آغاز پايان دروغ يا مرگ ابدي راستي در فوتبال ايران

اعتماد نوشت: امروز دقيقا «به وقتش» است. يكي بايد يا اين طرف داستان را روشن كند يا سوي مقابل را! از هر دو طرف، تاريكي نتيجه اش مي شود مصاحبه هاي گاه بي گاه و بي سرانجامي به اسم افشاگري، كه واژه هاي گوش خراش «تباني» و «رشوه» و «فساد» را در بوق و كرنا مي كند و از تكرار و تكرار، حساسيت شان هم از دست رفته است و ديگر كسي براي شنيدن حتي مكث هم نمي كند.

سايت ها و محافل ورزشي از تيم الف، مربي الف و بازيكن الف مي گويند: استقلال، اميرقلعه نويي و ابراهيم تقي پور در كنار محمد مايلي كهن، داغ ترين اسامي امروز رسانه هاست و علامت سوالي بزرگ كه آيا كسي «سين جيم» را براي رسيدن به پاسخي نهايي و روشن آغاز مي كند؟ دوربين برنامه شوك كافي بود تا مايلي كهن به ياد بياورد، مدتي است براي فوتبال ايران شوكي اساسي نداشته است: «تيمي را سراغ دارم كه در ديدار رفت جام حذفي نتوانست نتيجه بگيرد و در ديدار برگشت بازيكن حريف را خريد تا قهرمان شود. فصل آينده همان بازيكن به تيم قهرمان ملحق شد.» همين دو خط كافي است تا رشوه و تباني را تماما به فوتبال ايران سنجاق كند!

 بخش فارسي سايت گل براي رسيدن به فينال مذكور، همه فينال هاي دهه 80 جام حذفي را دوره مي كند تا به فصل 87-86 و دو تيم استقلال تهران و پگاه گيلان مي رسد. اين فينال با آدرس مايلي كهن منطبق است. استقلال ديدار رفت را يك بر صفر واگذار مي كند و در ديدار برگشت سه گل مي زند تا در مجموع با برد سه بر يك قهرمان جام حذفي باشد، فصل بعد ابراهيم تقي پور از پگاه گيلان به استقلال منتقل مي شود. اين افشاگري محمد مايلي كهن، آغاز رسوايي تازه يي براي فوتبال، از نوع ايراني اش است. پژمان راهبر با وام گيري از جنجال ايتاليايي «كالچوپولي» آن را «مايلي پولي» مي نامد. كالچوپولي همان رسوايي مربوط به «لوچانو موجي» مدير باشگاه يوونتوس و تباني اش با رييس كميته داوران ايتاليا بود: «تعيين نتيجه جايي خارج از زمين مسابقه» كه تا گرفتن احكام سنگين محكوميت از صحن دادگاه در سال 2006 پيگيري شد. فراموش نكنيد زمان پيگيري و افشاي كالچوپولي دقيقاً پس از قهرماني ايتاليا در جام جهاني 2006 آلمان بود و روزهايي كه فوتبال ايتاليا سبب شادي تك تك شهروندان ايتاليايي بود، اما كسي مصلحت را بر مسووليت ترجيح نداد!

فصل 87-86، فصلي است كه استقلال ليگ را با ناصرحجازي آغاز كرد، تيم در ميانه اين فصل پرحاشيه به فيروز كريمي رسيد و نرسيده به پايان، تحويل قلعه نويي داده شد. او براي آنكه لقب «ناجي» را تمام كند، بيش از استقلال به جامي مي انديشيد كه با حجازي و كريمي به فينالش رسيده بود و فقط بايد بالاي سر برده مي شد.

  بين خريدهاي سال بعد، خيلي ها وقتي به نام ابراهيم تقي پور مي رسيدند، سكوت مي كردند! دليل روشني براي اين انتخاب امير پيدا نمي شد. همان روزها در تحريريه برخي روزنامه هاي ورزشي شايعه بود كه پاي يك خبرنگار نيز براي اين انتقال درميان است كه گاهي از باب رفاقت، نقش مشاورفني را هم براي سرمربي بازي مي كند! با شروع فصل، تقي پور از بازيكنان «فيكسِ روي نيمكت» بود كه جمع دقايق حضورش در ليگ هشتم، يك 90 دقيقه كامل نشد و در آخر بي هيچ سروصدايي از استقلال رفت!

حالا، اينجا، ايران: در روزهايي كه پس از هيچ افتخاري نيست و ناكامي ها يكي پس از ديگري، خيره چشم در چشمان مان مي اندازند، بهانه يي براي مصلحت هاي آن چناني و دير آشنا نيست، كه تا ديروز اگر در پي به وقتش ها بوديم، امروز دقيقا «به وقتش» است. ادعاي مايلي كهن بايد تا رسيدن به نتيجه نهايي با قيود اصرار، استمرار و انتشار پيگيري شود تا براي يك بار هم كه شده، فوتبال ايران سره را از ناسره بشناسد. اگر حساب ها پاك است و واهمه يي از شروعي نيست كه در ميانه راه، كار دست خودمان دهد! «مايلي پولي» را دريابيد. راهبر مي نويسد: «چاره يي جز اين نيست كه سازمان ليگ به عنوان مدعي العموم مديرفني پرسپوليس را براي توضيحات فرا بخواند و البته اگر مايلي كهن قادر به اثبات گفته هاي خود شود بايد تصميمات بسيار مهمي گرفت اما در غير اين صورت...»

 اين جنجال تازه، يك موج هر از چندگاهي ژورناليستي نيست كه شامل مرور زمان شود، چاره همان است كه جايي مثل سازمان ليگ وارد شود، «اما در غيراينصورت»هم ندارد، كه اين «اما» مهر تاييدي است بر محكوميت فوتبال ايران از بالاي بالاتا پايين! موضوع، فينال «پاك يا ناپاك» چند فصل گذشته فقط نيست. بحث اين «به زبان آوردن هرآنچه»ها نيز هست كه از فكرت خطور مي كند و چينش مهره ها به شكلي كه هر كجي را راست و راستي ها را دروغ جلوه دهد. يك سر اين ماجرا قطعاً كذب است و از بين «مايلي كهن» و فينال عصر دوشنبه، 27 خرداد 1387، تنها يكي «مسموم» است.