پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : پرويز پرستويي معتقد است: فيلمهايي با مضمون دفاع مقدس ته خط هستند و مسووليني كه خودشان از همين تبار هستند، آنطوري كه بايد، نميتوانند از اين فيلمها حمايت كنند.
اين بازيگر سينما در گفتوگو با خبرنگار ايسنا با طرح اين پرسش كه در جشنواره فيلم فجر گذشته چند فيلم دفاع مقدس داشتيم؟ ادامه داد: چقدر دلمان براي اين آدما ميتپد؟ آدمي كه 25 سال است روي برانكارد خوابيده و كسي هم سراغش نميآيد. يا همين «سيزه59» كه گردان تبعيديهاست، واقعا كسي به اينها توجه نميكند. اينها هم زندگيشان را ميكنند، طلبي هم ندارند و يقه كسي را هم نميگيرند.
وي كه نقش يك سردار را در «سيزده 59» ايفا كرده است يادآور شد: آنقدر با اين آدمها در ارتباط بودم كه شايد همان انگيزه، باعث شد كه فيلم «سيزده59» را كار كنم و به اين نتيجه رسيدم كه اين آدمهايي كه ما ميگويم، شعار نيست و وجود دارند. تك تك آنها را ميشود، ديد.
پرستويي گفت: من از نزديك باآنها آشنا هستم و ميبينمشان و درواقع به طرف اين آدمها رفتن به طرف خودمان رفتن و براي خودمان راه باز كردن است.
بازيگر «آژانس شيشهيي» خاطرنشان كرد: بارها به من نقد كردند كه فكر نميكنيد توي اين نقشها زياد كار ميكنيد؟ اين را كساني گفتند كه اهل قلماند و فرهنگي هم هستند. آنها شايد از نظر اين كه يك بازيگر را تعقيب ميكنند در واقع اين نظر را ميدهند. ولي من ميخواهم بگويم، اين گونه نيست. در واقع نگاهم به جهان هنر يك جور ديگر است. نه اين كه من خودم ابداع كردم. چيزهايي كه به من ياد دادند غير از اين نميتوانم متصور باشم. ميدانم كه اين پروسه 30 سالهاي كه از انقلاب و بعد از تبعات انقلاب و جنگ ميگذرد، همه اين چيزهايي كه بالاخره در جامعه اتفاق ميافتد و نگاهها را عوض ميكند.
وي با اشاره به فيلم «كتاب قانون» گفت: در اين فيلم هم ما اين مشكل را داشتيم و نميدانم چرا با عينك بدبيني نگاه ميكنند و چرا فكر ميكنند، ما به دور از اين مملكت زندگي ميكنيم. من اگر نقدي ميكنم در واقع نقد به جامعه خودم ميكنم. جامعهاي كه دارم در آن زندگي ميكنم و نفس ميكشم؛ نه اين كه مقابل جامعهام هستم يا مقابل دولتم ايستادهام، نه؛ من يك شرح وظايف ديگري دارم.
پرستويي معتقد است: هنرمند اصالت و شرح و وظايف ديگري دارد و بايد سعي كند التيام ببخشد،آرامش را برقرار كند و به وقتش، نقدش را هم بكند و آنها هم بايد پذيرا باشند، چون كه معتقدم اين طوري جامعهمان رو به تعالي ميرود.
وي ادامه داد: ما آمديم در « سيزده 59» با هم همفكري و همكاري كرديم و گفتيم با پروسهاي كه در زندگي سير ميكنيم و چيزهايي كه ياد ميگيريم ديگر نميتوانيم كار گذشتهمان را تكرار كنيم. بنابراين به سراغ درون اين آدمها رفتيم، آدمهايي كه پاك باختهاند. آدمهايي كه ما ميتوانيم خيلي چيزها از آنها ياد بگيريم. در واقع درسهاي زيادي را ميتوانيم از آنها بگيريم و فكر ميكنم پرداختن به اينها، نتيجه هم دارد.
پرويز پرستويي با بيان اين كه افرادي مانند «سيدجلال» و آدمهاي ديگري كه در قصههايي مانند «سيزده59» وجود دارند برايم مهم بودهاند به خبرنگار ايسنا افزود: ما نخواستيم شعار بدهيم و بيخودي آدمي را بزرگ كنيم. سعي كرديم دل بزرگ و دريايي اين آدمها را به تصوير بكشيم. ما خود واقعي اين آدمها را ميشناختيم و نخواستيم بيخود و بيجهت بدون اين كه بدانيم كه هستند، بزرگشان كنيم.
وي افزود: درجامعه هنري ما كسي به طرف اين موضوعات نميرود و ميدانستيم حمايتي هم نميشود و در شرايطي كه قضاوتمان از خوب بودن فيلم فروش آن است، ميدانستيم فيلمي مانند «سيزده59» عقب خواهد ماند.
اين بازيگر تاكيد كرد: صادقانه ميگويم در ساخت «سيزده59» به اين نتيجه رسيدم كه حداقل فيلم ساختن در خصوص اين موضوعها به حمايت ديگري از سوي دولت نياز دارد.
پرستويي با بيان اين كه همچنان موضوعات دفاع مقدس برايش دراولويت هستند اظهار كرد: البته اگرحرفي داشته باشد. تكرار كردن اين موضوعات مردم را خسته ميكند و لطفي هم به حال خود اين آدمها ندارد. مردم ما زود خسته ميشوند و نياز دارند كه تغييرات، تحولات و نوآوري وجود داشته باشد. فيلمهاي دفاع مقدس بايد موضوعهاي متفاوتي داشته باشد كه بتواند چيزهاي جديدي رو به وجود بياورد و موضوعات زيادي از جنگ ما وجود دارد كه به آنها پرداخته نشده است.
وي به حضورش در آسايشگاه جانبازان در قبل و بعد از ساخت «سيزده59» اشاره كرد و گفت: جانبازي را ديدم كه 25 سال است با آن جسم خسته آن جا خوابيده و با وضعيتي ابتدايي با او و امثال او برخورد ميشود.
بازيگر «سيزده 59» خاطرنشان كرد: چندي پيش تصاويري از يك سرباز جنگ جهاني دوم ديدم كه انگار او را لاي پنبه نگاه داشته بودند و مثل برف ميدرخشيد، در حالي كه يادگاران جنگ ما بايد خودشان را معرفي كنند كه بدانيم كه هستند.
پرستويي در پايان متذكر شد: اين افراد در آن وضعيت و امكانات بسيار هياتي زندگي ميكنند و به كم قانع شدهاند. ولي حقشان بسيار بالاتر از اينهاست و ما يادمان رفته آدمهايي كه خانه و زندگيشان را فروختن براي بودن و نفس كشيدن ما؛ به نظر من رسيدگي به اين افراد واجبتر و مهمتر از هر چيز و هر كس ديگري است.
وي ادامه داد: اينها بايد در همه مجالسها باشند و جلوي چشمهايمان باشند تا خودمان را بشناسيم و يادمان نرود كه چكار بايد بكنيم و از زيادهخواهيها، تكبر و خودشيفتگي دست برداريم.