بنیامین بهادری خیلی عجله ندارد. او سعی می‌کند خودش را زیاد خرج نکند. برای همین هم تنها دو آلبوم روانه بازار کرده است. بسیاری از جوانان اما تقریباً تمام آهنگ‌های او را از حفظ هستند.
به گزارش انتخاب به نقل از همشهری دیپلماتیک؛ او سلیقه خاصی در انتخاب ترانه‌ها دارد. کمتر از 30 ترانه‌‌ای که تا امروز اجرا کرده، گواه این است. خواننده‌ای که حالا دیگر پنج سالی است کاملاً در عرصه موسیقی شناخته شده است. به بهانه اینکه او نخستین خواننده ایرانی پاپ بود که در تور آمریکا با مدیریت محسن رجب‌پور خواند، گفت‌وگویی کوتاه با او انجام داده‌ایم.
حال و هوای کنسرت آمریکا چطور بود؟
اصطلاحاً می‌گویند « بسیار سفر باید تا پخته شود خامی.» هر فعالیت هنری و برگزاری هر کنسرت. یک تجربه متفاوت و جدید است. کنسرت آمریکا از این برایم جهت متفاوت بود که مخاطبان متفاوتی را دیدم و با آنها برخورد کردم و این برایم بزرگ‌تری از فضای کاری‌ام برایم ایجاد کرد. حالا چقدر این درک در کارهای بعدی‌ام نمود خواهد داشت و باید صبر کنید و ببینید.
بیشتر از این جهت پرسیدم که شما جایی خواندید که پر از خواننده‌های لس‌آنجلسی است...
من کاملاً مستقل و هنری به قضیه نگاه می‌کنم و بخش رقابتی را حتی در ذهنم هم وارد نمی‌کنم. از طرف دیگر خوب است تجربه خواندن در میان مردمی که کاملاً حرفه‌ای هستند و همه جور آهنگی شنیده‌اند. شاید آنها بهتر تشخیص بدهند. یکی از بهترین کنسرت‌هایم کنسرت لس‌آنجلس بود. جون آنها حداقل ماهی یک کنسرت می‌روند.
اکثر کارهایتان را خواندید؟
تقریباً...
راستی چرا این‌قدر کم کار می‌کنید؟
آلبوم از نظر من تعریفی دارد یعنی وقتی میخواهم آلبومی بیرون بدهم با خودم می‌گویم امسال حرفی دارم و میخواهم بزنم. دوست ندارم شکل فروشگاهی باشد که هر وقت مردم خواستند بیانید و شاید سال به سال هم سر نزنند. ترجیح می‌دهم کارم فراگیر باشد.
الان ما خواننده‌های داریم که 10 درصد ترانه‌هایشان را هم مردم نشنیده‌اند اما به نظرم خواننده پاپ باید از هر 100 کارش 90 تایش را مردم شنیده باشند. حالا ممکن است همه را دوست نداشته باشند، اما باید شنیده باشند. چنین آهنگی را خلق کردن همزمان می‌برد. باید فضای شعر، آهنگ، تنظیم و... دقیق باشد. در ضمن هر آلبومی که بیرون می‌آید باید یک انسجام درون‌مایه‌ای داشته باشد.
یعنی مثلاً فقط عاشقانه باشد؟
حالا اینطور درون‌مایه را تقسیم نکنیم. هر چند من غیر از عاشقانه نخوانده‌ام و زاویه دیدن من در هر کاری مهر بوده و از این دریچه به همه مسائل نگاه می‌کنم.
الان چقدر از نظر اقتصادی وضع خواننده‌ها درایران مطلوب است؟
به نظرم در دنیا الان مناسبات پول و اقتصاد تغییر کرده است. درست مثل اینکه تا چند سال پیش کلی اسکانس و چک پول در کیفمان داشتیم و الان با یک کارت زندگی می‌کنیم. همین روند ادامه پیدا می‌کند و باز هم تغییر می‌کند. به نظرم هر کسی همان قدر از دنیا حق استفاده دارد که می تواند تأثیر گذار باشد. اینکه در ایران شرایط یک خواننده چطور است و اگر یک جای دیگر بودیم چطور بود مهم نیست. یعنی من به آن فکر نمی‌کنم. همین که تأثیرگذار باشم برایم مهم است.
این تأثیرگذاری یعنی چه؟
مثلاً وقتی آلبوم «85» بیرون آمد یک عده می‌گفتند با شنیدن آهنگ، قهر چندماهه ما تبدیل به آشتی شد یا یک دوری به نزدیکی تبدیل شد یا غمی رفت و... این برایم ارزشمند بود. مردم کلی هزینه می کنند، دکتر می‌روند و مسافرت می‌روند تا حالشان خوب شود. اثر هنری این ظرفیت را دارد که حال آدم‌ها را خوب کند.
امیدوارم راه موفقیت رو همینطوری ادامه بدن