فارن پالیسی در گزارشی نوشت: جدیدترین نمایش زنده آمریکا حاکی از حضور تمامی نخبگان سیاست خارجی این کشور برای به چالش کشیدن و مبارزه با حضور'دونالد ترامپ' در کاخ سفید است که قسمت نخست آن را در مراسم تشییع پیکر 'جان مک کین' شاهد بودیم.
'استفان والت' استاد روابط بین الملل دانشگاه هاروارد روز جمعه (دیروز) در یادداشتی با عنوان 'نبرد برای شهر دیوانه ها' نوشت: یکی از ویژگی‌های برجسته کارزار انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶، مخالفت هر دو حزب با 'دونالد ترامپ' بود. بدون شک دموکرات‌ها به دلایل حزبی آشکار با او مخالفت کردند، اما خصومت جمهوریخواهان با ترامپ حتی از شدت و حدت بیشتری برخوردار بود. ده‌ها تن از کارشناسان خبره سیاست خارجی در حزب جمهوری خواه در نامه‌ای سرگشاده، نامزدی وی برای انتخابات را تقبیح کردند و او را شایسته ریاست کاخ سفید ندانستند.
اما این چالش در سیاست خارجی ایالات متحده حتی پس از انتخاب وی نیز پایان نیافت و جمهوری خواهان پس از آغاز به کار وی در ژانویه ۲۰۱۷ دست از انتقادات گسترده علیه او برنداشتند. در این میان برخی انتصابات اولیه ترامپ (از جمله 'استیو بنون'، 'مایکل فلین' و 'سباسشن گورکا') خارج از جریان اصلی بود و 'جیمز ماتیس' وزیر دفاع، 'رکس تیلرسون' وزیر امور خارجه، 'ژنرال مک ماستر' مشاور امنیت ملی و 'گری کوهن' مشاور اقتصادی برای چنین انتخاب‌هایی تحت فشار قرار گرفتند. هرچند در نهایت ترامپ مجبور به عقب نشینی شد و برخی از آن‌ها را کنار گذاشت، اما ورود افرادی همچون 'جان بولتون'، 'مایک پمپئو' و برخی دیگر این جنگ داخلی درون نظام سیاسی واشنگتن را متوقف نکرد.
اما حالا پس از گذشت نزدیک به دو سال از ریاست جمهوری ترامپ، شاهد نمایشی در آمریکا هستیم که در طول هفته‌های گذشته به اوج خود رسیده به گونه‌ای که حتی قویترین نویسنده‌ها هم نمی‌توانستند فیلمنامه‌ای به این دقت بنویسند:
قسمت نخست نمایش: مراسم تشییع جنازه 'مک کین'
مراسم تشییع 'جان مک کین' جمهوری خواه بنامی که چندین بار توسط ترامپ هدف حمله لفظی قرار گرفت و سوابق وطن پرستانه اش به زیر سوال برده شد، فرصتی برای نخبگان سیاست خارجی واشنگتن بود تا نه تنها دموکرات‌ها بلکه جموریخواهان نیز از آن برای حمله به رئیس جمهوری استفاده کنند. در واقع مراسم تشییع مک کین فرصتی برای هر دو حزب فراهم کرد تا هر دو به گونه‌ای ماهرانه از رئیس جمهوری که بیش از آنکه به حکومت داری بیندیشد به گلف و توئیت کردن می‌اندیشد، برائت جویند.
قسمت دوم نمایش: این وضعیت موقعیت مناسبی برای 'باب وودوارد' خبرنگار واشنگتن پست که نقش موثری در رسوایی 'واترگیت' و استعفای 'نیکسون' از روسای جمهوری پیشین آمریکا داشت، بود. در واقع اطلاعاتی که در کتاب وودوارد در مورد ترامپ آمده با آنچه ما از رئیس جمهوری آمریکا می‌دانیم مطابقت دارد. او یک تاجر دمدمی مزاج می‌باشد که ورشکستگی‌های فراوانی تجربه کرده است.
او همانگونه که از طریق نزدیکان و شرکای سابقش نیز تشبیه شده، بسیار اهل منازعه و مشاجره بوده درست همانگونه که الان شاهدش هستیم. او دروغگوی با استعدادی است که هرگز مخالف قانون شکنی نبود به ویژه اگر می‌دانست از آن طریق می‌تواند به هدفش برسد. در این میان باید تاکید کرد اگرچه ترامپ می‌تواند همه گفته‌های وودوارد را انکار کند، اما نمی‌تواند باور عمومی که به سمت باور افشاگری‌های وودوارد می‌رود را متوقف کند.
اما نویسندگان ناشناس درون کاخ سفید که ترامپ را محکوم کرده اند چه کسانی هستند؟
در ادامه این گزارش با اشاره به مقاله اخیر نیویورک تایمز که خشم فراوان ترامپ را در پی داشت، آمده است: روز چهارشنبه نیویورک تایمز گزارشی منتشر کرد که در آن دو نویسنده ناشناس اختلاف نظر چند مقام ارشد کاخ سفید با دولت ترامپ را منتشر کرده اند. به باور بسیاری، این دو نویسنده خود از مقامات ارشد کاخ سفید هستند و در واقع این گزارش همان رفتار پاتولوژیکی است که وودوارد در کتاب خود بیان می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه بسیاری از مشاوران ترامپ برای حفاظت از کشور در برابر بی کفایتی‌های رئیس جمهوری تلاش می‌کردند.
اما مشکل اصلی همانگونه که پیش از این نیز به آن اشاره شد، این است که نخبگان سیاسی کشور اگر چه کارشناسانی زبده و وطن پرستانی واقعی هستند، اما در جهان بینی دوگانه‌ای گیر کرده اند که ایالات متحده را تنها امید بشریت می‌دانند و لذا تلاش آن‌ها برای نجات آینده کشور فعلا پاسخگو نیست. در واقع این واقعیت غم انگیز وجود دارد که اگر این نخبگان طی ۲۵ سال گذشته وظیفه خود را به درستی انجام داده بودند، ترامپ اکنون رئیس جمهوری آمریکا نبود. اما سوال واقعی این است که در ادامه این نمایش چه روی خواهد داد؟ پاسخ این سوال تا جایی که من امیدوارم این است که تلاش‌های 'رابرت مولر' برای یافتن سرنخی در خصوص جرایم ترامپ و نزدیکانش در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۶ به نتیجه برسد و پایان این نمایش دراماتیک همزمان باشد با رفتن ترامپ از کاخ سفید. در غیر این صورت با دوره چهار ساله دیگری از ریاست جمهوری ترامپ روبرو می‌شویم که فراتر از فاجعه خواهد بود.
**'فارن پالیسی' نام نشریه خبری سیاسی-اقتصادی است که بنیان‌گذاران آن' ساموئل هانتینگتون' و 'وارن منشل' می‌باشند. این نشریه در سال ۱۹۷۰ بنیان نهاده شد. محتوای اخبار و گزارش‌های این نشریه بر امور جهانی، حوادث جاری و سیاست داخلی و بین المللی متمرکز است. 'موشه نعیم' از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ سردبیر آن بود. در سال ۲۰۰۸ شرکت واشنگتن پست متعلق به هلدینگ گراهام آنرا خریداری کرد، و از سال ۲۰۱۰ سوزان گلاسر سردبیر آن شد'.
