پروتکل اینترنت چیست و چه کاربردهایی دارد؟

 قرارداد اینترنت یا پروتکل اینترنت مهمترین قراردادی است که برای مبادله اطلاعات در شبکه‌های اینترنتی وجود دارد.

 قرارداد اینترنت بنیادی‌ترین قرارداد شکل‌دهنده اینترنت می‌باشد و وظیفه مسیردهی بسته‌های اطلاعاتی را در گذر از مرزهای شبکه‌ها به عهده دارد.

پروتکل اینترنت یک پروتکل لایه‌ای است که در نرم‌افزار داخلی استفاده می‌شود و در لایه ارتباط (Link) قرار می‌گیرد.IP در شرایط پروتکل لایه‌ای پایین می‌تواند خدمات جهانی دسترسی را بین کامپیوترها ارائه کند.

بسته‌سازی

داده‌های پروتکل لایه فوقانی،داخل برنامه‌ها و بسته‌هایی قرار می‌گیرند که نقش همزمان دارند.هیچ نصب مداری قبل از ارسال بسته‌ها به یک میزبان نیاز نیست و ارتباط در این شرایط از نوع پروتکل بدون ارتباط می‌باشد.

خدمات ارائه‌شده توسط IP

اعتبار IP می‌تواند نقش مهمی را ایفا کند اما این بدان معناست که شبکه‌ها نمی‌توانند بسته‌ها و موارد زیر را تضمین کنند.

1- تخریب نشدن داده ها

2 -گم نشدن داده ها

3 -تحویل منظم بسته ها

4 -ورود انفرادی

اعتبار

عدم اعتبارIP،اجازهٔ وقوع هر یک از اشتباهات زیر را می‌دهد:

1-تخریب داده‌ها

2-بسته‌های دادهٔ گم‌شده

3- تحویل نامنظم بسته‌ها

4- ورود دوگانه

مزیت ها

مزیت IP نسخه‌ ۴ این است که بی‌خطا بودن سرصفحهٔ بسته‌های IP را از طریق محاسبهٔ چک ‌سام در گره‌های مسیریابی تضمین می‌کند.

اثر جانبی خروج بسته‌هایی که سرصفحه نامناسب دارند،می‌تواند عدم شناخت هدف باشد.برای بررسی این مسائل،هر نوع پروتکل لایه فوقانی،باید بتواند آن را کنترل کند.در تضمین این نوع فرآیند حمل لایه فوقانی می‌توان داده‌ها را پنهان کرد تا این که نظم برقرار شود.
 
اگر پروتکل لایه فوقانی نتواند اندازهٔ دقیق را در ۲ واحد انتقال ماکزیمم توصیف کند،ارسال لایه‌ای فراوان خواهد شد و IP عامل تخریب داده‌های اصلی به داده‌های کوچک ‌تر خواهد بود.

IPمی‌تواند نظم را دوباره برقرار کند،در این شرایط اندازه،کوچک‌تر از MTU تنظیم می‌شود.UDP و ICMP نمونه‌هایی از پروتکل‌هایی هستند که می‌توانند اندازه MTU را کاهش دهند.

دلیل اصلی عدم وجود اعتبارپذیری کاهش پیچیدگی ردیاب است.این می‌تواند دسته‌های خاص از بسته‌ها را تولید کند که بهترین بازده را ارائه می‌نمایند،اگر چه هیچ نوع تضمینی وجود ندارد.تلاش بهتر در ساخت شبکه‌ها عامل دسترسی به تجربه کاربر خواهد بود. این مربوط به کنترل کار، در پایان خط ارتباطات است.

نشانی IP و مسیریابی

شاید پیچیده‌ترین ویژگی IP شامل نشانی و مسیریابی باشد.نشانی می‌تواند توصیفی از انتقال IP و طراحی زیرشبکه‌های میزبان باشد.مسیریابی نیز توسط تمام میزبان‌ها عملی است ولی باید از مسیریاب درون‌شبکه‌ای استفاده شود که IGP و EGP در آن مهم است. داده گرام IP تصمیمات را به شبکه می‌فرستد.

تاریخچهٔ نسخه‌ها

IP رایج‌ترین عنصر در اینترنت است.پروتکل لایه‌ای شبکه‌ای که امروزه استفاده می‌شود IPv4 می باشد.

IPv6 جانشین IPv4 است و برجسته‌ ترین اصلاح در نسخهٔ ۶،در سامانهٔ نشانی‌دهی (addressing system) آن است.

4 IPvاز نشانی ۳۲ بیتی(حدود ۴ میلیارد یا ۱۰۹ × ۴٫۳ نشانی)استفاده می‌کند ولی 6 IPv از نشانی ۱۲۸ بیتی (۱۰۳۸ × ۳٫۴ نشانی) استفاده خواهد کرد.