غلامرضا بنی اسدی: این شاید اولین بار نباشد که شهادت امام کاظم(ع) با نوروز، قرین می شود. گردش سال برمبنای قمری و تفاوت آن با سال شمسی چنین تقارن هایی را ناگزیر می کند اما به قرن ها، این اولین باری است که روز شهادت آن امام بزرگوار را در حرم فرزند ارجمندش حضرت رضا(ع) نمی توانیم به سوگ بنشینیم و این دل را به داغی مضاعف دچار می کند اما درکِ درستِ شرایط و فهمِ دقیق ضوابط که برای حفظ سلامت و جان مردمان تدبیر شده است نیز خود درسی است که از امام کاظم(ع) می توان و باید آموخت که ایمان را و تشییع را تنظیم رفتار و روابط خود به هندسه زیست امامت معنا کرده اند نه در احساس نشستن و به هیجان برخاستن و "به نامِ دین سرِ دین را بریدن" و به نام حرمتِ حرم، حرمت شکستن و در شکستن و زبان به ناسزا گشودن. کسی که می خواهد به حرم برود باید حداقل های معرفت را آموخته باشد نه این که ناموخته ادب، بخواهد به آداب زیارت، برسد. این نشسدنی است. کسی که زبان به فحش می گشاید را جایی برای دعا خوانی نمی ماند پیش از این که به آب توبه بشوید زبان را و دل را و حق الناسی که بر ذمه او استوار شده را با شیوه ای مرضیه زمین بگذارد. باری منطقِ کاظمی، فهم است و عقلانیت است و رسیدن به معرفت. این کلام حضرت ایشان است که؛ . تَفَقَّهوا فی دینِ الله فإنَّ الفقه مفتاحُ البَصیرة، وتَمامُ العِبادة و السّببُ إلی المنازل الرفیعة و الرُّتبِ الجَلیلة فی الدین و الدنیا، و فَضلُ الفَقیه علی العابد کَفَضلِ الشمسِ علی الکواکب و مَن لَم یَتَفَقَّه فی دینهِ لَم یَرضَ اللهُ لهُ عملاً بدین معنای راهنما و راه گشا که؛ در دین خدا، دنبال فهم عمیق باشید؛ زیرا فهم عمیق در دین، کلید بصیرت و کمال عبادت و سبب تحصیل مقام‌های والا و مراتب شکوهمند در امور دین ودنیاست؛ و برتری فقیه بر عابد، مانند آفتاب است بر کواکب، و کسی که در دینش فهم ِعمیق نجوید، خداوند هیچ عملی را از او نپسندد. (تحف العقول ص. ۴۱۰،) حال با این نگاه بازبخوانیم آنچه در مشهد و قم اتفاق افتاد. در خانه فرزندان امام موسی بن جعفر و آن رفت و آن گفتند که قلم از بیان آن پرهیز می کند. رفتاری که با شاخص های بیان شده در این حدیث موسوی فرسنگ ها فاصله دارد. امام بر فهم عمیق، بصیرت، تاکیر می فرمایند و کیست که در هنگامه ای چنین که مومنان و پیروان امامت در معرض خطری مرگبار هستند، اندک فهمی داشته باشد و باز به رفتاری چنان دست یازد؟ آیا از همنشینی و همراهی آنانی که حداقل های دین داری را نمی دانند نباید پرهیز کرد و پرهیز داد؟ این سخنِ روشنی بخشِ خود امام کاظم(ع) است که؛. إیّاکَ و مُخَالِطَهُ النّاس و الإنس بِهِم إلا أن تَجِدَ مِنهُم عَاقِلاً و مَأمُوناً فَآنَسَ بِه و أهرَبَ مِن سایِرهِم کَهَربُکَ مِن السِّباعِ الضّارِیه. یعنی؛ بپرهیز از معاشرت با مردم و انس با آنان، مگر این که خردمند و امانت داری در میان آن‌ها بیایی که (در این صورت) با او انس گیر و از دیگران بگریز، به مانند گریز تو از درنده‌های شکاری (تحف‌العقول، ص ۴۲۰،) حق همین است و راه نیز همین که با درک درست شرایط باید از آنان که درب می شکنند از حرم و حرمت نگه نمی دارند برای نظام و سلامت مردم و درک نمی کنند ضرورت ها را، فرسنگ در فرسنگ دوری کرد که دوری از اینان، فاصله گرفتن با آتش است. باری، اولین بار است که باید روز شهادت پدر را پشت درهای بسته حرم پسر، تجربه کنیم اما دل همه ما حرم حضرت ارباب است و در خویش به سوگ می نشینیم و به معرفت برمی خیزیم که قاعده ولایت و ایمان حرکت برصراط عقلانیت است. پس به حوالی حرم نمی رویم در خانه می مانیم و قطعا متولیان حفظ نظم و حرمت بانان حرم هم اجازه تکرار تعدی را به متجاسران نخواهند داد که چشم این فتنه عقلانیت سوز به نام دین را همین اول باید با اقتدار در آورد. ان شاالله
