"احمدی نژاد به جای نامه نگاری صندلي خالي خود را در جلسات مجمع پرکند"

محمد سعيد احديان در روزنامه خراسان در باره نامه رئیس جمهور چنین نوشته است:

نامه اي که آقاي احمدي نژاد رئيس جمهور محترم روز پنج شنبه با عنوان نمايندگان مجلس در رسانه ها منتشر کردند را مي توان از سه منظر بررسي کرد.

اولين موضوع مي تواند "محتوا"ي نامه و تحليل درستي يا نادرستي گزاره ها و مفاد آن باشد.

از منظري ديگر اگر دغدغه هاي کلي آقاي احمدي نژاد را در اين نامه بخواهيم دسته بندي کنيم شايد بتوانيم آن ها را حول دو محور دسته بندي کنيم اول حدود و اختيارات قانوني رئيس جمهور دربرابر مجلس و مجمع تشخيص مصلحت نظام و دوم مسائل مربوط به مجمع عمومي بانک مرکزي و صندوق توسعه ملي .

با توجه به اين که در هردو اين موارد آقاي احمدي نژاد طي نامه هايي به رهبري انقلاب دغدغه ها و انتقادهايشان را مطرح کرده اند و هر دو اين موارد با مديريت دقيق معظم له در حال رسيدگي است، دومين موضوعي راکه درباره انتشار نامه آقاي احمدي نژاد مي توان به بحث گذاشت، گمانه ها و احتمالات از "انگيزه ها" ي نوشتن چنين نامه اي سرگشاده مي باشد.

اولين بحث يعني بررسي جزئيات محتواي نامه، هم مجالي مبسوط مي طلبد و هم دغدغه نويسنده نيست، طرح دومين بحث را نيز با توجه به وجود برخي گمانه ها و با نگاهي که در ادامه ذکر خواهم کرد به مصلحت نمي دانم اما به نظر مي رسد منظر سومي که توجه به آن بسيار ضروري به نظر مي رسد نه "محتوا" يا " انگيزه" اين نامه نگاري علني، بلکه "نتيجه" آن است.

اجازه بدهيد براي آنکه خيلي کوتاه و بدون درازنويسي اين نکته روشن و بديهي را توضيح دهم با توصيف گزارشي از تلويزيون بي بي سي فارسي به اصل مطلب بپردازم.

اين شبکه تلويزيوني چند روز پيش به بحث مربوط به ندادن مجوز توسط وزارت خارجه براي سفر شهردار تهران به آمريکا براي انتخاب شهرتهران بعنوان يکي از پنج شهر دنيا در توسعه حمل و نقل پرداخت و درحاليکه در شروع گزارش خودرابي طرف جلوه مي داد پس از سياسي تصويرکردن اين اقدام،گزارش را به صورت کاملا جهت‌دار به آنجا رساند که مردم در اين دعواي سياسي بين دولت و شهردار تهران درحال لطمه ديدن هستند اين مثال نشان مي دهد کوچکترين نقطه ضعف هاي مسئولان چگونه از رصد رسانه اي دشمن دور نمي ماند و همچنين روشن مي کند وجود اختلاف بين مسئولان کشور فارغ از اين که جزو کدام قوه ، گروه يا تفکر هستند، بهترين خوراک براي رسانه هاي بيگانه است و متاسفانه بايد تصريح کرد نامه آقاي احمدي نژاد کاملا در اين راستا قرار دارد.

اين کمترين انتظاراز مسئولان کشور است که به جاي اينکه دغدغه اصلي خود را اختلاف سليقه هايشان با ديگر مسئولين به تصويربکشانند، در مردم اطمينان ايجاد کنند که به فکر توسعه کشور و حل مشکلات مردم هستند، ممکن است گفته شود بسياري از اين موارد از اهميت بسيار زيادي برخوردار است و جزو مشکلات کشور محسوب مي شود، جواب اين است که نگفتيم اين مسائل از سازوکار طبيعي خود پيگيري نشود بلکه گفتيم اين اختلاف سليقه ها دغدغه اصلي و هموزن با مباحثي مانند هدفمندي يارانه ها نشود.

