان ترافیک اینترنت ایجاد شده توسط هر کسی که از خانه کار می‌کند، با ترافیکی که معمولاً در طول شب وقتی مردم در خانه در حال تماشای شبکه‌های اجتماعی هستند چه تفاوت‌هایی دارد.
مشکلات عملکرد ممکن است در مناطق روستایی بدتر باشد، جایی که سرویس اینترنت نسبت به شهر‌های بزرگ از اعتبار کمتری برخوردار است. تقریباً سه میلیون کودک در ایالات متحده به اینترنت دسترسی ندارند، این به این معناست که مدارس در مناطق فقیرنشین و روستایی ممکن است با موانع بسیار بیشتری در تلاش برای یادگیری از راه دور به دانش آموزان نسبت به کودکان در مناطق شهری یا مرفه‌تر رو به رو  باشند.
برای مسئولان دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها (مانند خود من) که در حال برنامه‌ریزی برای ارائه آموزش از راه دور به هزاران دانشجو در سراسر کشور و جهان هستند، مسئله فقط این نخواهد بود که چقدر سرویس اینترنتی قابل اطمینان در اطراف دانشگاه وجود دارد، بلکه وضیت اینترنت دانشجویان نیز مهم است و موضوع اهمیت دسترسی به پهنای باند مناسب برای شرکت در کلاس‌های آنلاین به سراسر جهان قابل تعمیم است.
علاوه بر این نگرانی‌های مربوط به عملکرد، موضوعات امنیتی آنلاین و جدیدی وجود دارد، از جمله برنامه‌های «فیشینگ» که اطلاعات را می‌دزدند. در بسیاری از موارد این عملیات در قالب یک پیام یا یک ایمیل انجام می‌شود که ظاهرا  از سوی سازمان بهداشت جهانی یا مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها هستند اما پیوست‌های مخربی دارند که اطلاعات کاربران را سرقت می‌کنند.
به طور کلی، افزایش دورکاری ممکن است فرصت‌های جدیدی را برای نفوذ هکر‌ها در شبکه‌های شرکت‌ها ایجاد کند، به خصوص از آنجا که تعداد فزاینده اتصالات از راه دور باعث می‌شود که شرکت‌ها در تشخیص زمان وقوع هجوم با مشکلاتی مواجه شوند. سازمان‌هایی که به طور معمول فرایند‌های دورکاری ندارند، ممکن است برای تطبیق خود با شرایط جدید عجله کرده و اقدامات احتیاطی امنیتی مهم برای محافظت از محرمانه بودن تعامل از راه دور را رعایت نکنند.
متأسفانه، بهبود کیفیت و در دسترس بودن پهنای باند کاری نیست که بتوان یک شبه انجام داد. در دراز مدت، برای این دورکاری یک واکنش اضطراری مناسب برای شرایطی از این قبیل باشد، ما نیاز به سرمایه‌گذاری بیشتری در پهنای باند مسکونی داریم.

در کوتاه مدت، ما باید دوباره به این فکر کنیم که چگونه می‌توان از فناوری به بهترین وجه برای حمایت از دورکاری و آموزش استفاده کرد. این می‌تواند به معنای تکیه کمتر به پتانسیل فناوری‌های کنفرانس ویدئویی برای برقراری مجدد کلاس‌ها و جلسات حضوری باشد و در عوض به تقویت فناوری‌های کمتر وابسته به پهنای باند مانند، ارسال ایمیل و سخنرانی‌های ضبط شده  متکی باشد که می‌توانند به صورت مؤثرتری استفاده شوند. آینده دورکاری ممکن است بسیار بیشتر از آن چه امروز تصور می‌شود به فناوری‌های ساده وابسته شود.