مسجد جامع خرمشهر، نماد مقاومت

نمي دانم تا حالا خرمشهر رفتي يا نه؟ در هر دو تا کوچه يک مسجد يا حسينيه وجود داره.
ولي نمي دونم چرا وقتي پاي صحبت راويان مقاومت آن روزهاي خرمشهر مي نشيني، همه از مسجد جامع مي گن. از اينکه مسجد جامع ميعادگاه عاشقان شده بود. از اينکه از همون روزهاي اول هر کسي هر کاري داشت مسجد جامع مي رفت، اگر کسي غذا مي خواست، مسجد جامع مي رفت اگر کسي مجروح شده بود، مسجد جامع مي بردنش. اگر کسي دنبال گمشده اش مي گشت، مسجد جامع مي رفت و حتي اگر کسي اسلحه مي خواست مسجد جامع مي رفت.سازماندهي نيروها در مسجد جامع بود و خلاصه هر کاري که فکرش را بکني در مسجد جامع صورت مي گرفت.
کتابها را که مي خواندم، ناخودآگاه ياد شنيده ها و خوانده هايم از صدر اسلام و نقش مسجد در زمان پيغمبر افتادم. در آن زمان هم مسجد محور کارها بود. و حالا بعد از 1400 سال در خرمشهر باز مسجد جامع محور تمام کارها شده بود. مقر فرماندهي شده بود. و در روزهاي سخت مقاومت تنها چيزي که باعث دلگرمي همه مي شد، مناره هاي بلند و مقاوم مسجد جامع بود. و به گفته شهيد آويني، مسجد جامع قلب شهر بود که مي تپيد و تا بود مظهر ماندن و استقامت بود و البته مسجد جامع هم از هجوم توپ و خمپاره دشمن در امان نماند و 24 مهر 59 مسجد جامع مورد اصابت توپ و خمپاره دشمن واقع شد.
و امروز وقتي وارد مسجد جامع مي شوي، آرامشي غريب تمام وجودت را فرا مي گيرد. در و ديوار مسجد با تو حرف مي زند و مي خواهد تمام آنچه را که اتفاق افتاده بازگو کند.
مسجد جامع نماد مقاومت است.