ای تامی کیم، خبرنگار نیویورک تایمز در مقاله‌ای با محوریت شیوع کرونا در کره جنوبی و روش‌های مهار آن به گفتگو با دکتر مین پوک کی پرداخته است.
به گزارش سرویس خواندنی‌های «انتخاب»، در بخش مقدمه این مقاله می‌خوانیم: با نزدیک شدن به اولین هفته پیاده سازی طرح فاصله گذاری اجتماعی در آمریکا، من با دکتر مین پوک کی تماس گرفتم که پاسخ دولت کره جنوبی به کرونا را بررسی کنم. وی رهبر ستاد مبارزه با کرونا در دائگو، شهری در کره جنوبی بود. اگرچه مین معمولاً به عنوان متخصص پوست فعالیت می‌کند اما وی شش هفته گذشته را به عنوان یک کارمند داوطلب خدمت کرده است و فرماندهی یک استراتژی تهاجمی در زمینه بهداشت عمومی منطقه را به عهده دارد. عملکرد وی اکنون به عنوان یک الگوی ملی برای کند کردن انتقال کرونا شناخته می‌شود. روز سه‌شنبه، رئیس جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ با همتای خود در کره‌جنوبی، مون جائه این، تماس گرفت تا درخواست تجهیزات پزشکی و پشتیبانی کند.
در ادامه این مقاله می‌خوانیم: مین وضعیت آمریکا را دنبال کرده، یعنی در کشوری که دختر او در یکی از دانشگاههای آن تحصیل می‌کند اما مین از آنچه که به او گفتم شگفت زده شد، به ویژه در مورد کمبود آزمایش‌های تشخیصی و تخت‌خواب بیمارستانی ابراز نگرانی کرد. ما به زبان کره‌ای صحبت کردیم و من مصاحبه را ویرایش و ساده کردم و در قالب یک مقاله یک طرفه از سوی وی منتشر کردم.
دکتر مین به من گفت: در پایان ماه ژانویه، من به شهردار دائگو هشدار دادم که یک بیماری عالم‌گیر در راه است. من با بیمارستان‌های چین صحبت کرده ام و از پزشکان اطلاعات دریافت کرده ام. طی چند هفته، ۱۱ مورد داشتیم که بیشتر آن‌ها عضو یک فرقه مذهبی مسیحی بودند. فکر من این بود: «این بیماری واقعا می‌تواند خیلی سریع گسترش یابد. ما باید جلوی این کار را بگیریم»
وقتی در ارتش بودم، شبیه سازی‌های جنگی زیادی را تمرین می‌کردم؛ بنابراین من بلافاصله با بیمارستان‌های نظامی محلی تماس گرفتم و گفتم "آماده شوید". در دائگو بیش از ۱۰ هزار عضو شینچانجی (فرقه مذهبی) داشتیم. هنگامی که ما افرادی که علامت داشتند را آزمایش کردیم، ۸۷.۵ درصد آزمایش کرونای آن‌ها مثبت بود. وقتی نمونه‌ای از افرادی را که علامت نداشتند آزمایش کردیم، ۷۴.۴ درصد آزمایش‌های آنان مثبت بود؛ بنابراین ما مجبور شدیم این گروه را قرنطینه کنیم، و این کار را کردیم. ما این را "مانور الهی" می‌نامیم. اگر ما از همان ابتدا این کار را نکرده بودیم، اکنون در شرایط فعلی ایالات متحده آمریکا بودیم. شرایطی که البته ایتالیا نیز با آن درگیر است.
وقتی در دائگو ۵ هزار مورد تأیید کردیم، فهمیدیم که سئول ۳۰ هزار مورد تایید شده کرونا ثبت کرده است. این یک فاجعه مطلق است. شهردار دائگو، به من اعتماد کرد و واقعا حرف من را شنید. با صداقت به شما می‌گویم که رئیس جمهور کره این کار را نکرد. پزشکانی که به رئیس جمهور مشاوره می‌دهند، برعکس نظر بسیاری از متخصصان ما عمل کردند. اشتباه اصلی آن‌ها این بود که مدام به رئیس جمهور می‌گفتند که همه چیز خوب است و مشکلی پیش نمی‌آید.
در ابتدا، ما به طرز ناامید کننده‌ای کمبود منابع داشتیم اما به سرعت واکنش نشان دادیم و به شرایط پاسخ دادیم. ما روی تجهیزات ماسک، دستگاه تنفسی و ماشین‌های فشار منفی متمرکز شده‌ایم. از آنجا که این یک بیماری عفونی است، باید هوا را از داخل یک اتاق بیمارستانی به سمت خارج منتقل کنید. ما فقط در دائگو ۳۰ تخت بیمارستان با فشار منفی داشتیم و برخی از آن‌ها در حال استفاده بودند اما با هماهنگی دولت و ارتش صد‌ها مورد دیگر را تضمین کردیم.
