پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سید مهدی فاطمی: سال‌های اول انقلاب جوانی در سینمای ایران جولان میداد به نام محسن مخملباف.
او و آثار اولیه اش شدیدا تحت تاثیر انقلاب بوده و فیلمساز جریان های موسوم به ارزشی تلقی می شد. این جوان فقیر جنوب شهری در راه حصول به جامعه متعالی از نگاه خودش چنان شور و آشتیاق و هوای مبارزه در سر داشت که حتی در سال‌های پیش از انقلاب به فعالیت چریکی و حمله به پادگان پرداخته ، زخمی و دستگیر و سپس زندانی نیز شده بود. یکی از اهالی هنر در خصوص مخملباف می‌گفت اگر شبی را بدون نماز شب خواندن صبح می کردیم از ما روی بر می گرداند!
مخملباف اما رفته رفته تغییر مسیر داد و گرایشهای مذهبی و سوژه های پیشین را کنار گذاشته و زمینه های تازه ای در فیلمسازی را پیش گرفت که این تغییر تفکر فاصله ای بعید بین او و مشوقین آثار اولیه اش انداخت تا جایی که در مراسم پایانی جشنواره فیلم فجر حاضر نشد جایزه اش را از شخص وزیر ارشاد وقت دریافت کند! او معتقد بود یک هنرمند نباید از یک سیاستمدار جایزه بگیرد حال آنکه خود او را همین سیاست هنرمند کرده بود.
مخملباف سال ۸۴ ایران را ترک کرد و مدتی در افغانستان و بعد در فرانسه ساکن شد. او در سال ۱۳۹۱ در اسراییل هم فیلم ساخت تا دگر دیسی عجیب خود در دنیای هنر و سیاست را به منتهای خود برساند.
بخش دوم این نوشتار اما به یکی کاملا شبیه به مخملباف اما در دنیای توپ گرد می پردازد؛ محمد مایلی کهن معروف به حاجی مایلی که همواره از او به عنوان مربی ارزشی یاد شده تعلق دارد.
مایلی کهن همچون مخملباف زمینه های انقلابی داشته و تا همین چند روز پیش از مربیان محبوب حکومت بوده است. او سابقه مدیر کلی در سازمان تربیت بدنی ، سرمربی گری تیم های ملی فوتبال ، فوتسال و امید و بسیاری از باشگاه های فوتبال ما را داشته است. او یک روزی در برنامه پربیننده و زنده تلویزیونی ورق بازی بازیکنان تیم امید در اردو را مورد نکوهش قرار داد ، یکبار در واکنش به فحاشی تماشاگران به داور به شدت گریست او حتی یکبار در حمایت از رفتگران لباس آنها را به تن کرده و به استادیوم رفت.
از حاشیه های دیگر او می توان به ابراز علاقه اش نسبت به داریوش اقبالی در برنامه نود اشاره کرد که به نوعی رد شدن از خطوط قرمز رسانه ملی بود.
حاجی در دعواهای زیادی با اهالی رسانه و فوتبال شرکت کرده و حتی به خاطر شکایت علی دایی چند روزی را در اوین به سر برده است .
مخملباف فوتبال همچون همتای سینمایی اش دست به قلم بوده و به نوعی می توان از او به عنوان پدر بیانیه نویسی در فوتبال ایران یاد کرد. اما از آنجا که در تمام این اتفاقات همواره از او به عنوان یک چهره خاص یاد شده و پای ثابت مراسم تجلیل ها و تکریم ها بوده است کسی به مواضع تند او خرده نمی گرفت. مشکلات بعضا فصلی و غالبا دائمی او با علی دایی ، امیر قلعه نویی ، کارلوس کیروش و ... هیچ یک باعث تخریب چهره این مربی سرخ زبان نشد وقتی علی دایی را آقا قلدره ، کیروش را دلال موزامبیکی ، فردوسی پور را کیزوشی پور و خبر ورزشی را کیروش ورزشی خواند یا امیر قلعه نویی را گروهبان قندلی خطاب کرد کمتر کسی به او خرده گرفت اما این مصاحبه اخیر او را به سان فیلم ساختن مخملباف در اسراییل دانسته و اتهامات زیادی در مورد حال و گذشته اش به میان آوردند .
اینکه یک چهره خاص و اکثرا مورد تایید و حمایت چگونه با یک اظهار نظر حتی ناصواب تا این حد مغضوب شده و نسبت های نا روایی به او داده شود شاید منصافانه نباشد. از او دشمن نسازیم . او را همین بی پرده حرف زدنها حاجی مایلی کرده. لا اقل چوب بی دینی و کفرش نزنیم.
