شفقنا: استاد محمدرضا حکیمی بار دیگر دربیمارستان و بخش آی سی یو بستری شد.
حال این نویسنده و اندیشمند دینی درحال حاضر خوب گزارش نشده است.
محمدرضا حکیمی ۱۴ فروردین ماه ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او فقیه، مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسنده است.
از وی با عناوینی چون علّامه، استاد، فیلسوف عدالت و مرزبان توحید یاد می‌شود. حضرت امام خمینی(ره) در پیامی به تاریخ ۲۸ آذرماه سال ۱۳۴۸ او را با این جملات مورد خطاب قرار داده‌اند «جناب مستطاب ثقةالاسلام آقای محمدرضا حکیمی ـ دامت افاضاته.»
کتاب «الحیاة» وی که یک دایرةالمعارف اسلامی است، از شهرت و اعتبار خاصی در جهان اسلام برخوردار است.
حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد. در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال از عمر خودش را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین اساتید وی بودند.
حکیمی در سال ۱۳۴۸ اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی دریافت کرد. وی از مُجَدِّدانِ مکتب معارفی خراسان، مشهور به مکتب تفکیک است که معتقد به جدایی دین از فلسفه و عرفان است. دکتر علی شریعتی وی را به‌عنوان وصی خود برای هرگونه دخل و تصرف در آثارش انتخاب کرده بود.
از آثار محمدرضا حکیمی می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، «سپیده باوران»، «گزارش (برگرفته از الحیاة)» و ... اشاره کرد.