ما برای راه اندازی ۵ هزار و ۵۰۰ تخت بیمارستانی از خوابگاه‌ها و امکانات مشابه استفاده کردیم. ما به تعداد زیادی پرسنل پزشکی متناسب با تخت‌های بیمارستانی نیاز داشتیم. این نیاز را از طریق داوطلبان برآورده کردیم. من مدیر یک کلینیک هستم، اما یک ماه مرخصی بدون حقوق گرفتم تا به اینجا بیایم و کار کنم.
آزمایش محرکه‌ای در ایالات متحده در حال تکرار است. یک استاد در اینچئون این ایده را ارائه داده بود (آزمایش خودکار از طریق دستگاه‌های هوشمند)، اما هرگز آن را آزمایش نکرد. در ۲۱ فوریه، یکی از همکارانم با من تماس گرفت و گفت: «آزمایش رسمی خیلی طولانی است. چه می‌شود اگر راهی جدید را امتحان کنیم؟» من گفتم: «خوب، چرا فردا به جلسه ما نمی‌آیید؟» آن‌ها روز بعد به ما اطلاع دادند و در ۲۳ فوریه اولین سیستم آزمایش سریع از طریق دستگاه‌های خودکار را امتحان کردیم.
ایالات متحده خیلی دیر به فکر این روش افتاد و رئیس جمهور و مقاماتی که روی آن کار می‌کنند فکر می‌کنند دیر نشده. این هم پیامد‌های ملی و هم پیامد‌های جهانی دارد. اکنون تنها پاک شدن کره از کرونا کافی نیست. در ایالات متحده، ترامپ در مورد مراقبت از کشور خود صحبت می‌کند، اما تمام جهان باید به صورت هماهنگ عمل کنند.
نکته اصلی برای پایین نگه داشتن میزان مرگ و میر، تفکیک سریع بین اشکال خفیف و شدید ویروس است. کسانی که جوان هستند یا بیماری زمینه‌ای ندارند باید از کسانی که سن بالا و یا بیماری زمینه‌ای دارند جدا شوند و این گروه آخر نیز باید مورد آزمایش قرار گرفته و از طریق سی تی اسکن بررسی شوند. یک دسته از جوانان، در دهه ۴۰ یا جوان‌تر نیز وجود دارند که بدون علامت هستند، اما حس بویایی یا چشایی خود را از دست می‌دهند. با تمام این اوصاف، ترامپ به دلیل اعتماد به نفس خود در مورد آزمایش صحبت کرده و همانطور که ما دانشمندان می‌دانیم، او از غرورش انگیزه می‌گیرد اما همه پزشکان آمریکا نیز می‌دانند که این نوع آزمایش ها مناسب است.
چگونه امکانات موجود در ایالات متحده می‌تواند همه بیماران آلوده را اداره کند؟ آن‌ها در این امر موفق نخواهند بود و به احتمال زیاد آمریکا نیز به سرنوشتی همانند ایتالیا دچار خواهد شد. کره جنوبی نیز می‌توانست مانند ایتالیا شود اما ما اوضاع را خیلی سریع ارزیابی کردیم. اکنون مساله این است که آمریکا باید چه اقداماتی انجام دهد؟ در حال حاضر، فاصله اجتماعی باید به طور جامع ایجاد شود و بیمارستان‌های صحرایی نیز ساخته شوند.
در سطحی دیگر، انگلستان داستان هشدار دهنده‌ای دارد. اولین پاسخ مقامات این کشور این بود که بگوید مردم مصونیت گله ای ایجاد می‌کنند، اگرچه این روند چند روز بعد تغییر کرد. من قبلاً نگران ظرفیت سیستم درمانی انگلیس بودم و این موضوع من را بسیار نگران کرد. ایمنی گله ای (مصونیت جمعی) فقط درصورتی که واکسن داشته باشید و ۸۵ تا ۹۰ درصد از مردم واکسن بزنند سود خواهد داشت اما در حال حاضر، در مواجهه با یک بیماری عفونی با چنین میزان مرگ و میر بالایی، روش مقاومت انگلستان در برابر این می‌تواند به ده‌ها هزار مرگ منجر شود. برای دولت انگلستان غیرقابل تصور بود که چنین مزخرفاتی را مطرح کند. ما در کره جنوبی فکر می‌کردیم: «آیا ذهن این افراد درست کار می‌کند؟!»
این ویروسی است که می‌تواند تکامل و عود پیداکند، بنابراین مهمترین مساله کاهش کرونا است. همچنین، این ویروس RNA است، به این معنی که تمایل به جهش دارد و متوقف کردن آن بسیار دشوار است. به همین دلیل است که من می‌گویم تلاش کره برای انجام یک کار خوب کافی نیست. واقعیت این است اگر کره جنوبی جلوی آن را بگیرد اما ژاپن این کار را نکند، یک مسافر آلوده می‌تواند از ژاپن وارد کره شود. این ویروس جهانی است. بنابراین، ما به همکاری جهانی احتیاج داریم و به نظر نمی‌رسد رهبران ارشد دولت هنوز این بینش را بدست آورده باشند.