همچنين ممکن است تذکر داده شود طرح اين مباحث مانند نامه آقاي احمدي نژاد به اين معنا نيست که رئيس جمهور ديگر مسائل کشور را فراموش کرده است، پاسخ اين است اولا امثال چنين نامه اي فضاي کشور را سياسي کرده و هم بخشي از ذهن آقاي احمدي نژاد و ديگر مردان دولت و هم بخشي ديگر از مسئولان کشور را به خود مشغول خواهد کرد ثانيا ما هم معتقديم، هم رئيس جمهور و هم ديگر سران کشور دغدغه اصلي شان خدمت به مردم است.
 
اما مساله اين است که رسانه اي شدن اين اختلاف نظرها باعث مي شود مردم خلاف اين واقعيت(يعني باور به خدمت به مردم) برداشت کنند، وقتي عرصه سياسي کشور شاهد کشمکش هاي سياسي سران کشور مي شود ديگر تلاش هاي صورت گرفته تحت الشعاع قرار گرفته و بي ترديد حتي اگر در ظاهر در يک موضوع مشخص کسي درفضاي افکارعمومي برنده باشد اما در يک نگاه کلي برنده اين کشمکش ها هيچ کدام از مسئولان نخواهند بود.

انتقاد ما از آقاي احمدي نژاد در نامه اخيرشان نيز از همين نگاه است. آيا آقاي احمدي نژاد در بدترين حالت اگر احساس مي کردند نياز به پيگيري جديدي وجود دارد آيا بهتر نبود خطاب نامه را به جاي به ظاهر نمايندگان مجلس به رهبري نظام که براساس قانون اساسي مسئوليت تنظيم روابط بين قوا را دارند، تغيير مي دادند و به جاي آنکه آن را رسانه اي کنند به محضر ايشان تقديم مي کردند و سپس خود را تسليم تصميم رهبري نظام مي کردند؟

آيا به جاي نامه نگاري علني و انتقاد از مذاکرات و مصوبات مجمع ، بهتر نيست آقاي رئيس جمهور به تکليف قانوني خود عمل نموده و صندلي خالي خود را در جلسات مجمع پرکنند و از آنچه آن را حقوق مردم و قانون مي دانند دفاع کنند تا اصولا مصوبه هاي کمتري خلاف نظر ايشان تصويب شود و نياز به رجوع به رهبري نظام نباشد؟ بي ترديد اعضاي مجمع تشخيص که براساس قانون اساسي همگي بعنوان شخصيت هاي حقوقي يا حقيقي منصوب رهبري نظام هستند بسيار تاثيرپذيرتر از اعضاي شرکت کننده در مجامع عمومي سازمان ملل يا افکارعمومي جهان غرب هستند.

در حالي که هدفمندي يارانه ها با تلاش شخص آقاي رئيس جمهور به خوبي در حال اجرا است و هنوز تا به سرمنزل مقصود رساندن اين طرح راه بسياري همراه با برخي نگراني ها پيش رو است ، آيا درست است که ايشان آغازگر ايجاد تنش سياسي در کشور شوند؟ و با توجه به اينکه قريب به اتفاق نخبگان و رسانه ها تا کنون يا از اين طرح حمايت مثال زدني کرده اند يا تعداد اندک مخالفين با سکوت خود برسرراه اين طرح عظيم در عمل مانع تراشي نکرده اند، آيا خود ايشان متهم به بحران آفريني نمي شوند؟

و سخن آخر هم با ديگراني که خود را مخاطب نامه اخير مي دانند،است، خويشتنداري تکليفي است ضروري. نه عصبانيت، نه مصلحت، نه روشن شدن افکارعمومي، نه فرصت براي چيره شدن بر رقيب سياسي و نه حتي حقيقت گويي،توجيه مناسبي براي داغ کردن فضاي سياسي کشور و لطمه زدن به اعتمادعمومي مردم در فضاي اجتماعي و بين المللي فعلي نيست.
 
بهترين کار اين است که بيان توضيحات خود را براي افکارعمومي به زماني ديگر موکول کنيد و اگر فکر مي کنيد سخن حقي داريد و آن ها بايد در تصميمات آتي مدنظر قرار گيرد با نوشتن نامه هايي غيررسانه اي و ارائه آن ها به رهبري نظام، به ايشان در مديريت مسائل موجود با برگرداندن فضاي آرامش کمک کرده و همچنين به رئيس جمهور محترم و در حقيقت به مردم در هرچه بهتر اجرا کردن قانون هدفمندي يارانه ها ياري رسانيد.