پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : بيداري اسلامي در کشورهاي عربي با مشخصه ضد آمريکايي، ضد صهيونيستي و مردمي در نظامهاي مستبد، پايگاه نظام سلطه همپيمانان واشنگتن را در خاورميانه بيش از پيش نگران و زمينه مداخله و سناريوسازي عليه قيام ملتها را از سوي آنها اجتناب ناپذير کرده است. رياض از ابتداي شکل گيري اين حرکت اسلامي، با محکوم کردن موجهاي مردمي و حمايت از حاکمان ديکتاتور، موضع خود را در اين تحولات به شکل شفاف عملياتي نمود و اکنون نيز با پناه دادن به زمامداران مزدور و وابسته، بيش از پيش در ميان ملتهاي اسلامي منفور و منزوي گرديده است.
عربستان متحد سنتي غرب در منطقه، بويژه از زمان طرح دو ستوني نيکسون و کسينجر که به عنوان ستون مالي مطرح گرديده است، در اين راستا زد و بندهاي شاياني را براي حفظ سيطره و هيمنه آمريکا در خاورميانه ايفا کرده است و براي استمرار اين وضعيت، تلاش دارد تا همتايان عرب را نيز وارد باشگاه سمپاتهاي غرب نمايد.
رياض پس از روند صلح قديم، با صراحت و شفافيت بيشتري ديدگاه هايش را در پشتيباني نکردن از گروه هاي مبارز فلسطيني کنار گذاشت و با پيوستن به روند سازش، عملاً به رژيم غاصب مشروعيت بخشيد و گروه ها و کشورهاي حامي مردم فلسطين را منزوي نمود و در ادبيات مشابه بيگانگان تلاش کرد که کشور مستقل سوريه را بازيگري منزوي در جهان عرب و اسلام معرفي نمايد، زيرا دمشق نه تنها از سياستهاي عربستان پيروي نمي کرد، بلکه از مقاومت در لبنان و فلسطين حمايت مي کرد.
انقلاب اسلامي ايران که به عنوان منادي صلح و همزيستي مسالمت آميز در جهان، بويژه کشورهاي اسلامي مطرح است، در نگاه دولتمردان عربستان، عامل ناامني و بي ثباتي در منطقه معرفي گرديده است. به همين دليل، رياض همواره سياست ترديد و چالش را تعقيب نموده و در سير تحولات روابط دو کشور مقاطع حساسي به چشم مي خورد که اين کشور سياستهاي شيطاني فرامنطقه اي را بر توسعه روابط با همسايگان پيگيري مي کند.
سخنان وزير خارجه قبلي عربستان، سعود الفيصل، که در نشستهاي عربي- اسلامي، ايران را عامل بي ثباتي معرفي مي نمود، ناظر بر اين ادعاست.
بيداري اسلامي به گونه اي کشورهاي عربي را دستخوش تغييرات نمود که عملاً دولتمردان رياض در مقابل ملتها قرار گرفته و با پشتيباني از زمامداران مستبد، اراده دولت- ملت را در صحنه حوادث جهان اسلام وارد رويارويي سرنوشت سازي کرده است. عبرتهاي تاريخي، بيانگر اين واقعيت است که همواره اين ملتها هستند که ماندگار مي شوند و حاکمان، موجي مقطعي مي باشند که با تند باد خشم ملتها، مقهور و به گورستان تاريخ سپرده شده اند. اکنو ن نيز عربستان با تحرکات نابخردانه، با ناديده گرفتن حقوق مردم، به جنايتکاران بشريت پناه داده تا بر سرسپردگي اش به جهانخواران مهر تأييد زده باشد.
به نظر مي رسد، افزون بر موارد فوق، شيوخ اين کشور ترسيم يک نقشه جديد براي منطقه را به گونه اي رقم مي زنند که خود حاکميت و سيادت منطقه اي را به دست گيرند. اقدام عربستان در لشکرکشي به بحرين در پوشش نيروهاي سپر جزيره و هدفهاي پشت پرده آن، بر کسي پوشيده نيست. دامن زدن به ناآراميها در سوريه با هدف ايجاد بحران در کشور همسو با ايران و حزب ا...، طراحي بي ثباتي در مصر از طريق اختلاف افکني بين قبطي ها و اسلامگراها، اقدام آل سعود در حمايت از درخواست عضويت اردن و مغرب در شوراي همکاري خليج فارس و تضعيف نقش عراق در منطقه از طريق کارشکني در برگزاري نشست سران اتحاديه عرب در بغداد نيز دقيقاً در همين راستا بوده است.
بعثي ها که در عراق به دولت مالکي پيوند نخوردند، افق نگاهشان به عربستان است تا با حمايت از آنها، اهرم فشار بيشتري را در عراق داشته باشند. اين ايده، خواسته اصلي رياض است تا از اين رهگذر تنگناها را بر دولت شيعي آقاي مالکي تشديد نمايد. عربستان سعودي، همچنين 20 ميليارد دلار کمک مالي بلاعوض به بحرين و سلطان نشين عمان براي اجراي طرحهاي اشتغال زايي ارائه کرده است. درليبي، از طريق اتحاديه عرب وارد ميدان شده و خواستار مداخله بين المللي است و خود خارج از گود نشسته و از همسايگانش قطر و امارات خواسته است که به ائتلاف نظامي در حمايت از معترضان بپيوندند.
از سوي ديگر، اين گمانه نيز دور از ذهن نمي تواند باشد که دولتمردان سعودي تلاش مي کنند با ديپلماسي فعال آشکار و پنهان در مناطق در حال دگرگوني، دست به صدور بحران بزنند، زيرا در ماه هاي اخير اين کشور نيز از خيزشهاي همسايگان به شدت بيمناک گرديد، به نحوي که مداخله در بحرين را برخي از صاحب نظران، نوعي جنگ نيابتي با شيعيان و معترضان داخلي تعبير مي کنند. بدون ترديد، شاهزادگان سعودي از رخدادهاي دو همسايه يمن و بحرين شديداً در هراس هستند، لذا تلاش مي کنند با مداخله و اشغال بخشهايي از دو کشور ياد شده، نقش صهيونيستها را در لبنان دهه 80 ميلادي بازي کنند.
بنابراين، عربستان به عنوان مجري طرحهاي سياسي- امنيتي واشنگتن در آسياي جنوب غربي، در صدد است با مديريت رخدادهاي جهان عرب، نه تنها موقعيت متزلزل فرزندان عبدالعزيز را ترميم نمايد، بلکه وقوع زلزله سياسي حتمي در عربستان را که به زودي جنگ قدرت را در اين کشور رقم خواهد زد، به تعويق انداخته و به نحوي به افکار عمومي القا کنند که رياض بر خلاف کشورهاي ديگر بحراني، اعتراضهاي شيعيان را مهار و اکنون از ثبات و امنيت برخوردار است، ولي واقعيتهاي ميداني حاکي از اين موضوع است که اگر در کشورهاي ديگر مردم مخالف حاکمان داخلي هستند، در عربستان مخالفان آنها در سطح جهان اسلام و فراتر از آن مي باشند، زيرا اين کشور با ناديده گرفتن حقوق ملتها، به مأمن مجرمان تبديل شده است.
* غلامرضا قلندريان
