پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : مشرق-امیرالمومنین امام علی(ع) در بخشی از نامه خود به برادرش عقیل
می‌فرمایند: امّا آنچه را كه از تداوم جنگ پرسيدى، و رأى مرا خواستى بدانى،
همانا رأى من پيكار با پيمان شكنان است تا آنگاه كه خدا را ملاقات كنم. نه
فراوانى مردم مرا توانمند می‌کند، و نه پراكندگى آنان مرا هراسناك
می‌سازد.
هرگز گمان نكنى كه فرزند پدرت، اگر مردم او را رها كنند، خود را زار و
فروتن خواهد داشت، و يا در برابر ستم سست می‌شود، و يا مهار اختيار خود را
به دست هر كسى می‌سپارد، و يا از دستور هر كسى اطاعت می‌کند. بلكه تصميم من
آنگونه است كه آن شاعر قبيله بنى سليم سروده:
اگر از من بپرسى چگونه اى؟ بدان كه من در برابر مشكلات روزگار شكيبا هستم،
بر من دشوار است كه مرا با چهره اى اندوهناك بنگرند، تا دشمن سرزنش كند و
دوست ناراحت شود.
متن حدیث:
وَ أَمَّا مَا سَأَلْتَ عَنْهُ مِنْ رَأْيِي فِي اَلْقِتَالِ فَإِنَّ
رَأْيِي قِتَالُ اَلْمُحِلِّينَ حَتَّى أَلْقَى اَللَّهَ لاَ يَزِيدُنِي
كَثْرَةُ اَلنَّاسِ حَوْلِي عِزَّةً وَ لاَ تَفَرُّقُهُمْ عَنِّي وَحْشَةً
وَ لاَ تَحْسَبَنَّ اِبْنَ أَبِيكَ وَ لَوْ أَسْلَمَهُ اَلنَّاسُ
مُتَضَرِّعاً مُتَخَشِّعاً وَ لاَ مُقِرّاً لِلضَّيْمِ وَاهِناً وَ لاَ
سَلِسَ اَلزِّمَامِ لِلْقَائِدِ وَ لاَ وَطِيءَ اَلظَّهْرِ لِلرَّاكِبِ
اَلْمُتَقَعِّدِ وَ لَكِنَّهُ كَمَا قَالَ أَخُو بَنِي سَلِيمٍ فَإِنْ
تَسْأَلِينِي كَيْفَ أَنْتَ فَإِنَّنِي صَبُورٌ عَلَى رَيْبِ اَلزَّمَانِ
صَلِيبُ يَعِزُّ عَلَيَّ أَنْ تُرَى بِي كَآبَةٌ فَيَشْمَتَ عَادٍ أَوْ
يُسَاءَ حَبِيبُ.
« نهج البلاغه، نامه 36، بخش دوم»
