سرویس تاریخ «انتخاب»: امروز در روزنامه طیمس [تایمز] مقاله‌ای دیده شد که در نمره دیروز نوشته و شرحی در باب ایران دلسوزی کرده و نسبت به هیات ما مهربانی کرده و گفته است که «ما خوب نمی‌کنیم که با ایران همراهی نمی‌کنیم.» در حقیقت آشتی‌کنان و دعوت هیات است به لندن. معلوم می‌شود وقایع افغانستان و کردستان و غیره و متانت و رفتار عاقلانه ما و رفتاری که با لرد کرزن کردیم و شاید قدری اقدامات مستر مور و چیزهایی که در روزنامه‌های دیگر نوشته شده و همچنین شاید دولت طهران به قدر کفایت جرأت نکرده باشد که با خیالات انگلیس‌ها همراهی کند و این جمله روی هم رفته اسباب این تغییر لحن شده باشد. در هر حال خیلی از این فقره خوش‌وقت شدیم. ممتازالسلطنه [سفیر ایران در فرانسه] هم نزدیک ظهر این‌جا آمد و خبردار شد. عقیده انتظام‌الملک این است که خوشش نیامد. احتمال کلی هم دارد که حق داشته باشد. در هر صورت فورا مشاور [وزیر خارجه] را واداشتیم تلگرافی در این خصوص به طهران کرد و کاغذی به علاءالسلطنه نوشت که من به همان حال و خیال سابق باقی هستم و اگر میل داشته باشند برای لندن آمدن هم حاضرم.
عصر با عبدالحسین خان به گردش به بوا دو بولن رفتیم و باگاتل را تماشا کردیم که باغ گل‌کاری و غیره و بهشت است. شام را زود خورده با میرزا حسین خان به کمدی فرانسه رفتیم. بازی Les Perses اشیل را که به فرانسه درآورده‌اند دیدیم. به عقیده من تعریفی ندارد و گذشته از این‌که خیلی اغراق و مبالغه دارد از حیث ترتیب قصه‌بندی هم تعریفی ندارد. [...].
منبع: یادداشت‌های روزانه محمدعلی فروغی، به کوشش محمدافشین وفایی و پژمان فیروزبخش، تهران: سخن، چاپ هفتم، ۱۳۹۸، ص ۳۷.
