صبح لایحه استقلال را تمام کرده بعضی کارهای متفرقه کردم. میرزا حسین‌خان ناهار مهمان نویسنده منچسترگاردین بود. بعد از ناهار تصحیح اوراق چاپی کتاب سبز را کردیم. بعد بیرون رفته گردش کردم. مشاور [وزیر خارجه] و عبدالحسین‌خان و میرزا حسین‌خان شام این‌جا نبودند. من و مسیو پرنی [مستشار وزرات عدلیه] و انتظام‌الملک تنها بودیم، صحبت می‌کردیم. مسیو پرنی تصدیق می‌کرد که وجود ما در پاریس خیلی مفید بوده و شاید که اگر ما این‌جا نبودیم انگلیس‌ها رسما عنوان سرپرستی ایران را اختیار می‌کردند و عضویت مجمع ملل هم حاصل نمی‌شد.
از طهران همچنان خبری نیست نه در خصوص کارها حرفی می‌زنند، نه پول می فرستند. در باب معلمین هم تکلیف معین نمی‌کنند. معلوم است که کلیه مطالب را می‌خواهند به طفره و مسامحه بگذارند. اما مسیو پرنی معلمین مدرسه حقوق را تعیین کرده و به توسط وزارت خارجه فرانسه به طهران خبر داده است. در این خصوص هم خبری نمی‌رسد. امروز مشاور تلگرافی کرد در این باب تکلیف خواسته. گمان می‌کنم طهران معطل باشند و نمی‌دانند چه کنند. قبول کنند انگلیس‌ها بدشان می‌آید، نکنند فرانسه‌ها می‌رنجند.
منبع: یادداشت‌های روزانه محمدعلی فروغی، به کوشش محمدافشین وفایی و پژمان فیروزبخش، تهران: سخن، چاپ هفتم، ۱۳۹۸، ص ۱۳۴.
